Δεν έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που όλοι, ακόμη και ο ίδιος ο Ραφαέλ Ναδάλ, αμφέβαλαν για το αν θα μπορέσει να παίξει ξανά σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Αν θα μπορέσει να… παίξει γενικώς ξανά.
Δεν είναι μόνο ο τραυματισμός του από πέρυσι (που εξακολουθεί να τον έχει), αλλά το ιστορικό του. Ενα ιστορικό γεμάτο προβλήματα τραυματισμών.
Μέσα από αυτά όμως συνέχισε να παίζει. Ακόμη κι όταν δεν ήταν καλός. Ακόμη και όταν βρέθηκε κοινό να τον γιουχάρει (ναι, έγινε κι αυτό), τότε στον τελικό του Australian Open κόντρα στον Βαβρίνκα to 2014.
Ο Ναδάλ εκείνη την ημέρα είχε πόνους στη μέση και δεν μπορούσε να σερβίρει ούτε καν αξιοπρεπώς μετά τα μισά του δεύτερου σετ. Η αντιμετώπιση που είχε από το κοινό ήταν η χειρότερη (και η μοναδική στην καριέρα του) που είχε συναντήσει στην καριέρα του. Οταν τελείωσε ο αγώνας και ο Βαβρίνκα πήρε το τρόπαιο, ζήτησε συγνώμη και υποσχέθηκε να επιστρέψει και η τάξη αποκαταστάθηκε…
Ακόμη κι εκείνη την ημέρα δεν αποσύρθηκε. Έκατσε να παίξει το ματς σεβόμενος το κοινό. Αλλά και γιατί δεν του αρέσει να τα παρατάει. Το έκανε μία φορά σε grand slam κι αυτή ήταν στο αγαπημένο του Roland Garros.
Εκεί όπου πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του ‘00, ξεκινώντας μία δυναστεία που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί στην ιστορία του τένις.
Και το πιθανότερο είναι να μην ξαναδούμε. Με 14 τίτλους σε 14 τελικούς, περισσότερο μοιάζει για στατιστικό σε βολές αγώνα του ΝΒΑ παρά σε τελικούς ενός grand slam. Κι όμως ο Ναδάλ το έχει κάνει να δείχνει τόσο απλό…
Και αυτό που κάνει ακόμη πιο μεγαλειώδες τον 22ο τίτλο καριέρας σε grand slam και 14ο στο Παρίσι, είναι η διάρκεια που έχει αυτός ο παίκτης. Είναι ο μόνος μαζί με τους Πιτ Σάμπρας και Κεν Ρόζγουολ που έχουν καταφέρει να κερδίσουν τον τίτλο ως έφηβοι, στο πικ της καριέρας τους (20-30 ετών), αλλά και μετά τα 30 τους χρόνια.
Η διαφορά είναι ότι ο Ισπανός το έχει κάνει μέσα από πολύ υπομονή, πολύ πόνο και πολύ αμφισβήτηση για το αν θα μπορέσει να συνεχίζει να παίζει στο ίδιο επίπεδο.
Τον Ιανουάριο δεν τον συμπεριελάμβαναν καν στα φαβορί για να σηκώσει το Australian Open. Και πήγε και το πήρε με ανατροπή από 0-2 στον τελικό. Πήρε κι άλλους τίτλους βέβαια εκείνο το διάστημα, κάνοντας το καλύτερο ξεκίνημα της καριέρας του.
2️⃣2️⃣ in ’22 — a look back at how @RafaelNadal reached a new record for career Grand Slams:
1️⃣4️⃣ #RolandGarros
2️⃣ @Wimbledon
4️⃣ @usopen
2️⃣ @AustralianOpen pic.twitter.com/hq1HPD9uRL— Roland-Garros (@rolandgarros) June 5, 2022
Από τρίτο φαβορί… κυρίαρχος
Πριν ξεκινήσει το φετινό Roland Garros, πάλι κανείς δεν τον έβαζε πρώτο ή δεύτερο έστω φαβορί. Ολοι μιλούσαν για τον Τζόκοβιτς και τον Αλκαράθ. Αυτό γιατί και ο ίδιος έλεγε ότι δεν ήξερε αν θα μπορέσει να αγωνιστεί λίγες ημέρες πριν το πρώτο παιχνίδι.
Εσφιξε τα δόντια, έκανε ενέσεις, κατέβηκε και τελικά αφού απέκλεισε μετά από θρίλερ τον Αλιασίμ, κέρδισε τον Τζόκοβιτς, ο Αλκαράθ αποκλείστηκε και έμεινε να… αναρωτιόμαστε αν ο Ζβέρεφ σε εκείνο τον επικό ημιτελικό θα μπορούσε να τον σταματήσει αν δεν είχε τραυματιστεί. Γιατί ο τελικός απέναντι στον πρωτάρη Ρουντ, είχε κριθεί πριν καν αρχίσει… Ο Ναδάλ δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει αυτό το ματς. Μόνο αν ο πόνος ήταν τέτοιος που δεν τον άφηνε να παίξει. Τον άφησε τελικά και σήκωσε το 22ο.
Στα 36 του έγινε ο γηραιότερος νικητής του Roland Garros, έφτασε το ρεκόρ του στο 112-3 (ναι το νούμερο είναι πέρα για πέρα αληθινό). Ο ίδιος τενίστας που πέρυσι τον χειμώνα είχε αμφιβολίες για το αν πρέπει να συνεχίζει να παίζει τένις.
Οι αμφιβολίες αυτές δεν έχουν σβήσει πάντως καθώς μετά την απονομή παραδέχτηκε πως αν συνεχίσουν οι πόνοι σε αυτό το επίπεδο, δεν σκοπεύει να συνεχίσει να παίζει με ενέσεις. Μαθημένος είναι όμως στον πόνο, θα κάνει υπομονή και πλέον κανείς (μα κανείς) δεν πρέπει να αποκλείει να επιστρέψει για ένα 23ο slam. Ηδη αποστόμωσε τους πάντες δύο φορές μέσα στο 2022. Γιατί όχι και μία τρίτη;
Πηγή: gazzetta.gr
