Μπαίνοντας στην τελική ευθεία για την μεγάλη βραδιά, αυτές είναι οι κατηγορίες που θα ανεβάσουν το volume και θα χαμηλώσουν τις φωνές περιμένοντας τους νικητές. Στοιχηματίζουμε;
Β΄ ΑΝΔΡΙΚΟΣ
Όπως και στον αντίστοιχο γυναικείο ρόλο, τα κουκιά είναι μετρημένα και σε αυτή την κατηγορία φέτος. Ο τρις υποψήφιος για Όσκαρ Ρόμπερτ Ντάουνι Τζρ. του «Oppenheimer» έχει πάρει όποιο βραβείο έχει κάποια οσκαρική σημασία (SAG, BAFTA), έχει κατακτήσει και την Χρυσή Σφαίρα και το Critics Choice, προβάλλει σαν το εξαιρετικό φαβορί, μιας εξαιρετικής ερμηνευτικής επίδοσης. Εύγε στον Νόλαν που είδε στον Ντάουνι τον «Λιούις Στράους», εύγε ακόμα πιο πολύ στο πόσο αντιδημαγωγικά ο ηθοποιός έβγαλε έναν μακιαβελικό ρόλο. Σε καλή μεριά.
Πίσω του, όλοι περίπου το ίδιο outsider στα στοιχήματα, τρεις: Ο Μαρκ Ράφαλο, στην 4η του υποψηφιότητα (όλες για υποστηρικτικό ρόλο), είναι απολαυστικός, διπλά κόντρα σε ό,τι τον έχουμε συνηθίσει (καλύτερα: η βιομηχανία τον έχει περιορίσει) και αυτάρεσκος δανδής και γελοίος έκπτωτος Καζανόβας, όλα τους κατά βούληση με το μπρίο της χοντρής κωμωδίας ή την εκλέπτυνση της σάτιρας. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, προφανώς ο θρύλος της κατηγορίας (και όχι μόνο), στην 9ή του υποψηφιότητα, ο μόνος με δύο αγαλματίδια, είναι ο καλύτερος Ντε Νίρο που έχω δει προσωπικά εδώ και δύο δεκαετίες, ανθεκτικός στην από αρχής εσφαλμένη, κατ’ εμέ, επιλογή ενός ηθοποιού-σταρ στον ρόλο ενός μονοδιάστατου καθάρματος. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ, στην 3η του υποψηφιότητα, συμπληρώνει την πρώτη τριάδα των outsider πίσω από το φαβορί, σε μια επιλογή που έμπλεξε την νεολογοκριτική εποχή μας επειδή ήταν υποψήφιος σε μια ταινία που και καλά στηλιτεύει το ότι θα τον ξεχώριζε το σύστημα. Κόντρα στο προφίλ του, αλλά και ποζάτα anti-macho, ο Γκόσλινγκ δείχνει ξανά ότι έχει το κρύο αίμα να παίξει ότι του αρέσει και να βγάλει ασπροπρόσωπο το έργο που υπηρετεί.
Πέμπτος, συμπαθέστατος μεν αλλά να δημιουργεί απορίες με την παρουσία του – ειδικά με τον Πολ Μέσκαλ του «All of Us Strangers» να μένει έξω – ο πρωτάρης Στέρλινγκ Κ. Μπράουν του «American Fiction». Απολαυστικός σε έναν γενικώς αβανταδόρικο ρόλο, ευλύγιστος στο δράμα και την κωμωδία, αρμόζων σε ένα αλάνθαστο έργο. Η παρουσία στην πεντάδα όμως… Ήταν πάντως υποψήφιος και από τους Ηθοποιούς στην Ένωσή τους, οπότε πάσο, αυτοί ξέρουν. Ηλίας Δημόπουλος
Θα νικήσει: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζρ. («Oppenheimer»)
Θα θέλαμε να νικήσει: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζρ. («Oppenheimer»)
Β΄ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ
Αν κάποιος ήθελε να στοιχηματίσει και να κερδίσει σε μια τουλάχιστον οσκαρική κατηγορία φέτος, αυτή θα ήταν σίγουρα ο Β’ Γυναικείος ρόλος, με την νικήτρια να έχει «κλειδώσει» καιρό τώρα, σαρώνοντας όλα τα βραβεία στο πέρασμά της, βάζοντας έτσι πλώρη για την καλύτερη support, γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς.
Πέμπτη οσκαρική υποψηφιότητα για την παλαίμαχο των βραβείων Τζόντι Φόστερ, για τον ρόλο της στο κάπως νερόβραστο «Nyad» του Netflix, η οποία μπορεί να έκανε και φέτος το πέρασμά της από την κούρσα των βραβείων, δίχως όμως να έχει κάποια αξιομνημόνευτη νίκη. Μετρώντας ήδη δύο βραβεία Όσκαρ στην πολυετή καριέρα της, η Φόστερ αποτελεί αναμφίβολα το αουτσάιντερ της κατηγορίας για αυτήν την χρονιά.
Εξίσου απίθανο να φύγει από την τελετή με το χρυσό αγαλματίδιο ανά χείρας και η Ντανιέλ Μπρούκς, που είδε την ερμηνεία της στο «The Colour Purple» να αποκτά momentum αρκετά ετεροχρονισμένα σε σχέση με τις υπόλοιπες συναδέλφους της και παρά την παρουσία της στα μεγάλα βραβεία. Αξίζει να αναφέρουμε πως η Μπρούκς υπήρξε υποψήφια για το βραβείο Tony, ερμηνεύοντας τον ρόλο της Sofia, όχι μόνο στην καινούργια, κινηματογραφική μεταφορά του «The Colour Purple», αλλά και στο ανέβασμα του εν λόγω έργου στο Μπρόντγουεϊ.
Περνάμε έτσι στο (κακό) αστείο αυτής της κατηγορίας με την υποψηφιότητα της Αμέρικα Φερέρα για το «Barbie», αφού υποθέτουμε πως από εδώ και πέρα αρκεί ένας μονόλογος προκειμένου να «σκοράρεις» υποψηφιότητα στην Ακαδημία. Δεν εξηγείται αλλιώς το πως η Φερέρα βρέθηκε από το πουθενά με μια υποψηφιότητα για Όσκαρ για τη χλιαρότατη – στην καλύτερη περίπτωση – ερμηνεία της στο φιλμ της Γκέργουιγκ, εκτός κι αν ένα μακροσκελές, ηθικολογικό τσιτάτο υπό την μορφή μηνύματος περί γυναικείας ενδυνάμωσης και χειραφέτησης, αποτελεί πλέον πανάκεια για εν δυνάμει κινηματογραφικές βραβεύσεις.
Πρώτη οσκαρική υποψηφιότητα για την Έμιλι Μπλαντ στον ρόλο της συζύγου του Τζ. Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, με την Αγγλίδα ηθοποιό να δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία στην ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν και το πιθανότερο είναι πως θα κέρδιζε άνετα το Όσκαρ, αν δεν βρισκόταν μπροστά της η Ντα’Βιν Τζόι Ράντολφ από το «Τα Παιδιά του Χειμώνα» του Αλεξάντερ Πέιν η οποία έχει κερδίσει όλα τα βραβεία μέχρι στιγμής – BAFTA, Χρυσές Σφαίρες, SAG Awards, Critics Choice Awards – βγάζοντας εκτός «μάχης» τις συνυποψήφιές της από νωρίς. Το Όσκαρ είναι δικό της και δίκαια. Βαρβάρα Κοντονή
Θα νικήσει: Ντα’Βιν Τζόι Ράντολφ («Τα Παιδιά του Χειμώνα»)
Θα θέλαμε να νικήσει: Ντα’Βιν Τζόι Ράντολφ («Τα Παιδιά του Χειμώνα»)
Α΄ ΑΝΔΡΙΚΟΣ
Ξεκάθαρα τα πράγματα εδώ και καιρό και σε τούτη την κατηγορία με ένα «αλλά». Ο πρωτάρης Κίλιαν Μέρφι («Oppenheimer») έχει πάρει όλα τα βραβεία, πλην του ασήμαντου για τα Όσκαρ Critics Choice, κι όμως μια ελάχιστη αμφιβολία ότι μπορεί και να το χάσει από τον δις υποψήφιο Πολ Τζιαμάτι («The Holdovers») έχει φωλιάσει μέσα σε κάποιους. Οι περισσότεροι από αυτούς μάλλον ασχολούνται με τα στοιχήματα και βλέπουν επίδραση στα Όσκαρ από τον στοιχηματισμό, όπως σε ό,τι ο τζόγος έχει παρεισφρήσει. Ο Μέρφι είναι λιτά και σε διαστρική αφοσίωση εκπληκτικός στον ρόλο του Φυσικού που έφτιαξε την Ατομική Βόμβα, είναι και από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένας κατ’ εξοχήν ρολίστας ηθοποιός βρήκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του και θα μείνει στην ιστορία γι’ αυτόν.
Παρόμοια και για τον θρησκευτικά λατρευόμενο Τζιαμάτι, το δεύτερο φαβορί, που όμως έχει παρελθόν σε πρωταγωνιστικούς ρόλους και βασικά μπορεί να κομπάζει ότι ένα σινεμά σήμερα υπάρχει γιατί αυτός είναι τόσο υπερφυσικά κατάλληλος για κάποιους ρόλους, ενώ ταυτόχρονα έχει όλη τη στόφα ενός ένδοξου χολιγουντιανού παρελθόντος με γίγαντες ερμηνείας που σπάνια ασχολήθηκαν με την πρωταγωνιστικότητα.
Έπεται ο «Maestro» Μπράντλεϊ Κούπερ, σε σχεδόν κάθε άλλη χρονιά θα ήταν ένα βέβαιο Όσκαρ και θα ήταν το πρώτο μετά από ήδη 12 (!) υποψηφιότητες – αυτή είναι η 5η του ερμηνευτική. Υποδύεται ένα κεντρικό πρόσωπο του 20ού αιώνα, ένα σύμβολο της αμερικανικής και παγκόσμιας κουλτούρας και έναν άνθρωπο που λόγω σεξουαλικών επιλογών δίνει λίγο ακόμα boost για την οσκαρική παράδοση. Κάτι δεν λειτούργησε με την ταινία για κάποιους φαίνεται, κάπως ανήλθε ο Τζιαμάτι και οι συμπάθειες που γεννά, είναι και φύσει ενοχλητικό σε κάποιους να είσαι τόσο περφεξιονιστικά πολυπράγμων όπως ο Κούπερ (στα «Hangover» τον προτιμούσαν), κάπως έτσι ένα outsider γεννιέται.
Ακόμα πιο πίσω πιθανολογικά ο Τζέφρι Ράιτ – η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι έχεις μια μεγάλη πεντάδα στον Α’ Ανδρικό μετά από χρόνια είναι η στιγμή που ο Τζέφρι Ράιτ «συμπληρώνει πεντάδα». Φοβερός πάντα είναι, ο έτερος της κοπής των καρατεριστών ηθοποιών που είναι πρωταγωνιστές και ελάχιστοι τους πίστεψαν, σε πείθει από την πρώτη στιγμή ότι δεν παίζει για να θωπεύσει φυλετικούς προτεστάντες αλλά για να αναδείξει τα πιο σοβαρά ζητούμενα/αιτήματα της λευκής εποχής που ακόμα αποφασίζει για την μαύρη ταυτότητα.
Αν εδώ ήταν ο Άντριου Σκοτ («All of Us Strangers») θα είχαμε την τέλεια πεντάδα, δεν είδαν μάλλον την ταινία του Χέιγκ οι κατάλληλοι άνθρωποι. (Εδώ θα μου πεις δεν τον έβαλαν ούτε οι δικοί του στα BAFTA…) Netflix παρόντος λοιπόν, «βάλτε κι έναν δικό μας ρε παιδιά», είναι και συμπαθέστατος, οπότε ορίστε ο Κόλμαν Ντομίνγκο του νερόβραστου «Rustin». Δομημένος και σοβαρός όπως πάντα, επίσης ξεχωριστός έτσι όπως παίζει δωρικά την διαφορετικότητα, αλλά σε μια ταινία που οι λίγοι που θα δουν ίσως δεν θα θυμούνται δύο εβδομάδες μετά, απομένεις να διερωτάσαι κατακτώντας την στωικότητα ενός φτωχού και μόνου καουμπόι. Ηλίας Δημόπουλος
Θα νικήσει: Κίλιαν Μέρφι («Oppenheimer»)
Θα θέλαμε να νικήσει: Τζέφρι Ράιτ («American Fiction»)
Α΄ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ
Σε θρίλερ προβλέπεται να εξελιχθεί η βραδιά των Όσκαρ σε ό,τι αφορά στον Α’ Γυναικείο Ρόλο, με τις Λίλι Γκλάντστοουν και Έμα Στόουν να αποτελούν τις βασικές διεκδικήτριες του χρυσού αγαλματιδίου, με δύο ρόλους που βρίσκονται στις εντελώς αντίθετες πλευρές του ερμηνευτικού φάσματος.
Η απουσία της Μάργκο Ρόμπι από την πεντάδα για τον ρόλο της στο Barbie, εξασφάλισε την είσοδο της Ανέτ Μπένινγκ για το «Nyad». Πρόκειται για την πέμπτη υποψηφιότητά της για Όσκαρ (δεν το έχει κερδίσει ποτέ) και όπως όλα δείχνουν αποτελεί και την λιγότερο πιθανή νικήτρια σε σχέση με τις άλλες τέσσερις ηθοποιούς που διεκδικούν το βραβείο για την καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς.
Απρόσμενη η παρουσία της Σάντρα Ούλερ στην πεντάδα, αλλά καθόλα δικαιολογημένη και πανάξια, αφού η Γερμανίδα ηθοποιός έδωσε ρεσιτάλ σε δύο από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς – «Ανατομία μιας Πτώσης» και «Ζώνη Ενδιαφέροντος» – με την υποψηφιότητά της να αποτελεί μια ευχάριστη διαφοροποίηση από πλευράς της Ακαδημίας, καθότι πρόκειται για μη αγγλόφωνη ερμηνεία.
Αναμενόμενη από την άλλη η υποψηφιότητα της πολύ καλής Κάρεϊ Μάλιγκαν για την ερμηνεία της ως Φελίσια Μοντεαλέγκρε στο «Maestro» του Μπράντλει Κούπερ, με την ίδια να βρίσκεται σε όλα τα προ-οσκαρικά βραβεία, αλλά δίχως να κερδίζει κανένα από αυτά. Η Μάλιγκαν αποτελεί σταθερή αξία και σύντομα θα κερδίσει το δικό της Όσκαρ, όμως το 2024 ανήκει σε άλλη.
Με νίκες σε BAFTA, Critics Choice Awards και Χρυσές Σφαίρες (θυμίζουμε πως Χρυσή Σφαίρα κέρδισε και η Λίλι Γκλάντστοουν στην κατηγορία του Δράματος), η Έμα Στόουν αποτελεί ένα εκ των δύο φαβορί για το Όσκαρ Α’ Γυναικείου, παρά το γεγονός πως η επικράτηση της Γκλάντστοουν στα SAG Awards μοιάζει να έχει περιορίσει λιγάκι τη δυναμική της μούσας του Γιώργου Λάνθιμου. Έχοντας δώσει μια ατρόμητη ερμηνεία ως Μπέλα Μπάξτερ στο «Poor Things», θα θέλαμε πολύ να την δούμε να κερδίζει αν και με βάση τα μέχρι τώρα προγνωστικά, το βραβείο θα πάει στην Γκλάντστοουν για τον ρόλο της Μόλι Μπέρκχαρτ στο «Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» του Μάρτιν Σκορσέζε. Αν η Γκλάντστοουν κερδίσει το Όσκαρ, θα γράψει Ιστορία ως η πρώτη ιθαγενής Αμερικανίδα που το καταφέρνει. Βαρβάρα Κοντονή
Θα νικήσει: Λίλι Γκλάντστοουν («Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού»)
Θα θέλαμε να νικήσει: (Έμα Στόουν «Poor Things»)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Σταθερά φαβορί από τον Αύγουστο και έπειτα και ακλόνητο από τον Νοέμβριο, ο Κρίστοφερ Νόλαν θα κατακτήσει το πρώτο του Όσκαρ για μια ταινία που αφήνει πίσω το φανταστικό και αγγίζει ένα αγαπητό είδος της Ακαδημίας, το biopic, το οποίο, όμως, προσεγγίζει αισθητικά ως ταινία δράσης. Για κάποιους καλώς, για άλλους κακώς, ο «Οπενχάιμερ» τελειοποιεί την ιδιάζουσα νολανική αφήγηση, είναι, ενδεχομένως, και η πρώτη φορά που ο Νόλαν αποδεικνύεται εικονοκλάστης, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το πιο όμορφο θέαμα εκεί έξω: το ανθρώπινο πρόσωπο. Αν προσθέσεις και την κολοσσιαία εισπρακτική επιτυχία της ταινίας, που κατέγραψε νούμερα τα οποία ακόμα και υπερηρωικά μπλοκμπάστερ δεν αγγίζουν πια, αντιλαμβάνεσαι ότι κανείς δεν απειλεί φέτος τον Βρετανό σκηνοθέτη.
Σε «στοιχηματική» σειρά ακολουθεί ο Γιώργος μας, με το ρετροφουτουριστικό όραμα του «Poor Things», μια ταινία που μπλέκει το ιδίωμά του με το Τσέχικο Νέο Κύμα και το σινεμά του Γκίλιαμ και, μεταξύ άλλων, επαναφέρει στην κινηματογραφική επικαιρότητα την σωματική κωμωδία από την πίσω πόρτα. Στους «Δολοφόνους» ο Σκορσέζε χαμηλώνει το tempo, για να πετυχει τον ρυθμό της τραγωδίας, η Τριέ είναι ο παραδοσιακός τα τελευταία χρόνια διεθνής εκπρόσωπος της κατηγορίας, ενώ τον Γκλέιζερ δεν τον λογαριάζουμε για τέτοιον λόγω εθνικότητας και πρότερου φιλμικού βίου, κι ας διαγωνίζεται η ταινία (και) στο Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας . Όσο κι αν ωρύονται μερικοί, σοβαροί να είμαστε, κανέναν δεν θα αφαιρούσες από την πεντάδα για να χωρέσει η Γκέργουιγκ – χώρια που για να εισέλθει εκεί, θα έπρεπε να περάσει πρώτα την Σελίν Σονγκ, τον Αλεξάντερ Πέιν και, σε έναν δίκαιο κόσμο, τον Άντριου Χέιγκ. Γιάννης Βασιλείου
Θα νικήσει: Κρίστοφερ Νόλαν, Οπενχάιμερ
Θα θέλαμε να νικήσει: Κρίστοφερ Νόλαν, Οπενχάιμερ
ΤΑΙΝΙΑ
Και φτάνουμε στο μεγάλο βραβείο, την «οσκαρική ταινία». Γεγονός είναι πως τα τελευταία χρόνια, ο όρος έχει αλλάξει, οι επιλογές της Ακαδημίας τον έχουν νοηματοδοτήσει εκ νέου. Γιατί κάποτε θα ήταν αδιανόητο μία ξένη («Παράσιτα»), μία χειροποίητη («Nomadland») ή μία streaming («CODA») ταινία να στεφθεί μεγάλη νικήτρια της βραδιάς. Αλλά να, οι καιροί, οι ψήφοι, τα μέλη της Ακαδημίας έχουν αλλάξει και τα κριτήρια είναι κυρίως πολιτικά. Μένει να αποδειχθούν και διαχρονικά.
Φέτος το φαινόμενο «Barbenheimer», και όχι μόνο, άλλαξε κάπως τα πράγματα, αφού η Ακαδημία συντονίστηκε με τίτλους που αφορούν και το μεγάλο κοινό, θυμίζοντας εποχές «Άρχοντα». Η αναμενόμενη επικράτηση του «Οπενχάιμερ» θα σημάνει ξανά την πρώτη φορά που το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας θα απονεμηθεί σε μία κριτική, όσο και εμπορική, επιτυχία, 20 χρόνια μετά την «Επιστροφή του Βασιλιά». Το φιλμ του Νόλαν είναι πολύ κοντά στο 1 δισεκατομμύριο δολάρια στο παγκόσμιο box office (957,707,605$, στοιχεία από το boxofficemojo 08/03/24).
Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως το 2023 αποδείχθηκε μία χρονιά-ευλογία για το σινεμά και οι επιλογές της Ακαδημίας το αντικατοπτρίζουν. Η «Ζώνη Ενδιαφέροντος» του Τζόναθαν Γκλέιζερ αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς, μπορεί και των χρόνων μας. Ο Γιώργος Λάνθιμος με το «Poor Things» απέδειξε πως μπορεί να διαχειριστεί μια μπαρόκ, μετα-φεμινιστική οδύσσεια χωρίς να κάνει εκπτώσεις στο ασυμβίβαστο όραμά του. Ο Μάρτιν Σκορσέζε υπογράμμισε με τους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού» μία τεταμένη, κινηματογραφική συγγνώμη για τις σκοτεινές σελίδες της αμερικανικής ιστορίας. Η «Barbie» κατέβηκε από τα ράφια και έπαιξε το δικό της «παιχνίδι» στις συζητήσεις και τα ταμεία. Η «Ανατομία μιας Πτώσης» συνηγόρησε υπέρ των δυνατών ερμηνειών και της δύναμης του σεναρίου. Οι «Περασμένες Ζωές» έκαναν σαφές πως η τέχνη και το κοινό μπορούν να συναντηθούν «εκεί που χτυπά η καρδιά». Το «American Fiction» σχολίασε με ευφράδεια την σύγχυση της επίκαιρης, ρεβιζιονιστικής εποχής μας. Τα «Παιδιά του Χειμώνα» προσφέρθηκαν ως αντίδωρο ‘70s κοπής και αγαπήθηκαν από το κοινό. Ο «Μαέστρος» διηύθυνε μία ξεχωριστή συμφωνία σχέσεων και έφερε το μεγαλείο του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν στην κουβέντα.
Συνοψίζοντας με κάποιον τρόπο τις παραπάνω δημιουργίες θεματικά, στο «Οπενχάιμερ» η περασμένη Ιστορία συναντά τη σύγχρονη κινηματογραφική διαλεκτική, στο ατομικό πορτρέτο του «καταστροφέα των κόσμων» ο Νόλαν αποφάσισε να «βομβαρδίσει» το κοινό με πληθωρικά κβάντα αφηγήσεων, εναλλαγές χρόνου, κοινωνικοπολιτικές αναφορές και – κυρίως – κάτι πυρηνικά επίκαιρο: την αγωνία πως τα εργαλεία του ανθρώπινου νου σε λάθος χέρια θα σημάνουν τον όλεθρό μας. Πάνος Γκένας
Θα νικήσει: Οπενχάιμερ
Θα θέλαμε να νικήσει: Ζώνη Ενδιαφέροντος
Πηγή : cinemagazine.gr
