Η ΟΔΥΝΗΡΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ JENNIFER CONNELLY

Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος δούλεψε πάνω της. Σε τίποτα δεν θυμίζει τα πρώτα της χρόνια στην βιομηχανία του Χόλιγουντ. Οι μεταμορφώσεις της μέσα στις δεκαετίες της προσδίδουν ακόμη και τον χαρακτήρα του χαμαιλέοντα. Τι σχέση μπορεί να έχει με το 10χρονο κοριτσάκι που μπήκε στο χώρο του θεάματος ως μοντέλο;

Το ότι μπήκε, όμως, νωρίς κάτω από τα φώτα δεν της άφησε ανεπηρέαστη. Σε παλαιότερη συνέντευξή της έχει παραδεχθεί πως υπήρξε «υποανάπτυκτη συναισθηματικά», προσθέτοντας: «Δεν έγινα έφηβη μέχρι τα είκοσί μου». Αυτή είναι ίσως και η αιτία που ανέπτυξε μια σχέση αγάπης/μίσους με τη διασημότητά της. Κάποια στιγμή θα πει στη Vogue: «Η ζωή μου είχε κατά κάποιο τρόπο καπελωθεί από αυτή την καριέρα». Το να μάθει πώς να ισορροπεί την καριέρα της με την ύπαρξη μιας ζωής εκτός δουλειάς ήταν κάτι που θα έπαιρνε χρόνια στην Κόνελι για να το καταλάβει.

Η πρώτη μεγάλη είσοδός της στα έγκατα της υποκριτικής γίνεται το 1986 με το Labyrinth του 1986. Η Κόνελι ήταν μόλις 15 ετών όταν συνεργάστηκε με τον Ντέιβιντ Μπόουι. Η ταινία, η οποία περιείχε μερικές σκοτεινές στιγμές, ήταν μια εισπρακτική αποτυχία, αλλά θα γινόταν στη συνέχεια μια κλασική καλτ ταινία. Μετά τον θάνατο του Bowie το 2016, η Connelly μίλησε στο Entertainment Tonight για το πόσο σημαντική ήταν για εκείνη η συνεργασία της με τον Bowie στην ταινία. «Ήταν υπέροχος. Ήταν απλά ένας ωραίος, γλυκός τύπος – έκανε αστεία και ήταν φιλικός με το συνεργείο», είχε πει.

Παρόλο που είχε καθιερωθεί σε νεαρή ηλικία, βρέθηκε να αγωνίζεται να αποδείξει ότι είναι σοβαρή ηθοποιός. Οι περισσότεροι την έβλεπαν ως ένα όμορφο, αλλά επιφανειακό πλάσμα που δεν μπορεί να τα «πει» στις ταινίες. Για τον πολύ κόσμο η παρουσία της στην ζοφερή ταινία Requiem for a Dream έδειξε σε όλους τη σκοτεινή πλευρά της. Εκείνη επιμένει πως το turning point της καριέρας της ήταν το Waking The Dead, με την έννοια ότι πάλεψε πολύ για να είναι στο καστ της ταινίας και πέρασε δύο φορές από οντισιόν για να την επιλέξουν.

Και οι δύο ταινίες βγήκαν το 2000 και αποτέλεσαν το προοίμιο γι’ αυτό που συνέβη το 2001 με το A Beautiful Mind. Ηταν μια πορεία προς τα πάνω που της πρόσφερε ένα Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου (στην τελετή του 2002) και την καθιέρωσε ως ηθοποιό που είναι κάτι παραπάνω από μια ακόμη όμορφη παρουσία.

Ύστερα έρχεται η οικογένεια, τα παιδιά, ο Paul Bettany και η ανάγκη να διευθετεί τον χρόνο της χειρουργικά μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Ή, όπως λέει η ίδια, «να μπορείς να ακολουθεί το πρόγραμμα στο ημερολόγιό σου».

Αν και στο ενεργητικό της έχει ένα σωρό κωμωδίες, σε κανέναν δεν έρχεται στο μυαλό ως κωμικός ηθοποιός. Τουναντίον, όλοι την θυμούνται για τους σκοτεινούς της ρόλους. Η Κόνελι, χαριτολογώντας, έχει πει πως για όλα φταίνε τα φρύδια της που την κάνουν να δείχνει αυστηρή ακόμη κι όταν δεν το θέλει. «Αν δεν αισθάνομαι θυμωμένη, φαίνομαι λίγο θυμωμένη. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Είναι απλά το πρόσωπό μου». Από την άλλη, παραδέχεται πως τα δράματα είναι πάντα πιο ενδιαφέροντα, αν και στη ζωή της δεν είναι ούτε καταθλιπτική ούτε στερημένη.

Φεμινίστρια και συνάμα ακτιβίστρια, η Κόνελι τοποθετείται συχνά δημόσια σε θέματα που έχουν να κάνουν με την ανισότητα των φύλων στον κόσμο του Χόλιγουντ. Το 2017, ήταν μία από τις ηθοποιούς του αναπτυσσόμενου κινήματος #MeToo που καταδίκασε τον Χάρβεϊ Γουάινστιν. Είχε δηλώσει ευθαρσώς: «Νομίζω ότι καμία γυναίκα δεν πρέπει να υποστεί τέτοιου είδους παραβιάσεις για να βρει ή να διατηρήσει μια δουλειά». Κατήγγειλε τις ενέργειές του ως «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».