«ΝΤΑΡΛΙΝΓΚ», ΚΡΙΤΙΚΗ

Ξεκινώντας από έναν επιτυχημένο τηλεοπτικό δημοσιογράφο, ένα νεαρό μοντέλο χρησιμοποιεί τους άντρες για να ανεβεί επαγγελματικά και κοινωνικά στη γεμάτη προκλήσεις βρετανική πρωτεύουσα του ’60. Βραβευμένη με τρία Όσκαρ, η τελευταία σπουδαία ταινία του free cinema περιγράφει ζωντανά, διεισδυτικά και με πικρή ειρωνεία τον πυρετό του Swinging London.

Μία από τις τελευταίες σπουδαίες ταινίες του αγγλικού free cinema (οι young angry men έχουν δώσει τη θέση τους στο Swinging London), το «Ντάρλινγκ» περιγράφει πώς, ξεκινώντας από έναν επιτυχημένο τηλεοπτικό δημοσιογράφο, ένα νεαρό μοντέλο χρησιμοποιεί τους άντρες για να ανεβεί επαγγελματικά στη γεμάτη προκλήσεις βρετανική πρωτεύουσα του ’60. Με άφοβο ρεαλισμό, συνεχίζει την οξεία, πικρή κριτική του Τζον Σλέσινγκερ (Όσκαρ σκηνοθεσίας για τον αμερικανικό «Καουμπόη του Μεσονυχτίου») στη λαμπερή εικόνα της ποπ βρετανικής κοινωνίας, πίσω από την οποία απωθούνται επιμελώς ψυχολογικά αδιέξοδα και καταπιεσμένα πάθη («A Kind of Loving» του 1963, «Μπίλι, ο Ψεύτης» του 1964).

Υποψήφιο για έξι και βραβευμένο­ με τρία Όσκαρ (πρωτότυπο σενάριο, α΄ γυναικείος ρόλος και κοστούμια), το τολμηρό φιλμ εντυπωσιάζει ακόμη και σήμερα με την αφηγηματική ευρηματικότητα, τη σεναριακή οξυδέρκεια και το βαθύ αμοραλισμό του, τυλίγοντας σε ένα αντιρομαντικό πέπλο, τόσο κομψό μα και τόσο απαισιόδοξο, τα ήθη μιας ολόκληρης εποχής. Είναι η ταινία που ανέδειξε το ταλέντο της εκθαμβωτικής Τζούλι Κρίστι και απομυθοποίησε όσο καμιά άλλη την ιλιγγιώδη γοητεία του Swinging London.

Πηγή: athinorama.gr