Μπορεί να φταίει η παρατεταμένη κρίση, για την κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, σε ένα περιβάλλον πολύ ακατάλληλο, για την ψυχική μας υγεία και όχι μόνο. Όσο και να μας ακούγεται παράδοξο η τρελό, η οικονομική κρίση σε καμία περίπτωση, δεν συνεπάγεται και κρίση ταυτότητας. Μπορεί όλα αυτά που ζούμε να θυμίζουν κάποιο σενάριο κινηματογραφικής ταινίας, αλλά είμαστε και εμείς υπεύθυνοι, για τις επιλογές μας και αναφέρομαι καθαρά στις πολιτικές. Τις προηγούμενες δεκαετίες, μεγαλώσαμε με ένα τρόπο που είχε σαν αποτέλεσμα τις καταναλωτικές αγορές και όχι αυτό που χρειαζόμαστε καθημερινά, με αποτέλεσμα να ξεφύγει η κατάσταση. Φιλοδοξίες; Στόχοι; Ψέμματα; Μήπως η ανατροφή μας; Η μήπως η μόρφωση μας συνετέλεσαν στο να αναζητούμε καταστάσεις ανύπαρκτες με κύριο στόχο, να περάσουμε καλά και να τα ισοπεδώσουμε όλα; Θα μου πείτε από τις εμπειρίες μαθαίνεις. Ναι αλλά, καταστρέφεσαι κιόλας σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Δεν θα συμφωνήσω ότι φταίει το lifestyle και μας παρέσυρε να ικανοποιούμε τα πάθη μας, χωρίς μέτρο αλλά με οδηγό την υπερβολή και την ταχύτητα επιβίωσης. Ακόμη και σήμερα πολλοί που αντιμετωπίζουν προβλήματα, δεν μπαίνουν στην διαδικασία κριτικής, παίρνοντας αποφάσεις που θα αλλάξουν σημαντικά την ζωή τους. Οι περισσότεροι είναι οκνηροί, δεν λειτουργούν όπως πρέπει, κάθονται αναπαυτικά στον καναπέ τους και κάνουν την επανάσταση τους, από τα social media.
Προσωπικά δεν μπορώ να προτείνω λύσεις γιατί ο καθένας ζει την δική του πραγματικότητα, με τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις του, να τον βασανίζουν και να τον φθείρουν, στο maximum. Ένας φίλος μου γιατρός, μου έλεγε, ότι «όταν ο ασθενής είναι πολύ βαριά παίρνουμε ρίσκο με σκοπό να του σώσουμε την ζωή.» Φυσικά, πάντα μέσα σε ιατρικά πλαίσια. «Πριν όμως εξετάζουμε όλες τις πιθανότητες για μία ανατροπή της ιατρικής του κατάστασης.» Και τον ρωτάω λοιπόν: Αν δεν υπάρχει αυτός ο τόνος αισιοδοξίας, από την αρχή, τι κάνουμε; Και μου απαντάει κάθετα και πολύ απότομα! Τότε ο στόχος είναι να «μείνει» εν ζωή με οποιοδήποτε κόστος. Ο νοών νοείτω.
