Μια ματιά στην καθημερινότητα των γόνων των πιο εύπορων και των πιο επιδραστικών ανθρώπων του πλανήτη. Τι μπορεί να ενώνει τον βασιλιά Χουάν Κάρλος με τον επιχειρηματία Αλκη Δαυίδ, τον frontman των Strokes Τζούλιαν Καζαμπλάνκας με τον Αγά Χάν, τη Μαρί-Σαντάλ και τις αδελφές της Πία Γκετί και Αλεξάντρα Φον Φίρστενμπεργκ με τον Τζο Ντασέν ή τον αείμνηστο επιχειρηματία και τελευταίο σύντροφο της πριγκίπισσας Νταϊάνα, Ντόντι Αλ Φαγέντ, με τον ιδρυτή του Media Lab του MIT Νίκολας Νεγρεπόντε;
Για να βρει κανείς την απάντηση αρκεί να ανατρέξει στην επετηρίδα του Le Rosey, δηλαδή του πιο φημισμένου και ενός από τα ακριβότερα οικοτροφεία στον κόσμο. Για να είμαστε ειλικρινείς, η λέξη «επετηρίδα» αποδεικνύεται μικρή και μάλλον είναι λίγη για να περιγράψει ένα ουρανομήκες σε έκταση libro d’oro, που περιλαμβάνει ονόματα απογόνων ισχυρών επιχειρηματικών οικογενειών (πχ. Νιάρχος, Ρότσιλντ, Ροκφέλερ), γαλαζοαίματους και αριστοκράτες, πρίγκιπες και βασιλείς, τέκνα πολιτικών οικογενειών και καλλιτέχνες.
Από την ίδρυσή του, το 1880, μέχρι σήμερα το ελβετικό ιδιωτικό σχολείο παραδίδει στην κοινωνία επιδραστικούς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πολίτες που με τον βίο και την επαγγελματική σταδιοδρομία τους συνήθως αποσβαίνουν την πολυδάπανη επένδυση που έκαναν οι πρόγονοί τους για την εκπαίδευσή τους, η οποία αποτιμάται με τα σημερινά δεδομένα σε 130.000 δολάρια τον χρόνο. Δηλαδή σε 500 ευρώ ανά διανυκτέρευση.
Για να κατανοήσει κανείς καλύτερα το κόστος των διδάκτρων του σχολείου η αίγλη του οποίου παραμένει σχεδόν αναλλοίωτη εδώ και ενάμιση αιώνα, φτάνει να θυμηθεί ότι το ύψος τους είναι υπερδιπλάσιο από εκείνο του χιλιοτραγουδισμένου κολλεγίου Ιτον, το οποίο μπορεί να καυχιέται ότι από τα τέλη του 18ου αιώνα έχει παραδώσει στη Μεγάλη Βρετανία 20 πρωθυπουργούς.
Μπορεί πλέον οι απόφοιτοι του Le Rosey να είναι διασημότεροι από το ίδιο το οικοτροφείο, όμως η πραγματικότητα είναι ότι το ελβετικό σχολείο, που βρίσκεται στρατηγικά τοποθετημένο μεταξύ Λωζάνης και Γενεύης και φυσικά διαθέτει προνομιακό άνοιγμα στη λίμνη Λε Μαν, σμίλεψε τη φήμη του όχι με εργαλείο τη φήμη των μαθητών που πέρασαν από τα έδρανά του, αλλά υιοθετώντας προωθημένες για την εποχή τους εκπαιδευτικές μεθόδους.
Η φιλοσοφία του σχολείου θεμελιώνεται μέχρι και σήμερα στη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης, την οποία διατύπωσε ο καθηγητής του Χάρβαρντ Χάουαρντ Γκάρντνερ. Μέσα από ψυχολογική, ανθρωπολογική αλλά και βιολογική έρευνα, ο 81χρονος σήμερα Αμερικανός ακαδημαϊκός κατέληξε στο ότι η ανθρώπινη νοημοσύνη διαιρείται σε εννέα διαφορετικούς τομείς. Ενώ λοιπόν η μαθησιακή διαδικασία είθισται να επικεντρώνεται στην καλλιέργεια δύο μόνο ευφυϊών (γλωσσικής και λογικομαθηματικής) στο Le Rosey το πρόγραμμα σπουδών προσφέρει μαθήματα, ερεθίσματα, δραστηριότητες και τελικά αφορμές, υποχρεώνοντας εμμέσως τους 400 μαθητές που φιλοξενεί στους κοιτώνες του να ξεκλειδώσουν και να καλλιεργήσουν και τις υπόλοιπες επτά ευφυΐες τους.
Εύλογα η φιλομάθεια είναι προαπαιτούμενη προκειμένου ένας μαθητής να γίνει δεκτός στο πιο φωτογενές οικοτροφείο του κόσμου – ή, για να το θέσουμε ορθότερα, στο οικοτροφείο με τους πιο φωτογενείς τρόφιμους. Βέβαια ακόμα πιο απαραίτητη είναι η οικονομική ευρωστία και το θαλερό κοινωνικό γόητρο της οικογένειάς του. Στο Le Rosey φοιτούν μαθητές ηλικίας από 8 έως 17 ετών, το πρόγραμμα διδασκαλίας είναι δίγλωσσο, ενώ υπάρχει πρόνοια να γίνονται μαθήματα και στη μητρική γλώσσα κάθε σπουδαστή.
Μάλιστα, για να ενθαρρύνεται η πολυπολιτισμικότητα -και για να αποφεύγονται φαινόμενα όπως η υπερσυγκέντρωση γόνων Ρώσων ολιγαρχών που παρατηρήθηκε τη δεκαετία του ’90- εφαρμόζεται ένας αυστηρός ποσοτικός περιορισμός των μαθητών που γίνονται δεκτοί από κάθε χώρα. Μόλις ένα 10% μπορεί να προέρχεται από την ίδια χώρα. Καθένας καλείται να επιλέξει αν θα ακολουθήσει το πρόγραμμα σπουδών του γαλλικού ή του του Ιnternational Baccalaureate, ενώ το ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων ολοκληρώνεται περί το μεσημέρι. Αμέσως μετά η μέρα αφιερώνεται στις κατ’ ευφημισμόν εξωσχολικές δραστηριότητες (θέατρο, μουσική, τέχνες, τεχνολογία κ.λπ.) και βέβαια στον αθλητισμό.
Βάσει του κανονισμού, κάθε μαθητής είναι υποχρεωμένος να συμπληρώνει τουλάχιστον μία ώρα προπόνησης ημερησίως σε μια ευρεία γκάμα αθλημάτων που περιλαμβάνει από γιόγκα μέχρι στίβο και από ιππασία ως ιστιοπλοΐα. Το σίγουρο είναι ότι στο Le Rosey, όπου τα αγόρια συνεχίζουν να ζουν σε ξεχωριστούς κοιτώνες από τα κορίτσια, κανείς μαθητής δεν βαριέται, αφού κάθε χρονιά έχει να επιλέξει ανάμεσα σε περίπου 100 δραστηριότητες.
Την ανία και την πλήξη αντιμάχεται και η παράδοση που ξεκίνησε το 1917 ο ιδρυτής του Le Rosey Ανρί Καρνάλ μεταφέροντας το οικοτροφείο από τα πεδινά της περιοχής Ρολ στα ορεινά του Γκστάαντ από τον Ιανουάριο έως τον Μάρτιο κάθε έτους. Θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς ως ένα άτυπο αλλά πρώτης τάξεως μάθημα κοσμικότητας και κοινωνικού networking – παρεμπιπτόντως μετά την αποφοίτησή τους οι Roseans, όπως λέγονται, γίνονται μέλη μιας online πλατφόρμας μέσω της οποίας μπορούν να επικοινωνήσουν με τους ομολόγους τους.
Το 2008 ο τότε διευθυντής του οικοτροφείου Φιλίπ Γκουντέν προκάλεσε αισθήματα σοκ και δέους στην κοινότητα του Γκστάαντ επικοινωνώντας την πρόθεσή του να μεταφέρει το χειμερινό campus σε νέες εγκαταστάσεις – όχι απαραιτήτως στην ίδια περιοχή. Ως αιτιολογία για την απόφασή του πρόβαλε τη μικρή χωρητικότητα που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί πια στις ανάγκες του σχολείου. Παρότι το σχέδιο δεν έχει εγκαταλειφθεί, ο σημερινός επικεφαλής του Le Rosey και γιος του Γκουντέν Κριστόφ δεν έχει προχωρήσει στη μετεγκατάσταση.
Πρώην στέλεχος της εταιρείας McKinsey, ο Κριστόφ Γκουντέν παρέλαβε τη σκυτάλη από τον πατέρα του πριν από δέκα χρόνια σε ηλικία 28 ετών. Το 2022 κλήθηκε να διαχειριστεί και την πρώτη μεγάλη κρίση της καριέρας του, αφού μια 14χρονη μαθήτρια κατήγγειλε πως δεχόταν εκφοβισμό από τους συμμαθητές της. Επρόκειτο για την κόρη του ζεύγους Οσβαλ, δύο βαθύπλουτων Ινδών, πολιτογραφημένων μόνιμων κατοίκων Ελβετίας, οι οποίοι μάλιστα μόλις πέρυσι αγόρασαν και ανακαίνισαν εκ βάθρων τη θρυλική Villa Vari στη Λωζάνη, κάποτε ιδιοκτησίας της Χριστίνας Ωνάση.
Ο Πανκάζ και η Ραντίκα Οσβαλ κινήθηκαν νομικά κατά του οικοτροφείου, θεωρώντας πως η αντιμετώπιση του σοβαρού περιστατικού ήταν ανεπαρκής. Ηταν μία από τις ελάχιστες φορές που μια υπόθεση έφτασε να απασχολεί τα μέσα ενημέρωσης, αφού ανάμεσα στα άλλα θέσφατα που διέπουν τη λειτουργία του οικοτροφείου είναι πως ό,τι συμβαίνει στο Le Rosey μένει στο Le Rosey.
Πηγή : protothema.gr
