Ένας ρόλος-σύνοψη καριέρας για τον εξαιρετικό Ρόμπερτ Ρέντφορντ και μια απολαυστική, σικάτη, παλιομοδίτικη και συγκινητικά σινεφίλ αναφορά στο τέλος μιας ολόκληρης (αμερικανικής) εποχής.
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ γεννήθηκε για να γίνει ηθοποιός του σινεμά. Ο Φόρεστ Τάκερ για να ληστεύει τράπεζες. Ο Ντέιβιντ Λόουρι μεγάλωσε με τον κινηματογραφικό μύθο του πρώτου και διάβασε το 2003 ένα άρθρο του Ντέιβιντ Γκραν, στο περιοδικό «New Yorker», για τον δεύτερο. Μοντέρ, διευθυντής φωτογραφίας και μικρομηκάς με σκηνοθετική θητεία τόσο στο ανεξάρτητο («Μείνε Δίπλα μου», «A Ghost Story» – αμφότερα με τους Κέισι Άφλεκ και Ρούνι Μάρα) όσο και στο χολιγουντιανό σινεμά («Ο Πιτ και ο Δράκος του»), αποφάσισε να συνδυάσει τις δύο ιστορίες στη νοσταλγική, κωμική βιογραφία του διασημότερου σύγχρονου καλλιτέχνη της απόδρασης.
Ο Φόρεστ Τάκερ συνελήφθη για πρώτη φορά, ανήλικος, την δεκαετία του ’30 και μέχρι το 1981 που τον πρωτοσυναντάμε μπαινοβγαίνει διαρκώς στη φυλακή. Έχει δραπετεύσει συνολικά 16 φορές μέχρι τότε, όπως περιγράφει ο ίδιος σε μια διασκεδαστικότατα κινηματογραφόφιλη σκηνή, μία φορά μάλιστα από το διαβόητο Σαν Κουέντιν. Τώρα, παρέα με άλλους δύο συνταξιούχους της κλάσης του, ληστεύει άνετα, ψύχραιμα και μεθοδικά μια τράπεζα, στο ταμείο της οποίας τυχαίνει να στέκεται ο αστυνομικός Τζον Χαντ με τον μικρό του γιο. «Γοητευμένος» από το στιλ των κακοποιών και διαπιστώνοντας πως τα mass media δεν δίνουν σημασία στη δράση της γερονσυμμορίας, ενώ και η αστυνομία δεν διαθέτει στοιχεία, ο νεαρός εκπρόσωπος του νόμου αποφασίζει να αφοσιωθεί στη σύλληψή της.
Γυρισμένη σε 16 mm, η ταινία του Λόουρι κουβαλάει την τραχιά όψη και το φίνο άρωμα μιας αστυνομικής περιπέτειας του ’70. Η παρουσία του Ρέντφορντ τής προσδίδει την πατίνα μιας σινεφίλ ρομαντικής ανάμνησης, βγαλμένης από μια –φιλμική και ιστορική– Αμερική που έχει γίνει πια παρελθόν. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή της συνέντευξης της κόρης (Ελίζαμπεθ Μος) του Τάκερ με τον Χαντ, η οποία δεν έχει δει ποτέ τον πατέρα της, ενώ κι εκείνος αγνοεί την ύπαρξή της.
Αυτό το παρελθόν, λοιπόν, το οποίο έρχεται κατευθείαν από την παράδοση της Άγριας Δύσης και του ανοιχτού ορίζοντα (το γουέστερν που βλέπουμε στην τηλεόραση), σηματοδοτείται όχι μόνο με τα άλογα που εκτρέφει η Σίσι Σπέισεκ και το όπλο που κουβαλά ο Τάκερ αλλά και με την πέρα από το καλό και το κακό ηθική τού πράττειν κατά το ταλέντο σου. Όταν προσωπική ανάγκη και κοινωνική ηθική συγκρούονται, Τάκερ και Λόουρι αποφασίζουν να δράσουν με τον παλιό καλό τρόπο. Αυτόν που προστάζει η ανάγκη, η οποία εδώ έχει σοφά μετατραπεί σε διασκέδαση, όποιο κι αν είναι το φυσικό ή το κινηματογραφικό (η ταινία δεν απευθύνεται στους θεατές του Marvel Universe) τίμημα.
Πηγή: athinorama.gr
