Έμφαση στη δράση, στο σκοτεινό ρεαλισμό και στην πολιτική κριτική στη δυναμική συνέχεια ενός στιλάτου, αν κι επιδερμικά καταγγελτικού περιπετειώδους θρίλερ.
Αν και δεν γνώρισε την εμπορική επιτυχία (παγκόσμιες εισπράξεις 85 εκατ. δολαρίων) που θα δικαιολογούσε ένα σίκουελ, το προ τριετίας «Sicario: Ο Εκτελεστής» απέσπασε θερμές κριτικές και τρεις οσκαρικές υποψηφιότητες (φωτογραφία, μουσική και ηχητικό μοντάζ), αφήνοντας τελικά μια θετική σινεφίλ επίγευση. Έτσι, ακόμη και αν η πρωταγωνίστρια Έμιλι Μπλαντ, ο μεγαλοπιασμένος πλέον σκηνοθέτης Ντενί Βιλνέβ («Η Άφιξη», «Blade Runner 2049»), ο οσκαρικός διευθυντής φωτογραφίας Ρότζερ Ντίκινς και ο αποθανών μουσικοσυνθέτης Γιόχαν Γιόχανσον δεν ήταν διαθέσιμοι για τη συνέχεια, οι Τζος Μπρόλιν, Μπενίσιο ντελ Τόρο και ο σεναριογράφος Τέιλορ Σέρινταν δήλωσαν «παρών» και αυτό ήταν αρκετό.
Έπειτα από μια επίθεση αυτοκτονίας ισλαμιστών σε ένα σούπερ μάρκετ του Κάνσας και με τα στοιχεία να συνδέουν τους βομβιστές με τα μεξικανικά καρτέλ ναρκωτικών, τα οποία τους πέρασαν παράνομα στη χώρα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφασίζει να τα αντιμετωπίσει πια σαν επίσημες τρομοκρατικές ομάδες. Επειδή όμως δεν μπορεί να εισβάλει με το στρατό σε μια ξένη χώρα, ο Αμερικανός υπουργός Αμύνης καλεί τον σκληροτράχηλο πράκτορα της CIA Ματ Γκρέιβερ και του ζητάει «να παίξει βρόμικα». Να στρέψει δηλαδή το ένα παντοδύναμο καρτέλ απέναντι στο άλλο μέσα από την απαγωγή της κόρης του ναρκο-βαρόνου Κάρλος Ρέγες, ρίχνοντας ταυτόχρονα τις υποψίες στους ανταγωνιστές Ματαμόρος. Ο Γκρέιβερ ζητά τη βοήθεια του επιδέξιου εκτελεστή Αλεσάντρο, ο οποίος θέλει να εκδικηθεί τον Ρέγες, και όλα ξεκινούν όπως σχεδιάστηκαν, μέχρι που η γενικευμένη διαφθορά της μεξικανικής κρατικής μηχανής ανατρέπει τα απόρρητα αμερικανικά σχέδια και ο καθένας πρέπει να φροντίσει να σώσει τον εαυτό του και να προδώσει τους μέχρι πρότινος φίλους και συνεργάτες του.
Η «Μάχη των Εκτελεστών» δεν προσθέτει πολλά καινούργια στοιχεία στο νεο-γουέστερν σκηνικό που περιέγραψε με βρόμικο ρεαλισμό στην πρώτη ταινία ο Τέιλορ Σέρινταν («Πάση Θυσία», «Στα Ίχνη του Ανέμου»), μεταφέροντας τον αμοραλισμό της Άγριας Δύσης στο σύγχρονο πόλεμο ένθεν κι ένθεν των αμερικανο-μεξικανικών συνόρων. Με ήρωες στις γκρίζες ζώνες ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο, με την αμερικανική πολιτική απογυμνωμένη από κάθε μανδύα ηθικής ή περί δικαίου αίσθημα και με τους πλέον αθώους –τον νεαρό Μιγκέλ και την κόρη του Ρέγες Ιζαμπέλ– να παγιδεύονται σε έναν αναπόδραστο κύκλο αίματος. Είναι ο πυρήνας μιας απαισιόδοξα καταγγελτικής, σίγουρα ειλικρινούς μα και άλλο τόσο γνώριμης θεματικής, η οποία επαναλαμβάνει όλα όσα –ενδιαφέροντα ή σχηματικά– μας αποκάλυψε το πρώτο «Sicario», τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και την ωμή, καταιγιστική δράση του οποίου αντιγράφει εδώ και ο σκηνοθέτης Στέφανο Σολίμα των ίδιας κοπής «Suburra: Υπόγεια Πόλη» και (της τηλεοπτικής σειράς) «Gomorrah».
Πηγή: athinorama.gr
