Ο Ρεμί συνεχίζει τα κινηματαγραφικά-γαστρονομικά ταξίδια του με μια εμβληματική ταινία, μπλέκοντας την υπέρκομψη πρωταγωνίστριά της Ώντρεϊ Χέιμπουρν με την παραλίγο πρωταγωνίστρια Μέριλιν Μονρόε …και τα κρουασάν!
Πόσο θα άλλαζε η Ιστορία του κινηματογράφου, αν η manager της Μέριλιν Μονρό αποδεχόταν την πρόκληση του Μπλέικ Έντουαρντς και του Τρούμαν Καπότε να υποδυθεί η ξανθιά σεξοβόμβα την αέρινη και περίεργων ηθών Χόλι! Δεν ξέρουμε τι όνειρο έβλεπε η manager, ο Έντουαρντς όμως έβλεπε ότι η Μέριλιν δεν ήταν απλά μια όμορφη περσόνα, αλλά είχε το σκοτάδι για να γίνει η τέλεια πρωταγωνίστρια της ταινίας του. Ίσως με αυτήν την επιτυχία που θα είχε η ταινία να σωζόταν η καριέρα της, η οποία πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ίσως και η ζωή της, μια και πέθανε έναν χρόνο μετά. Πολλοί θα πουν, σίγα την ηθοποιό την Μονρόε, θα σας πω ότι έχετε άδικο, στο Hollywood δεν παίζεις με βύσμα ή επειδή είσαι όμορφη. Απλά αυτό θέλανε να υποδυθεί και αυτό έκανε. Βέβαια, επειδή ήταν βέρα Αμερικάνα σίγουρα δεν θα έτρωγε κρουασάν έξω από την βιτρίνα των Tiffany’s αλλά ένα ντόνατ. Τα ντόνατς, ιδιαίτερα κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν γνωρίσει τεράστια επιτυχία στην Αμερική, τόσο πολύ, που απέκτησαν και Εθνική ημέρα.
Από την άλλη, όταν σκέφτεσαι Γαλλία, κατευθείαν σου έρχονται στο μυαλό ο Πύργος του Άιφελ, το Μουλέν Ρουζ, η Παναγία των Παρισίων, ο Αλέν Ντελόν, ο Ζαν Μπελμοντό, η μπαγκέτα και το κρουασάν! Επειδή στην γαστρονομία κυριαρχούν πάντα οι Ισχυροί, λίγοι ξέρουν και λίγοι αποδέχονται ότι το κρουασάν δεν γεννήθηκε στην Γαλλία και ότι είναι ουσιαστικά Αυστριακό. Είναι δε σε σχήμα ημισελήνου για να θυμούνταιτην μεγάλη νίκη και διάσωση της Βιέννης από τους Οθωμανούς. Βέβαια, Γαλλία δεν είναι μόνο αυτά που σας ανέφερα στην αρχή. Η Γαλλία συμβολίζει βασικά τον αγώνα για την Ελευθερία και την Ισότητα των τάξεων και των φύλων. Το 1960 στην Αμερική δεν τα είχαν λύσει βέβαια αυτά τα θέματα …θα μου πείτε εδώ δεν τα έχουν λύσει το 2025.
Άρα η επιλογή της πρώτης σκηνής δεν ήταν μόνο φόρος τιμής στους Γάλλους, που έφεραν την Υψηλή ραπτική στον κόσμο, αλλά και φόρος τιμής στην ιδέα της ισότητας και της Ελευθερίας. Κάτι που δεν είχαν οι πρωταγωνιστές της ταινίας που τόλμησαν να ερωτευτούν μεταξύ τους, ενώ οι ζωές τους ανήκαν σε άλλους. Χωρίς να βροντοφωνάζει ότι είναι κοινωνικό έργο, μέσα από το πέπλο του glam, το Breakfast at Tiffany’s νομίζεις ότι είναι ένα απλό ρομάντζο, αλλά είναι ένα έργο βαθιά πολιτικό που δείχνει την πληγή και το αδιέξοδο. Γι’ αυτό ο Τρούμαν Καπότε οραματιζόταν σε αυτόν τον ρόλο την πιο πληγωμένη Αμερικανίδα, που παρά την τεράστια επιτυχία της ήταν δέσμια όχι στα πάθη της αλλά σε σκοτεινούς ανθρώπους. Η Λούλα Μέι, το αληθινό όνομα της πρωταγωνίστριας, ήταν ένα κορίτσι από την επαρχία, η οποία ήθελε να ζήσει ελεύθερη, χωρίς αλυσίδες να την βαραίνουν και να την ελέγχουν.
Ο Τρούμαν Καπότε, εκτός από την άρνηση της Μέριλιν, είχε γνωρίσει και δεύτερη απόρριψη για το έργο του. Ενώ είχε συμφωνηθεί να το δημοσιεύσει στο Harper`s bazaar,αυτοί φοβήθηκαν να το δημοσιεύσουν. Νόμιζαν ότι ο Οίκος Tiffany θα τους έκοβε την διαφήμιση, επειδή μπορεί να ένιωθαν ενόχληση αν ένας ακριβός οίκος συνδεόταν με μια κοπέλα ελαφρών ηθών. Το μυθιστόρημα τελικά δημοσιεύτηκε σε ανδρικό περιοδικό και έγινε ανάρπαστο και τα Tiffany παγκόσμια γνωστά! Κανονικά έπρεπε να υπάρχει ένα άγαλμα του Καπότε έξω από κάθε κατάστημα Tiffany’s και όχι μόνο ένα poster της Όντρεϊ. Αλλά αυτή είναι η μοίρα των δημιουργών, να παίρνουν αναγνώριση μόνο από τους χρονογράφους.
Η επιλογή της Όντρεϊ Χέπμπορν δεν ήταν τυχαία και πάλι, γιατί ήταν Ευρωπαία που είχε ζήσει την φρίκη του πολέμου για τα καλά και η ζωή της μέχρι να εδραιωθεί ως star του Χόλυγουντ ήταν σχεδόν κινηματογραφική. Μπορεί να προερχόταν από μια πλούσια οικογένεια, όμως η πορεία της δεν είχε κανέναν πλούτο και πολυτέλεια. Η Όντρεϊ ήταν μπαλαρίνα στην αρχή της καριέρας της και χόρευε για να μαζέψει χρήματα για την Ολλανδική αντίσταση. Έχοντας ζήσει την φρίκη του πολέμου χωρίς τη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της σίγουρα μπορεί να υποδυθεί μια τέλεια δραματική και θαμπή πεταλούδα .
Η σκηνή με την Όντρεϊ με την chic μαύρη γαλλική τουαλέτα της και τα μαύρα γυαλιά, να τρώει κρουασάν και να πίνει καφέ έξω από την βιτρίνα του Tiffany’s, είναι ακόμα και τώρα ανυπέρβλητη. Είναι μια σκηνή που εκατομμύρια κορίτσια σε όλον τον κόσμο την έχουν αντιγράψει ή έχουν φανταστεί ότι την πραγματοποιούν/ζουν.
Το κρουασάν που τρώει η Όντρεϊ δεν είναι με γέμιση, είναι όπως πρέπει να τρώγεται το αληθινό, αυθεντικό κρουασάν, με το αγνό βούτυρο. Δεν χρειάζεται μαρμελάδες και αισθητικές παρεμβάσεις για να είναι θελκτικό. Σε έναν κόσμο που θέλει Κιμ Καρντάσιαν και κρουασάν με Dubai chocolate, προτιμώ την petite μούσα του στιλ, με το cat eyes μακιγιάζ της, να περπατάει με τoGivenchy φόρεμά της και να τρώει ένα απλό βουτυράτο κρουασάν. Είναι η επιτομή της ομορφιάς και της γλυκιάς απλότητας.
Υπέροχα βουτυράτα κρουασάν χωρίς μαρμελάδες, φιστίκια και πραλίνες στην Αθήνα θα βρείτε στην Kora Bakery, στο Overoll, στον Δημήτρη Οικονομίδη και στο Καλό παιδί και στην Θεσσαλονίκη στο 72HArtisanalBakehouse και στο Senol.
Tα πρωινά, μόλις γεύομαι ένα υπέροχο βουτυράτο κρουασάν, ακούω το Moon River και ταξιδεύω νοητά στην 5ηΛεωφόρο. Bλέπω την Μέριλιν να στέκεται πάνω σε μια σχάρα στο πεζοδρόμιο και να περνάει το μετρό και να της σηκώνει ελαφρά το λευκό της φόρεμα, να περνάω από δίπλα της και να της ψιθυρίζω ότι οι άνδρες μπορεί και να προτιμούν τις ξανθιές, αλλά θέλουν να περάσουν την ζωή τους με τις μελαχρινές. Ξαφνικά ένα ταξί να σταματάει, να ανοίγει η πόρτακαι μέσα στο εσωτερικό να βλέπω την Όντρεϊ και τηγάτα της και να μου γνέφει.
Πηγή : fnl-guide.com
