Η συγγραφέας Ανί Ερνό («Το Γεγονός») εξομολογείται την αληθινή ιστορία της, θίγοντας θέματα όπως η γυναικεία σεξουαλικότητα, οι οικογενειακές δεσμεύσεις και τα όρια του ερωτικού πάθους. Με οδηγό μια σπαρακτική ερμηνεία από τη Λετισιά Ντος, μεταφέρονται στην οθόνη με απελευθερωμένη ειλικρίνεια.
Πολυβραβευμένη συγγραφέας, η οποία έχει περιγράψει διεισδυτικά τη μεταπολεμική γαλλική κοινωνία μέσα από μια σειρά αυτοβιογραφικών μυθιστορημάτων, η 82χρονη Ανί Ερνό ήρθε ξανά στην επικαιρότητα μετά την κινηματογραφική μεταφορά του “Γεγονότος” της από την Οντρέ Ντιουάν. Η εξιστόρηση της νεανικής, άκρως περιπετειώδους έκτρωσής της (παράνομη στη Γαλλία των 60s) απέσπασε τον προηγούμενο Σεπτέμβριο το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας και ξεσήκωσε θύελλα συζητήσεων για την τολμηρότητά της, ενώ ένα μήνα πριν έκανε πρεμιέρα στα γαλλικά σινεμά το “Πάθος” της Ντανιέλ Αρμπίντ.
Βασισμένο σε άλλη μία αυτοβιογραφική λογοτεχνική εξομολόγηση της Ερνό, δημοσιευμένη το 2002, διηγείται την παθιασμένη ερωτική σχέση της Ελέν, χωρισμένης μητέρας ενός εφήβου, με έναν παντρεμένο Ρώσο διπλωμάτη (ο διάσημος χορευτής Σεργκέι Πολούνιν). Εκείνος εμφανίζεται ξαφνικά κι εξαφανίζεται απροειδοποίητα, μιλάει ελάχιστα για τον εαυτό του και παραμένει ένας μυστηριώδης και γοητευτικός ξένος. Εκείνη αδυνατεί να τον βγάλει από το μυαλό της, παύει να σκέφτεται ό,τι δεν τον αφορά, μέχρι που η εξάρτησή της αρχίζει να γίνεται αυτοκαταστροφική και να πλήττει ακόμα και τη σχέση της με το γιο της.
Η Ερνό θίγει με μια πεζή, γυμνή γλώσσα και χωρίς ταμπού θέματα όπως η γυναικεία σεξουαλικότητα, οι οικογενειακές δεσμεύσεις και τα όρια του ερωτικού πάθους. Με οδηγό μια σπαρακτική ερμηνεία από τη Λετισιά Ντος (“Μια Νέα Γυναίκα”, “Οι Αγώνες μας”), μεταφέρονται στην οθόνη με λιτή, απελευθερωμένη ειλικρίνεια. Ρεαλιστικές σκηνές σεξ εναλλάσσονται με κλεισίματα ματιού σε Άρλεκιν μυθιστορήματα, οι διανοουμενίστικες αναλύσεις απουσιάζουν και η περήφανη χειραφέτηση περνά μέσα από τη συγκινητική συναισθηματική ταπείνωση. Για τις Ερνό και Αρμπίντ, ο τρελός έρωτας δεν είναι ποτέ τοξικός. Βαθιά επώδυνος ναι, αλλά πάντα απελευθερωτικός.
Πηγή: athinorama.gr
