Το Maxim’s ήταν το πιο διάσημο αλλά και το πιο λαμπερό εστιατόριο στο Παρίσι, ξεκινώντας από τη Belle Époque μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ο συνθέτης Franz Lehár έγραψε για το Maxim’s στην οπερέτα του «Η εύθυμη χήρα», όπως και η μεγάλη Colette στο μυθιστόρημα της Gigi. Το Maxim’s ήταν γεμάτο κάθε βράδυ, ακόμη και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της πόλης, καθώς οι Γερμανοί αξιωματικοί – όχι στρατολογημένοι άντρες – πραγματικά στάθηκαν στη σειρά για να μπουν και να δοκιμάσουν το φαγητό και να απολαύσουν το λαμπερό σκηνικό του. Υπάρχει μια διάσημη φωτογραφία του Henri Cartier-Bresson, με τα καπέλα Γερμανών αξιωματικών που στοιβάζονται ψηλά στην αίθουσα βεστιαρίου του εστιατορίου.
Η δική μου εμπειρία με το Maxim’s ξεκίνησε την 1η Ιουλίου 1961, όταν αγόρασα το περιοδικό Paris Match, στο εξώφυλλο του οποίου ήταν ένα από τα ομορφότερα κορίτσια που είχα δει ποτέ. Στη συνέχεια πήγα για μεσημεριανό γεύμα στο Maxim’s με έναν Αμερικανό φίλο που ήξερε τα κατατόπια στο Παρίσι. Καθίσαμε «στην ταράτσα», καθώς κάποιος έμπαινε στο εστιατόριο στα δεξιά, η οποία αργότερα έμαθα ότι ήταν η κομψή πλευρά για να καθίσεις κατά τη διάρκεια του γεύματος και θεωρείτο «Σιβηρία» κατά τη διάρκεια του δείπνου. Δύο τραπέζια κάτω από εμάς παρατήρησα το κορίτσι στο εξώφυλλο του “Match” να κάθεται με έναν μεγαλύτερο άντρα, έναν που ήξερα λίγο. Το όνομά του ήταν Johnny και ήταν ο Duke de Caraman, και το κορίτσι αποδείχθηκε η κόρη του Cristina. Τέσσερα χρόνια αργότερα έγινε η κυρία Taki.
Η Cristina και εγώ γίναμε τακτικοί του Maxim’s, καθώς ο Roger, ο καταπληκτικός maitre d’, γνώριζε ό,τι οι νέοι έκαναν το μέρος πιο ελκυστικό για τους ηλικιωμένους. Τότε η υψηλή κοινωνία ήταν μια αυστηρή υπόθεση. Οι «εκτός» ήταν ευπρόσδεκτοι, αλλά έπρεπε να υπακούσουν στους κανόνες καλής συμπεριφοράς και, όταν ήταν δυνατόν, της καλής εμφάνισης. Το Maxim’s είχε μια υπέροχη μικρή ορχήστρα που έπαιζε μελωδίες χορού, κυρίως fox trots και βαλς, και στον Ωνάση και την Κάλλας έδιναν πάντα το καλύτερο τραπέζι στη γωνία στα αριστερά. Όταν ο Ωνάσης δεν ήταν εκεί, η Cristina κι εγώ μερικές φορές είχαμε αυτό το τραπέζι. Το φαγητό ήταν εξαιρετικό, η ατμόσφαιρα ήταν ακόμη καλύτερη και η εξυπηρέτηση άψογη. Ο Roger ήταν ο καλύτερος maitre d’ που συνάντησα ποτέ και πιστέψτε με γνώρισα πολλούς. Αποσύρθηκε όταν την επιχείρηση ανέλαβε ο Pierre Cardin, ο οποίος την άλλαξε φέρνοντας Αμερικανούς τουρίστες και άλλη τέτοια περίεργη πανίδα. Είναι πλέον παγίδα τουριστών μετά από σχεδόν εκατό χρόνια βασιλείας. Αλλά από όλα τα μέρη και τα νυχτερινά κέντρα που έχω περάσει κατά τη διάρκεια της μακράς μου ζωής, δεν νομίζω ότι είχα ποτέ ένα βράδυ που δεν απόλαυσα πολύ. Κατά ειρωνικό τρόπο, η Cristina και εγώ χωρίσαμε ακριβώς τη στιγμή που το Maxim’s πήρε την κατιούσα. Υποθέτω ότι ο γάμος μας ξεκίνησε και τελείωσε στο Maxim’s.
Πηγή: mancode.gr
