Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πώς ένα καθαρά ψυχαγωγικό και ευκολοδιάβαστο μπεστσέλερ (δια χειρός Ντέιβιντ Ντοντζ), μετατρέπεται μπροστά στην κάμερα του ιδιοφυούς Άλφρεντ Χίτσκοκ σε ένα απολαυστικό παιχνίδι κλεφτών και αστυνόμων με άφθονο ψυχαναλυτικό ψαχνό: Στο πολυτελές Μονακό, ένας ασύλληπτος λωποδύτης που έχει πλέον αποσυρθεί ερωτεύεται μια πλούσια Αμερικάνα, κινώντας όμως τις υποψίες της αστυνομίας για το αν έχει ξαναρχίσει τις ληστείες κοσμημάτων. Γνωρίζοντας ότι κάποιος προσπαθεί να τον ενοχοποιήσει, αποφασίζει να του στήσει παγίδα και να τον ξεσκεπάσει ο ίδιος.
Το μόνιμο χιτσκοκικό μοτίβο του αθώου/ένοχου κρύβει ένα σωρό αναφορές σε ασυνείδητες επιθυμίες, απωθημένα και νευρώσεις, αφηγούμενο παράλληλα μια «κρυφή» ιστορία σεξουαλικής ενηλικίωσης. Ο ήρωας θα αφήσει στο τέλος πίσω του την ξεκάθαρα παιδιάστικη συμπεριφορά του και θα ωριμάσει (με φροϋδο-πουριτανικό τρόπο) ενδίδοντας στη δέσμευση του γάμου. Ο Χίτσκοκ, όπως πάντα, τα χειρίζεται όλα αυτά κι άλλα τόσα (ο πολλαπλός ρόλος των κοσμημάτων, το ερωτικό σασπένς, η σημειολογία του φαγητού) με διαβολεμένο κέφι και αξεπέραστη βιρτουοζιτέ, σε μια από τις πιο ανάλαφρες, παιχνιδιάρικες στιγμές του.
Πηγή: athinorama.gr
