Αμερικανός νεο-εξπρεσιονιστής εικαστικός, που πέρασε με μεγάλη επιτυχία πίσω από την κάμερα κι έφτασε μέχρι την οσκαρική υποψηφιότητα («Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα»), ο Τζούλιαν Σνάμπελ αγαπάει τις καλλιτεχνικές βιογραφίες: «Πριν Πέσει η Νύχτα» για τον ποιητή Ρεϊνάλδο Αρένας και «Basquiat» για τον ζωγράφο Ζαν-Μισέλ Μπασκιά. Στην πιο φιλόδοξη από αυτές επικεντρώνεται στα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του Βαν Γκογκ στην Αρλ και την Οβέρ-σιρ-Ουάζ της Γαλλίας, επιχειρώντας από τη μία να κατανοήσει την εικαστική ιδιοφυΐα του διάσημου Ολλανδού και από την άλλη να εκφράσει, μέσα από τις σκέψεις του ήρωά του, μερικές δικές του απόψεις πάνω στην τέχνη του.
Μυθιστορηματική προσωπικότητα και τεράστιο καλλιτεχνικό μέγεθος, ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ είναι ένας έτοιμος κινηματογραφικός ήρωας, τα έργα και οι ημέρες του οποίου είναι γεμάτα ανθρώπινο δράμα. Η σχέση ζωής και τέχνης, φαντασίας και πραγματικότητας, πρωτοπορίας και παράδοσης, ενστίκτου και ορθολογισμού, προσωπικού οράματος και κοινωνικών επιταγών εμφανίζονται σε κάθε βήμα μιας «καταραμένης» προσωπικότητας, πολλές από τις πνευματικές και ψυχολογικές εμμονές της οποίας αποτυπώνει με μια απροσδόκητα νηφάλια ερμηνεία ο βραβευμένος στη Βενετία και υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα Γουίλεμ Νταφόε.
Κόντρα στην εύκολη, εξωστρεφή επιλογή του «τρελού καλλιτέχνη», ο Νταφόε μετατρέπεται σε έναν νηφάλια ταραγμένο και ταυτόχρονα ταγμένο σε μια παρόρμηση που δεν μπορεί να ελέγξει άνθρωπο, ο οποίος αναζητά ενστικτωδώς το φως, αποτυπώνοντας με συγκλονιστικό –τότε απλά ανοίκειο– τρόπο τη σχέση ορατού και αόρατου, εξωτερικού κι εσωτερικού κόσμου. Ο Σνάμπελ δανείζεται από την αλληλογραφία του Βαν Γκογκ ενδιαφέρουσες ιδέες πάνω σε όλα αυτά, προσπαθεί να τις σχολιάσει με μια «ποιητική» σκηνοθετική προσέγγιση, καταλήγει όμως σε μια συναισθηματική και μάλλον φλύαρη, ακαδημαϊκότερη των προθέσεών του βιογραφία.
Πηγή: athinorama.gr
