Poulette σημάινει κοτούλα στα Γαλλικά και χρησιμοποιείται χαϊδευτικά, όπως το « κοκόνα μου». Είναι όμως και ένα ολοκαίνουριο ζαχαροπλαστείο κοντά στην Αγία Παρασκευή, που ομνύει στη βουτυράτη πατισερί. Η Ηρα Σινιγάλια το ανακάλυψε και γράφει τις εντυπώσεις της.
Από τα λίγα αίσια της πανδημίας μάλλον θα είναι η στροφή προς τη θαλπωρή της αυθεντικής τροφής κι αυτό ίσως να ωθήσει την εστίαση και τον ευρύτερο κλάδο να αναζητήσει μονοπάτια που στρέφονται στην ουσία και λιγότερο στην εικόνα.
Στη ρότα αυτή του γευστικού ξεσηκωμού φαίνεται ότι μετά τους σεφ σειρά έχουν οι ζαχαροποιοί, οι pastry chefs, που κεντάνε την Αθήνα με όμορφους χώρους και σαγηνευτικές δημιουργίες, μέσα σε μπουτίκ ζαχαροπλαστεία που διαχωρίζουν τη θέση τους από τη μέχρι πρότινος εξισωτική αισθητική και γεύση που έφτανε μέχρι ένα έντεχνο καραμελίνο.
Αριστερά: κεκάκια που φέρουν το όνομα cannelés. Δεξιά: Η Κατερίνα Λιβά.
Τα πράγματα λοιπόν διαφέρουν απείρως αν στρίψει κανείς στο off the beaten track Κοντόπευκο, στην Αγία Παρασκευή. Το προσεκτικό βλέμμα θα εστιάσει σε ένα μικρό λευκό μαγαζί, που ξεχωρίζει δίπλα στα άλλα, γιατί φαίνεται ότι κάτι όμορφο συμβαίνει εκεί. Poulette γράφει και συμπληρώνει heritage desserts, οπότε αναζητάμε το νόημα. Και το βρίσκουμε στην απόφαση της ιδιοκτήτριας του μικρού αυτού ζαχαροπλαστείου, της Κατερίνας Λιβά.
Ολα σε ιδιαίτερες συσκευασίες. Η επιμονή στη λεπτομέρεια.
Από μικρή θυμάται τον εαυτό της να φτιάχνει γλυκά και μετά από κάποιες παρακάμψεις κατέληξε να γίνει pastry chef. Το Poulette είναι στην Αγία Παρασκευή εδώ και τρία χρόνια, αρχικά ως εργαστήριο και μόλις φέτος ξεκίνησε τη λιανική πώληση. Παρότι είναι σε αυτό το απόμερο σημείο, μαθαίνω ότι ο κόσμος έρχεται από παντού και κυρίως από τα νότια προάστια. Όχι και ασήμαντο ταξίδι…
Η σοκολατένια απόλαυση συναντάει την κομψότητα.
Στο πραγματικά μικρό κατάστημα κυριαρχεί μια εσάνς παλαιο-κομψότητας με μια βιενέζικη καρέκλα και μια σκαλιστή βιτρίνα να δίνουν τον τόνο. Και να αφήνουν χώρο στις δημιουργίες και στο ανοιχτό εργαστήριο όπου βλέπει κανείς τη δράση αμφάς. Τη δημιουργία δηλαδή γλυκών -δεν είναι πολλά- που κεντράρουν στην σοβαρή πρώτη ύλη και τη δεξιοτεχνία, χωρίς φλυαρία αλλά με ουσία.
Όπως το Paris Brest -ναι, το μάθαμε καλά πλέον στην Αθήνα (βλ. και Ourse Γλυφάδας)- που η κρέμα του, γεμάτη άρωμα πραλίνας, κρύβεται στo choux και καθαγιάζει την αμαρτία. Ψήφος εμπιστοσύνης και στο σοκολατένιο γλυπτό α λα Poulette με πικρή σοκολάτα και κρατσανιστό brownie στη βάση όπου η κρέμα βουτάει λικνιστικά στο μπισκότο.
Αλλά και στο Baba au Rum που φιλοξενείται σε ένα γενναιόδωρο ποτήρι με φιστίκια Αιγίνης, κρέμα μασκαρπόνε και φρούτα, ίδιο με αλκοολούχα δροσιά. Ομοίως και το τιραμισού που συνδυάζει αρμονικά τα υλικά του χωρίς το ένα να επισκιάζει το άλλο, πράγμα που αποτελεί και την παγίδα αυτού του γλυκού.
Κάτι που επιβεβαιώνει ότι τα γλυκά της Κατερίνας Λιβά και του Poulette της είναι κομψά και διακριτικά, με όμορφη εμφάνιση η οποία ωστόσο με τη σειρά της συγκοινωνεί με το περιεχόμενο. Πράγμα που έγινε ξεκάθαρο μόλις πριν από λίγο που δοκίμασα και τη μηλόπιτα: τραγανή, αρωματική κι ευγενική, γιατί η κανέλα εδώ δεν τα παίρνει, αντίθετα τα δίνει όλα.
Πηγή: Andro.gr
