Σε δύσκολους καιρούς για την Ελλάδα, όσον αφορά τα εθνικά αλλά και τα οικονομικά θέματα, ο ρόλος της εμπορικής ναυτιλίας, όπου ο Ελληνισμός κυριαρχεί, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία.
Χαρακτηριστική είναι η φράση του προέδρου της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών (EEE) Θεόδωρου Βενιάμη, ο οποίος πρόσφατα επισήμανε ότι «ο εμπορικός στόλος αποτελεί το τέταρτο όπλο σε εποχές κρίσης», τονίζοντας το εξής: «Η βαλκανική ενδοχώρα και ο ευρύτερος χώρος της Εγγύς Ανατολής, αλλά και η προώθηση του κινεζικού εμπορίου στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας συνηγορούν υπέρ της ύπαρξης ενός μεγάλου σύγχρονου στόλου και ανταγωνιστικών υπηρεσιών στη χώρα μας».
Προς την ίδια κατεύθυνση και τα λόγια του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ: «Το μέγεθος και ο παγκόσμιος αντίκτυπος της ελληνικής ναυτιλιακής βιομηχανίας είναι ένα τεράστιο επίτευγμα για το οποίο ο ελληνικός λαός είναι δικαιολογημένα υπερήφανος. Η ελληνική ναυτιλία συμβολίζει τις μεγάλες δυνατότητες και την αντοχή του ελληνικού λαού. Το έργο τους βοηθάει να μείνει η παγκόσμια οικονομία ανοιχτή, δυναμική και ελεύθερη, ακριβώς όπως η δύναμη και η αποφασιστικότητα του ελληνικού λαού και του ελληνικού κράτους συμβάλλουν στην ειρήνη και την ευημερία της γειτονιάς τους».
Η ελληνόκτητη ναυτιλία ελέγχει σταθερά τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο παγκοσμίως με 4.148 πλοία. Ο ελληνόκτητος στόλος σε αριθμό πλοίων αντιπροσωπεύει το 7% του παγκόσμιου και το 16,6% βάσει της χωρητικότητας. Κοστίζει σχεδόν 100 δισ. δολάρια και είναι ο ακριβότερος παγκοσμίως.
Ο Πάνος Λασκαρίδης και ο Σπύρος Πολέμης στην εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής
Το ελληνικό επιχειρηματικό θαύμα στη θάλασσα αποτυπώνεται στους σύγχρονους παράλληλους βίους Ελλήνων που έγραψαν Ιστορία στην παγκόσμια ναυτιλιακή βιομηχανία αφήνοντας το ξεχωριστό αποτύπωμά τους και οι οποίοι έχουν το δικό τους πάνθεον, το Greek Shipping Hall of Fame.
Πριν από λίγες ημέρες, σε μια λαμπερή βραδιά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, πραγματοποιήθηκε η τελετή για την ανακοίνωση των ονομάτων δύο ακόμη Ελλήνων που εισήλθαν στο Hall of Fame, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό τους σε 28. Πρόκειται για τους Αλέκο Ν. Γουλανδρή και Βασίλη Μ. Μαυρολέοντα.
Η ισχυρότερη πλοιοκτήτρια του κόσμου, η Αγγελική Φράγκου (κεντρ. φωτ.), αποτύπωσε με λόγια λιτά την πορεία της ελληνικής ναυτιλίας και τα επιτεύγματα των Ελλήνων πλοιοκτητών, ναυτικών και εργαζομένων στα ναυτιλιακά γραφεία.
«Οι εισαχθέντες προστίθενται στους 26 συνοδοιπόρους συμπατριώτες μας που άντεξαν στις δοκιμασίες του χρόνου και οι οποίοι λειτουργούν ως πρότυπο για εμάς, τους σημερινούς πλοιοκτήτες και επιχειρηματίες. Είμαστε εδώ για να τιμήσουμε τα επιτεύγματα αυτών των προσωπικοτήτων που εισάγονται στο Greek Hall of Fame. Δεν κατάφεραν πολλά μόνο για τη γενιά τους, αλλά άνοιξαν δρόμο και για τις επόμενες. Αυτοί οι άνθρωποι που δεν βάδισαν εκεί όπου υπήρχε δρόμος, αλλά άνοιξαν μονοπάτι για όλους εμάς που ακολουθήσαμε. Κι εμείς πρέπει να τους ευχαριστήσουμε γι’ αυτό. Θα ήθελα να κάνω ένα βήμα παρακάτω και να πω ότι αυτές οι προσωπικότητες προσέφεραν επίσης στην ελληνική κοινωνία. Η Ελλάδα σήμερα αποτελεί το κέντρο της παγκόσμιας ναυτιλιακής κοινότητας. Η ναυτιλιακή βιομηχανία είναι για την Ελλάδα ό,τι η Wall Street για τη Νέα Υόρκη, η οινοποιία για τη Γαλλία, η τεχνολογία για τη Silicon Valley. Η ναυτιλία είναι μέρος του DNA μας, έχουμε μια κουλτούρα γύρω από τον κλάδο που μας επιτρέπει να αναπτύξουμε το πιο πολύτιμο περιουσιακό μας στοιχείο, τους ανθρώπους. Σήμερα αποφοιτούν από τα πανεπιστήμιά μας φοιτητές με προσόντα που μας δίνουν τη δυνατότητα να τους απασχολούμε παγκοσμίως. Γιορτάζουμε απόψε το παρελθόν και ονειρευόμαστε το μέλλον. Για παράδειγμα, στη Navios συνεργάζομαι με αρχιτέκτονες».
Από την πλευρά του, ο ιδρυτής και πρόεδρος του Greek Shipping Hall of Fame, Νάιτζελ Λόουρι, δήλωσε στο «business stories»: « Η ελληνική ναυτιλία έχει πλούσιο παρελθόν, παρόν και μέλλον. Οι προσωπικότητες που δημιούργησαν το ελληνικό ναυτιλιακό θαύμα είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένες. Είναι ένα φαινόμενο».
Παναγιώτης Τσάκος, Γιώργος Αλεξανδράτος
Το πάνθεον της ελληνικής ναυτιλίας είναι ένας ανεξάρτητος μη κερδοσκοπικός οργανισμός αφιερωμένος στη δυναμική ελληνική ναυτιλία και τους ανθρώπους που τη διαμόρφωσαν.
Ένα σημαντικό ποσό από τα έσοδα της βραδιάς διατέθηκαν στο ίδρυμα Hellenic Hope, το οποίο έχει αγκαλιάσει 3.500 παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης. Με δωρεές από ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες φροντίζει, μεταξύ άλλων, για τη σίτιση και τη μόρφωσή τους, την εξασφάλιση υγειονομικής περίθαλψης, ενώ τα βοηθάει στη συνέχιση των σπουδών τους σε πανεπιστημιακό επίπεδο με υποτροφίες. Συνολικά, οι δωρεές έχουν φτάσει όλα αυτά τα χρόνια το 1 εκατ. ευρώ.
Ο Βασίλειος Κρουστάλλης του ABS, Ανδρέας Χατζηγιάννης της Cyprus Sea Lines και ο Αριστείδης Πίττας της Euroseas
Η ψηφοφορία για τους εισακτέους πραγματοποιείται ετησίως και είναι ανοιχτή στα μέλη της Ακαδημίας του Πανθέου της Ελληνικής Ναυτιλίας, η οποία αριθμεί επί του παρόντος περίπου 300 εξέχοντα άτομα της σημερινής ελληνικής ναυτιλιακής κοινότητας. Η ακεραιότητα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας και τα τελικά αποτελέσματα επιβλέπονται από τη διεθνή ελεγκτική εταιρεία Deloitte.
Ο τενόρος Μάριος Φραγκούλης με την Τίνα Μαυράκη, εκ των ιδρυτών και διαχειριστών του Hellenic Hope
Αλέκος Ν. Γουλανδρής (1927 – 2017)
Πρωτοπόρος της θάλασσας και εθνικός ευεργέτης
Ο Αλέκος Ν. Γουλανδρής, ο οποίος απεβίωσε την περασμένη χρονιά, ήταν ο τελευταίος εν ζωή εκ των ιδρυτών του ομίλου N.J. Goulandris. Μαζί με τον δίδυμο Λεωνίδα (1927-2009) και τον μεγαλύτερο αδελφό του και μέλος του Πανθέου της Ελληνικής Ναυτιλίας Ιωάννη N. Γουλανδρή (1923-2011) ίδρυσαν την N.J. Goulandris Ltd, το 1953, ως ξεχωριστή από την υπάρχουσα οικογενειακή επιχείρηση Γουλανδρή που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα. Η νέα εταιρεία πήρε το όνομά της από τον πατέρα τους Νικόλαο και γρήγορα έγινε ηγέτιδα στην ελληνική ναυτιλία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηταν από τους πρώτους διεθνώς εφοπλιστές που στράφηκαν στα ιαπωνικά ναυπηγεία και δημιούργησαν έναν υψηλής ποιότητας στόλο πετρελαιοφόρων. Παράλληλα είχε συνεχές ενδιαφέρον για τα πλοία ξηρού φορτίου και ήταν ο πρώτος Ελληνας εφοπλιστής με νεότευκτα πλοία χύδην φορτίου. Τα δύο πρώτα τα απέκτησε το 1956.
Ο Αλέκος Ν. Γουλανδρής στην Ιαπωνία, το 1957, μαζί με τη σύζυγο του αδελφού του αυτοκράτορα Χιροχίτο, πριγκίπισσα Τακαμάτσου, που ήταν ανάδοχος δεξαμενόπλοιου «Violanda»
Ο Αλέκος Γουλανδρής υποστήριζε ιδιαίτερα τη γενέτειρά του, την Ανδρο, αλλά ήταν και εθνικός ευεργέτης. Τα τελευταία χρόνια χρηματοδότησε τη στοιχειοθέτηση μιας νέας νομικής επιχειρηματολογίας για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο και τη φιλόδοξη ανακαίνιση του ιστορικού θωρηκτού «Αβέρωφ».
Ο Αλέκος Γουλανδρής σε παιδική ηλικία
Ο Μιχάλης Χανδρής, μέλος της οικογένειας, αφηγείται για τον Αλέκο Γουλανδρή: «Η επιχειρηματική του σταδιοδρομία άρχισε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου έζησε στην Αθήνα. Μαζί με τα αδέλφια του ίδρυσαν στη Νέα Υόρκη τη δική τους εταιρεία, η οποία δραστηριοποιήθηκε εκεί. Ο Αλέκος ήταν ο εκτελεστικός της βραχίονας. Επέμεινε πάντοτε να γίνονται τα πράγματα γρήγορα και σωστά. Οταν ξεκίνησε να χτίζει δυναμικά τον στόλο του μετά τον Πόλεμο, επέλεξε τα ναυπηγεία της Ιαπωνίας. Αυτή η επιλογή τού επέτρεψε να ναυπηγήσει πολλά και μεγάλα πλοία αγκαλιάζοντας αυτή τη νέα διάσταση της Ιαπωνίας. Ζήτησε μάλιστα από τη σύζυγο του αδελφού του αυτοκράτορα να είναι η ανάδοχος ενός εκ των νέων δεξαμενόπλοιων το 1957. Επωφελήθηκε από την ανάγκη των διεθνών πετρελαϊκών εταιρειών να συνάψουν μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συμβάσεις και χρησιμοποίησε την αστική ευρωπαϊκή γοητεία του στις ΗΠΑ: φιλοξενούσε και περνούσε χρόνο με τους ναυλωτές του (τους πελάτες του) – τα μεσημεριανά γεύματα στο εστιατόριο «Four Seasons» διαρκούσαν δύο ή τρεις ώρες. Μια μεγάλη διαφορά σε σύγκριση με τα σημερινά συναλλακτικά ήθη που θέλουν τους πλοιοκτήτες να διαπραγματεύονται ναυλώσεις μέσω Διαδικτύου. Μπορεί να αναπολούσε εκείνες τις ημέρες και να του άρεσε να μιλάει γι’ αυτές, αλλά ταυτόχρονα ήταν εναρμονισμένος με τις σύγχρονες ανάγκες και συνθήκες της αγοράς. Ακόμη και στα 80 του χρόνια, θυμάμαι ότι διαπραγματεύτηκε την αγορά ενός νεότευκτου δεξαμενόπλοιου VLCC επειδή πίστευε ότι ήταν σε καλή τιμή και σε καλή στιγμή της αγοράς. Πίστευε πρωτίστως στην ποιότητα. Γι’ αυτόν η φήμη του ήταν πολύ σημαντική.
Πίστευε ότι έπρεπε να έχει τα καλύτερα πλοία και να τα διαχειρίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ενώ πάντα υπολόγιζε στους ανθρώπους που συνεργάζονταν μαζί του και δούλευαν γι’ αυτόν.
Δραστηριοποιούνταν στις επιχειρήσεις όχι μόνο για να κερδίζει χρήματα ή να βγάζει περισσότερα χρήματα από άλλους, αλλά για να μπορεί να ασχολείται με τα ενδιαφέροντά του, όπως η τέχνη.
Η Ανδρος ήταν πολύ σημαντική για τον Αλέκο. Πήγαινε εκεί συχνά. Ανασκεύασε εκείνο τον διάσημο φάρο στην είσοδο της του νησιού και αισθάνθηκε στην καρδιά του Ανδριώτης. Νοιαζόταν για τους άλλους. Το φιλανθρωπικό έργο του γινόταν διακριτικά και μερικές φορές ανώνυμα. Υποστήριξε νομικά την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, κάτι που δεν γνώριζε κανείς. Και στο τέλος χρηματοδότησε την ανακατασκευή του θωρηκτού “Αβέρωφ”. Ηταν κάτι που παρακολουθούσε από κοντά, ακόμα και τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Είχε σκωπτική αίσθηση του χιούμορ. Ηταν αιχμηρός στο σχόλιό του, αλλά ποτέ σκληρός με τους ανθρώπους όπως είναι κάποιοι άλλοι».
Ο Αλέκος Γουλανδρής με τα αδέλφια του
Βασίλης Μ. Μαυρολέων (1900-1978)
Ο Αγγλος «sir Βασίλειος» με την ελληνική καρδιά
Ο Βασίλης Εμμανουήλ Μαυρολέων απέκτησε την πρώιμη εμπειρία του στα ναυτιλιακά στη Ρεθύμνης & Κουλουκουντής (R&K), την κεντρική εταιρεία για τα συμφέροντα της ελληνικής ναυτιλίας στο Λονδίνο, πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύντομα έγινε ένα από τα πρωτοποριακά στελέχη της R&K καθώς και ένας κορυφαίος μεσίτης που δραστηριοποιείτο στo Baltic Exchange. Μετά τον πόλεμο, ίδρυσε τη ναυτιλιακή εταιρεία Mavroleon Brothers και ξεκίνησε τη London & Overseas Freighters (LOF), η οποία ήταν συνιδιοκτησία με την οικογένεια Κουλουκουντή. Είναι εκείνος που σκέφτηκε και πραγματοποίησε την εισαγωγή της LOF στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου το 1951, περισσότερο από 30 χρόνια πριν οποιαδήποτε άλλη ελληνική ναυτιλιακή εταιρεία διαπραγματευτεί δημόσια. Η LOF απέκτησε αργότερα το ναυπηγείο Austin & Pickersgill (A&P) στο Σάντερλαντ και ο Β. Μαυρολέων συνέλαβε την ιδέα να ναυπηγήσει πλοία προς αντικατάσταση του γηράσκοντος στόλος των πολεμικών πλοίων Liberty. Ο ίδιος ενέπνευσε τον σχεδιασμό των νέων πλοίων ξηρού φορτίου των 14.000 τόνων που είναι γνωστά ως «SD 14s», πολλά από τα οποία κατασκευάστηκαν στην A&P. Συνολικά κατασκευάστηκαν 211 SD 14 στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Βραζιλία, στην Αργεντινή και στην Ελλάδα καθιστώντας τον συγκεκριμένο τύπο πλοίου τον πιο δημοφιλή από τους διάφορους αντικαταστάτες των Liberty. Οι αγοραστές περιλάμβαναν πολλούς Eλληνες πλοιοκτήτες.
\
Ο Βασίλης Μαυρολέων (στο κέντρο) μπορεί να είχε αγγλική υπηκοότητα, ήταν όμως Έλληνας στην καρδιά. Ένας απ’ τους πρώτους όρους της διαθήκης του ήταν να χαρίσει όλα τα δάνεια στους καπετάνιους και στους υπαλλήλους του
Ο ανιψιός του Βασίλης Γ.Μ. Μαυρολέων θυμάται:
«Ο αγαπητός μου θείος Βασίλειος αναφέρεται ως “Β.Μ.” στη ναυτιλία. Οταν ήρθε στο Λονδίνο, του άρεσε να λέει μια υπερβολική ιστορία ότι ήταν το αγόρι που έφερνε τον καφέ στη ναυτιλιακή εταιρεία όπου εργάστηκε για πρώτη φορά, την R&K. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ήταν αλήθεια, αλλά του άρεσε να προσποιείται ότι είχε πολύ ταπεινό ξεκίνημα. Απλώς έκανε τα πάντα στο γραφείο κι έτσι ανελίχθηκε στη θέση του μεσίτη και έγινε πασίγνωστος στο Βaltic. Με τη μεγάλη προσωπικότητά του έγινε το πρόσωπο και ο πλέον αναγνωρίσιμος άνθρωπος των Big Six. Ηταν υπερήφανος που είχε πάρει την αγγλική υπηκοότητα, καθώς ήταν πολύ σημαντικό γι’ αυτόν. Συνηθίζαμε να τον πειράζουμε λέγοντας ότι θα ήμασταν πολύ πιο πλούσιοι αν δεν είχαμε όλα αυτά τα πλοία υπό βρετανική σημαία, να πληρώνουμε όλους εκείνους τους φόρους. Αλλά εκείνος ήταν αφιερωμένος στη Μεγάλη Βρετανία. Ηταν πραγματικά Ελληνας στην καρδιά αλλά πολύ Βρετανός. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είχε το παρατσούκλι “Sir Βασίλειος”. Μετά την εκπαίδευσή του στην R&K και στο Baltic, ιδρύθηκε στο Λονδίνο η London & Overseas Freighters τη δεκαετία του ’40, όπως και η Mavroleon Brothers Ltd. Η ιδέα και πάλι του θείου Βασίλειου ήταν να πάμε στο Χρηματιστήριο. Και πέτυχε. Ηταν η πρώτη ελληνική ναυτιλιακή εταιρεία που διαπραγματεύτηκε δημόσια».
Ο εγγονός του Βασίλης Μαυρολέων αναφέρει:
«Απολάμβανε να βρίσκεται στο γραφείο και να βλέπει πού ήταν ο στόλος του. Ολος ο τοίχος ήταν ένας παγκόσμιος χάρτης. Το μόνο πρόβλημα που υπήρχε ήταν ότι μόλις σηκώνονταν οι επισκέπτες για να φύγουν από το γραφείο δεν ήξεραν πού ήταν η… πόρτα λόγω του χάρτη. Ρωτούσαν τον πατέρα μου από πού να φύγουν και όσοι δεν ήξεραν γεωγραφία είχαν πρόβλημα, αφού τους έλεγε: “Στην Αργεντινή είναι η πόρτα”»!
Συνεχίζει ο ανιψιός του Βασίλης Γ.Μ. Μαυρολέων: «Τα πλοία των αδελφών Μαυρολέoντος ήταν υπό ελληνική, λιβεριανή και παναμέζικη σημαία. Βέβαια η LOF ήταν υπό βρετανική σημαία και ήταν τα μόνα πλοία που είχαν εγγραφεί στο City του Λονδίνου, ένα προνόμιο που ήταν ασυνήθιστο. Είχαν φορτηγά πλοία και δεξαμενόπλοια.
Ο Αγγλος Β.Μ. γινόταν ο Ελληνας Β.Μ. αμέσως μόλις έβγαινε από το αεροπλάνο. Αγαπούσε την Ελλάδα, το γιοτ του, την ιστιοπλοΐα και τα νησιά και διασκέδαζε με φίλους του. Το άσπρο “Radiant” ήταν το πιο όμορφο ντίζελ γιοτ της εποχής. Ναυπηγήθηκε στο Σάντερλαντ. Για να σας μιλήσω για τoν χαρακτήρα του, ένας από τους πρώτους όρους της διαθήκης του ήταν να χαρίσει όλα τα δάνεια στους καπεταναίους και στους υπαλλήλους του της London Overseas Freighters. Είχε τη συνήθεια να βοηθά τους καπετάνιους να αγοράζουν το σπίτι τους με πολύ ελκυστικά δάνεια. Κατάφερε να είναι ο άνθρωπος όλων. Είτε ήταν φτωχός είτε πλούσιος, εργάτης ή στη διοίκηση».
Πηγή: newmoney.gr
