Ενα τυπικό διαμέρισμα της μεταπολεμικής Αθήνας μεταμορφώνεται σε μια λιτή κατοικία που θυμίζει γκαλερί, με μοντέρνα διαρρύθμιση και έπιπλα σαν design γλυπτά και έργα Τέχνης -ζωγραφικής και φωτογραφίας- στους τοίχους.
Τοίχοι σαν λευκός καμβάς ζωγραφικής που περιμένει να γεμίσει με χρώμα, ένα σαλόνι με έπιπλα που έχουν τις καμπύλες γλυπτών, μια φωτεινή κάτασπρη κουζίνα που παίζει με την απόλυτη μονοχρωμία και μια ξύλινη παρένθεση ανάμεσά τους, η οποία ευφυώς ενσωματώνει έξυπνα τα πιο πρακτικά μέρη του σπιτιού. Αυτό είναι το minimal διαμέρισμα μιας γυναίκας που ασχολείται με την σύγχρονη τέχνη, στο κέντρο της Αθήνας.
Το διαμέρισμα που βρίσκεται σε μια πολυκατοικία του 1965 στα Ιλίσια, μεταμορφώθηκε από τους αρχιτέκτονες Γιάννη Καραχάλιο και Ελισάβετ Πλαΐνη, ιδρυτές του γραφείου Plaini and Karahalios Architects, για να καλύψει με σύγχρονο τρόπο τις ανάγκες της νέας του ιδιοκτήτριας, η οποία ήθελε έναν χώρο μοντέρνο, λιτό, καθαρό, ως πεδίο ανοιχτό σε εναλλαγές, ο οποίος παράλληλα θα μπορεί να αναδείξει τα μοντέρνα έργα Τέχνης που αγαπά.
Η μεταμόρφωση ενός τυπικού αθηναϊκού διαμερίσματος του 1965
H βασική διαρρύθμιση του σπιτιού των 110 τετραγωνικών μέτρων, σε σχήμα Γ, παρέμεινε κατά βάση ίδια.
«Το διαμέρισμα σχεδιάστηκε το 1965 με δύο διακριτές και οριοθετημένες πτέρυγες των δημόσιων και των ιδιωτικών χώρων. Ο ανασχεδιασμός του επικεντρώνεται στην ώσμωση των δύο πτερύγων και το σταδιακό πέρασμα από το δημόσιο στο ιδιωτικό μέσα από μεταβάσεις και καδραρίσματα. Οι χώροι ως χρήση και θέση διατηρούνται όπως στο αρχικό πλάνο. Εκείνο που άλλαξε ήταν ο μεταξύ τους συσχετισμός, η ενίσχυση του κοινόχρηστου χαρακτήρα και η κανονικοποίηση της γεωμετρίας. Οι ενδιάμεσοι υποχώροι που κατακερμάτιζαν το διαμέρισμα καταργούνται. Η περιοχή διημέρευσης ενοποιείται και η μετάβαση προς την κουζίνα γίνεται μέσα από μια ξύλινη παύση που φιλοξενεί την τραπεζαρία. Αντίστοιχα τα δύο από τα τρία δωμάτια καδράρονται μέσα στον δημόσιο χώρο επηρεάζοντας το βαθμό της ιδιωτικότητας τους», εξηγούν οι αρχιτέκτονες Γιάννης Καραχάλιος και Ελισάβετ Πλαΐνη.
Τη δεκαετία του ’60, τα αθηναϊκά σπίτια ακολουθούσαν σχεδιαστικά τη φιλοσοφία του απόλυτου διαχωρισμού των πιο προσωπικών και πρακτικών χώρων, με το σαλόνι που ήταν φτιαγμένο όχι για να το ζει η οικογένεια, αλλά για να υποδέχεται τους καλεσμένους της. Έτσι, η καθημερινότητα των ενοίκων περιοριζόταν στην κουζίνα και τα υπνοδωμάτια ή σε κάποιο μικρό καθιστικό αν υπήρχε και οι χώροι της τραπεζαρίας και του σαλονιού, συχνά διακριτοί μεταξύ τους, παρέμεναν τον περισσότερο χρόνο κλειστοί, άψυχοι, χωρίς ζωή. Για να μπορέσει να γίνει η κατάτμηση των βασικών χώρων, υπήρχαν διάδρομοι, ενδιάμεσοι τοίχοι και συρόμενες πόρτες που απομόνωναν το σαλόνι από το υπόλοιπο σπίτι. Αυτό σταδιακά άρχισε να αλλάζει με μια open space φιλοσοφία που ενοποίησε τα δωμάτια κοινής χρήσης, φιλοξενώντας σαλόνι, τραπεζαρία και κουζίνα σε ενιαίους χώρους που κάνουν τα διαμερίσματα να δείχνουν μεγαλύτερα, αλλά και τα βοηθούν να αξιοποιούν το φυσικό φως σε κάθε γωνιά τους.
Σε αυτό το διαμέρισμα που παρουσιάζουμε, είναι εμφανής αυτή η αλλαγή οπτικής του σπιτιού ως χώρου που τον ζούμε σε κάθε έκφανση της καθημερινότητά μας εμείς οι ίδιοι και όχι μονάχα όταν φιλοξενούμε τους καλεσμένους μας.
Μια ξύλινη παρένθεση μεταξύ σαλονιού και κουζίνας
Τοίχοι έπεσαν, διάδρομοι καταργήθηκαν, χολ εξαφανίστηκαν και το σαλόνι με την τραπεζαρία και την κουζίνα ενοποιήθηκαν σε έναν εντυπωσιακό χώρο που δείχνει πιο λαμπερός, φωτεινός και μοντέρνος. Οι αρχιτέκτονες χρησιμοποίησαν το τέχνασμα της ξυλεπένδυσης για να δημιουργήσουν μια ζώνη μετάβασης από το σαλόνι προς την κουζίνα. Σε αυτόν τον ξύλινο χώρο τοποθετήθηκε η τραπεζαρία, ενώ σε έναν ξύλινο κύβο κρύβονται τόσο το WC όσο και οι ντουλάπες που βοηθούν στη σωστή αποθήκευση. Η ύπαρξη πολλών ντουλαπιών είναι το απόλυτο μυστικό για να μπορεί να διατηρείται ένας χώρος λιτός. Είναι η χρυσή συνταγή του μινιμαλισμού.
Η λευκή κουζίνα όπως φαίνεται στο τέλος αυτής της ξύλινης ζώνης, μοιάζει με ένα «παράθυρο» στο φως. Με κάθε άλλο τόνο να απουσιάζει, το λευκό εδώ είναι ο παντοκράτορας, με δύο μονάχα πινελιές inox να προέρχονται από την κουζίνα και τον απορροφητήρα. Η αντικρινή πλευρά της όμως, αυτή που βρίσκεται σε μεσοτοιχία με τον ξύλινο κύβο του WC, είναι επενδυμένη κι αυτή με ξύλο, τόσο στους πάγκους που φιλοξενούν το νεροχύτη, όσο και στα ντουλάπια και τον τοίχο.
Ο διττός αυτός χαρακτήρας της κουζίνας, με το παιχνίδι του λευκού και του ξύλου δημιουργούν έναν yin & yang παιχνίδι που έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Η σύγχρονη Τέχνη έχει τον πρώτο λόγο
Σε όλα τα δωμάτια, εκτός από την κουζίνα, η Τέχνη είναι πανταχού παρούσα. «Οι τοίχοι του διαμερίσματος είναι λευκοί και λειτουργούν σαν καμβάς για την τέχνη. Η επιλογή του λευκού είναι απόλυτη σε κάθε έκφανση της κατασκευής, από την κουζίνα και το λουτρό ως τα δωμάτια. Το ξύλο είναι το μόνο υλικό που έχει σημαντική παρουσία αφού ως δάπεδο διαπερνάει όλο το διαμέρισμα και αποκτά τρισδιάστατη παρουσία μόνο στο κατώφλι μετάβασης προς την κουζίνα, δημιουργώντας άλλο ένα καδράρισμα. Το χρώμα και η όποια άλλη υλικότητα είναι αποτέλεσμα της προσωπικής έκφρασης και απαντάται στα έπιπλα, τους πίνακες αλλά και στην πιο χωρική εκδήλωση της, το ροζ λουτρό των ξένων», εξηγούν οι αρχιτέκτονες.
Το διαμέρισμα διαθέτει επιπλέον ένα φωτεινό γραφείο διακοσμημένο μόνο με τα άκρως απαραίτητα: μια μοντέρνα βιβλιοθήκη με ασύμμετρα ράφια, ένα λευκό γραφείο και μια λευκή-κόκκινη καρέκλα.
Δίπλα ακριβώς υπάρχει ένας ξενώνας και στη συνέχεια το κυρίως υπνοδωμάτιο, δίπλα στο οποίο είναι τοποθετημένο το λευκό μαρμάρινο μπάνιο.
Η συνύπαρξη του λευκού και του ξύλου, αν και κυρίαρχη, τελικά δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην Τέχνη, αναδεικνύοντας όπως σε μια μοντέρνα γκαλερί τους πίνακες ζωγραφικής, τα design έπιπλα και τις φωτογραφίες.
Info:
- plainiandkarahalios.com
- Αρχιτέκτονες: Γιάννης Καραχάλιος, Ελισάβετ Πλαΐνη – Plaini and Karahalios Architects
- Κατασκευή: Reaktor
- Φωτογραφίες: Νίκος Παπαγεωργίου (Infinite Moments)
Πηγή : iefimerida.gr
