Αρχικά με την έγκριση του εμβολίου, πήραμε λίγο τα πάνω μας. Μετά ήρθε η μετάλλαξη και ξανά βρεθήκαμε στο ναδίρ. Το κερασάκι στην τούρτα, ήταν ο πόλεμος που ξέσπασε μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των φαρμακευτικών εταιρειών, με κύριο σκοπό το συμφέρον τους και μόνο.
Βέβαια, η κατάσταση δεν είναι η ίδια σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Υπάρχουν και κράτη, που έχουν εξασφαλίσει τις δόσεις πριν καν ξεκινήσει η διαδικασία.
Με την ψυχολογία μας να έχει χτυπήσει κόκκινο, τις απαγορεύσεις να διαδέχονται η μια την άλλη και η οικονομία -ναι μεν στηρίζεται δυναμικά από την κυβέρνηση αλλά δεν παύει να έχει την απαιτούμενη φθορά- τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα.
Για την εγχώρια επικαιρότητα ούτε λόγος. Το ελληνικό θέατρο γνωρίζει σήψη, από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του, από σωρεία καταγγελιών και σε συνδυασμό με τα εθνικά μας θέματα, η κατάσταση θυμίζει σενάριο σε θρίλερ.
Βρισκόμαστε στον Φεβρουάριο και οι αντοχές έχουν εξαντληθεί. Οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη και δεν καταλαβαίνουμε απολύτως τίποτα.
Έχω αναφερθεί ξανά, σε αντίστοιχα άρθρα μου, για το lockdown και τις συνέπειες του αλλά αυτό, τείνει να γίνει, πλέον μόνιμο. Η αντιπολίτευση, δεν βοηθάει καθόλου και αναφέρομαι σε όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου. Όλα πάνε πίσω, η λέξη αναβολή, είναι μόνιμη στο λεξιλόγιο μας, ο φόβος σταθερός και οι επιλογές μας, μετρημένες στα δάχτυλα.
Φυσικά σε αυτήν την κατάσταση, υπάρχουν και ήρωες, που έδωσαν ακόμη και την ζωή τους για να την ανατρέψουν.
Όλα τα αναγκαία μέτρα έχουν παρθεί, υπάρχει συνεργασία από όλους τους φορείς και η αντιμετώπιση είναι άμεση.
Όμως κάτι φταίει, κάτι μας κρατάει πίσω. Μπορεί να είναι οι αρνητές της πανδημίας ή η μεγάλη καθυστέρηση, το να βρεθεί το εμβόλιο. Και τα δυο δυσχεραίνουν, την κατάσταση. Μπορεί να είναι κάτι άλλο, το οποίο μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή.
Ίσως οι ειδικοί το εντοπίσουν το προσεχές διάστημα, γιατί διαφορετικά δεν θέλω να ζήσω ξανά το 2020. Και πιστεύω κανένας από εσάς!!!
