Η διάθλαση του φωτός, το ρίγος του πάνω στο γυαλί, το ρίγος το νερού: η εγκατάσταση του Κώστα Βαρώτσου με τις κυκλικές σε αλληλουχία επιφάνειες γυαλιού μπροστά από τις Πυραμίδες της Γκίζας, δημιουργούν μια έντονη εικαστική εμπειρία στην Αίγυπτο.
Το για πάντα είναι τώρα. Αυτός είναι ο τίτλος της μεγάλης υπαίθριας εικαστικής έκθεσης που διοργανώνεται στην Αίγυπτο, μπροστά από τις αρχαίες πυραμίδες της Γκίζας, με 14 σπουδαίους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο να παρουσιάζουν έργα τους που συνομιλούν με τις πυραμίδες.
Αν τα σπίτια μας είναι δοχεία ζωής όπως έλεγε ο Άρης Κωνσταντινίδης, οι πυραμίδες, οι τάφοι των βασιλέων, δημιουργήθηκαν από τους αρχαίους Αιγύπτιους ως δοχεία αιωνιότητας. Το μνημείο μετρά 4.500 χρόνια ιστορίας.
Εκεί λοιπόν, σε αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα που ακόμα προκαλεί δέος και ερωτήματα στους ειδικούς σχετικά με την κατασκευή του, το «τώρα» όπως εκφράζεται από την εικαστική τέχνη, ανοίγει έναν διάλογο με το «πάντα». Δηλαδή μια συζήτηση μεταξύ του αμετακίνητου τοπίου και των εφήμερων site specific εγκαταστάσεων. Όλα αυτά στο πλαίσιο της ετήσιας έκθεσης «Forever is Now» που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες και ως τις 18 Νοεμβρίου για τρίτη συνεχή χρόνια.
Μεταξύ των 14 δημιουργών, συμμετέχει ο Κώστας Βαρώτσος με το έργο του «Ορίζοντας» που έρχεται να υπογραμμίζει τη σχέση των Πυραμίδων με τον ποταμό Νείλο. Αποτελείται από οκτώ κύκλους, παραπέμποντας στη γη που γυρίζει αέναα. Το απόλυτο γεωμετρικό σχήμα του κύκλου συνδιαλέγεται με το επίσης απόλυτα γεωμετρικό, αιχμηρό σχήμα της πυραμίδας ενώ η στιβαρότητα του χώματος μοιάζει να υποχωρεί, να γίνεται πιο ρευστή μπροστά στη διάθλαση και την ιδιότητα του γυαλιού. Ο χρόνος που κυλάει, ο χώρος που μένει απαράλλακτος, ο θάνατος και η ζωή αναδύονται από αυτούς των οκτώ κύκλους ύψους 1,85 μέτρων. Όταν κοιτάς από απόσταση είναι σαν οι Πυραμίδες να πλέουν στο νερό, σε έναν ποταμό. Η πλεύση του στον χρόνο. Ή πώς το φαινομενικά αμετακίνητο διασχίζει την ίδια την Ιστορία.
Η Art D’Égypte συνεργάζεται στενά με την UNESCO για να διασφαλίσει ότι η έκθεση δεν θα προκαλέσει την παραμικρή φθορά στον χώρο. Μάλιστα τα έργα τοποθετούνται πάνω σε μια ειδική επιφάνεια ύψους 50 μέτρων που δημιουργείται από συμπιεσμένη άμμο. Τα 14 έργα ασχολούνται με πλήθος θεμάτων, από τον χρόνο και την Ιστορία, ως την αρχιτεκτονική, την τεχνολογία, φυσικά την μυθολογία. Τα όποια φοβικά αντανακλαστικά για το πώς πλησιάζουμε και συνυπάρχουμε με την αρχαιότητα καταρρέουν εδώ, ενώ αναδεικνύεται ιδανικά η έντονη σχέση που πρέπει, επιβάλλεται, να έχει η σύγχρονη τέχνη με την αρχαιότητα. Φωτίζεται ο ρόλος της δημόσιας τέχνης, της τέχνης στον δημόσιο χώρο.
Εκτός από τον Κώστα Βαρώτσο, γυαλί χρησιμοποίησε ως κυρίαρχο υλικό και η Ολλανδή καλλιτέχνιδα Sabine Marcelis. Το γλυπτό της υπό τον τίτλο «RA» -αναφορά στη γνωστή θεότητα του ήλιου- παραπέμπει σε ένα ηλιακό ρολόι. Μοιάζει σαν κολώνα που το πρωί με το φως του ήλιου η σκιά της αλλάζει θέση στην άμμο, ενώ το βράδυ αποτελεί μία σχεδόν πορτοκαλί πηγή φωτός, χάρη στα ηλιακά κύτταρα που έχουν ενσωματωθεί στο εσωτερικό του γυαλιού.
Η Αργεντινή (με έδρα στο Μεξικό) Pilar Zeta, δημιούργησε το «Mirror Gate», μια πύλη καθρέπτη, κατά τον τίτλο. Πρόκειται για μία πύλη από ασβεστόλιθο, διακοσμημένη με μεταλλικές σφαίρες στο χρώμα του χρυσού και του μπλε. Στο κέντρο της πύλης, πάνω σε μία πλίνθο, έχει τοποθετηθεί ένα μεγάλο αυγό φτιαγμένο με καθρέπτη που μπορεί να σε ξεγελάσει μέσα σε αυτό το τοπίο μοιάζοντας με γυάλινο, σαν να κοιτάζεις μέσα από αυτό.
Πηγή : iefimerida.gr
