Με μια ιστορία που θα ζήλευαν πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες αλλά με τις πωλήσεις σε λήθαργο, η Maserati ετοιμάζεται για το restart και εμείς πάμε μια επίσκεψη στα κεντρικά, λίγο πριν εξαπολύσει την αντεπίθεσή της.
Ο συμβολισμός είναι πολύ δυνατός: η Maserati Gran Turismo Zeda -Zeda είναι το γράμμα Ζήτα στη διάλεκτο της Modena και το τελευταίο της λατινικής αλφαβήτου- στέκεται εμβληματικά εδώ μπροστά στον χώρο όπου ξεδιπλώνεται η ιστορία της ιταλικής εταιρείας. Στην άκρη της γραμμής παραγωγής που «βλέπει» στην Viale Ciro Menotti. Το χαρακτηριστικό βάψιμο της Zeda, που ξεκινά από μπλε μεταλλική μπροστά και καταλήγει ξεθωριάζοντας στο πίσω μέρος άβαφτη, είναι συμβολικό για τη μοναδική αυτή έκδοση του μοντέλου με την οποία έκλεισε ο 12ετής κύκλος της παραγωγής της GranTurismo. Η σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν οπτικοποιείται πάνω στο αμάξωμα της τελευταίας GranTurismo, η οποία από το 2007 που πρωτοπαρουσιάστηκε έμελλε να γίνει ένα από τα σημαντικότερα μοντέλα της Maserati.
Η εταιρεία περνάει στη νέα της εποχή. Σε αυτήν όπου δεν θα έχει τους κινητήρες της Ferrari, θα ενσωματώσει τεχνολογίες όπως είναι αυτές της αυτόνομης οδήγησης επιπέδου 3, των υβριδικών συνόλων για την προστασία του περιβάλλοντος και θα έχει να αντιμετωπίσει την υπερπροσφορά SUV κάθε μεγέθους και αξίας. Ενα αυτοκίνητο χαρακτηριστικό της νέας εποχής για τη Maserati θα είναι η πολυαναμενόμενη Alfieri. Το αυτοκίνητο παραγωγής του πρωτοτύπου που είδαμε το 2014 θα αποτελέσει την πρόταση της εταιρείας για το sportscar του άμεσου μέλλοντος. Εμείς ήρθαμε εδώ στη Modena ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο: για να δούμε το μέλλον της Maserati.
Αλλά είναι αναπόφευκτο και σίγουρα θα έχουμε μια πληρέστερη εικόνα αν δούμε την ιστορία της μάρκας από την αρχή της. Δεν χάσαμε, λοιπόν, την ευκαιρία να επισκεφτούμε και την Bologna, την πόλη όπου η γράφτηκαν τα πρώτα κεφάλαια στην ιστορία της Maserati. Εδώ που το 1914 ο Alfieri, ο Ettore και ο Ernesto Maserati ίδρυσαν την Societa Anonima Officine Alfieri Maserati που ειδικευόταν στις επισκευές αυτοκινήτων, ενώ μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η προσοχή της στράφηκε στους αγώνες αυτοκινήτου.
Το πρώτο τους αυτοκίνητο, η Maserati Tipo 26, που βασιζόταν σε μια Diatto, κέρδισε τον αγώνα του Targa Florio το 1926. Στη συνέχεια, η οικογενειακή επιχείρηση άλλαξε χέρια και έδρα. Ο Ιταλός Adolpho Orsi την αγόρασε το 1937 και μετέφερε τις εγκαταστάσεις της στη Modena, όπου και έμεινε μέχρι την εξαγορά της από τη Citroën, το 1968.Από το 1975 και μέχρι το 1993 οι «αναταράξεις» ήταν μεγάλες και έντονες υπό τη διεύθυνση του Αργεντινού Alejandro de Tomaso, ο οποίος έκανε κάποιες αλλοπρόσαλλες επιλογές και εν τέλει αποφάσισε την πώληση της εταιρείας στον όμιλο της FIAT, το 1993. Μέσα στη συμφωνία ήταν και η αγορά ολόκληρης της συλλογής αυτοκινήτων που είχε στην ιδιοκτησία του ο DeTomaso.
Η συλλογή αυτή κατέληξε το 1996 στα χέρια του Umberto Panini (της γνωστής οικογένειας με τα αυτοκόλλητα) και αριθμεί 23 μοντέλα – όλα σε καταπληκτική κατάσταση. Θεωρείται η πληρέστερη και πλέον επίσημη συλλογή Maserati, για την οποία, αν βρεθείτε στην ευρύτερη περιοχή της Bologna, αξίζει να κάνετε μια βόλτα για να τη θαυμάσετε (αφού προηγηθεί μια τυπική συνεννόηση, οι επισκέψεις είναι ελεύθερες για το κοινό). Στη δική μας περίπτωση, ο Matteo Pannini, που συμμετείχε στο Ιταλικό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων GT με μια καταπράσινη Ghibli (της εποχής de Tomaso), την οποία βρίσκουμε εδώ ανάμεσα στις άλλες ιστορικές Maserati, έχει αναλάβει να μας ξεναγήσει.
Η περιήγησή μας ξεκινά από την παλιότερη Maserati στο κτίριο. Είναι μια 6C/34. «Είχε σχεδιαστεί για τα GP του 1934, όταν οι κανονισμοί ήταν ιδιαίτερα απλοί και οι μόνοι περιορισμοί που επέβαλαν ήταν πως το βάρος έπρεπε να είναι έως 750 kg και οι κινητήρες να έχουν χωρητικότητα έως 4,0 lt». Τότε ήταν που έλαμψε το ταλέντο της Maserati για καινοτομία, μιας και με ένα 6κύλινδρο σε σειρά μοτέρ 3,7 lt είχε απόδοση 305 PS (ισχύ αντίστοιχη με κάποιου σύγχρονου hothatch, αλλά με το μισό απόβαρο) και σε συνδυασμό με την ανεξάρτητη ανάρτηση για τους εμπρός τροχούς (και όχι με άκαμπτο άξονα όπως είχαν οι αντίπαλοι) έκανε τη διαφορά.Σε ένα άλλο σημείο βρίσκεται η πανέμορφη Berlinetta A6 GCS του 1953, από την οποία προέκυψε η έμπνευση για το πρωτότυπο Alfieri, το 5000 GT του ’60 που ήταν η έμπνευση για τραγούδι του Joe Walsh και η Chubasco του Gandini (πρωτότυπο του 1990), που δανειζόταν πολλά στοιχεία από την Lamborghini Countach, με τον κινητήρα στο κέντρο. Πιέζω τον Matteo να μου ξεχωρίσει τα αγαπημένα του και εκείνος με πάει πρώτα στο αγωνιστικό του 1961, την Type 63.
Είναι η εξέλιξη της Birdcage και μόνο το ένα από τα τέσσερα αντίστοιχα μονοθέσια με V12 κινητήρα που υπάρχουν στον κόσμο, με βάρος 730 kg και ισχύ 320 PS. «Κατά πάσα πιθανότητα είναι το χειρότερο που μπορεί να οδηγήσει κανείς, καθώς το αυτοκίνητο δεν είχε εξελιχθεί σωστά. Eχει την ανεξάρτητη ανάρτηση πίσω και τον κινητήρα που βρίσκεται στο κέντρο, αλλά χωρίς ιδιαίτερη προσοχή σε ό,τι έχει να κάνει με τις ισορροπίες, αφού η Birdcage είχε εμπρός τον κινητήρα της». Ευτυχώς η οικογένεια Pannini είχε τα χρήματα που χρειαζόντουσαν για να κάνει πλήρη αποκατάσταση στο αυτοκίνητο, το 2001. «Χρησιμοποιήσαμε όλους τους παλιούς μηχανικούς – τον Bietolini για τον κινητήρα, τον Gentilini για το αμάξωμα και τον Martinelli για τα υπόλοιπα μηχανικά μέρη», μου εξηγεί ο Matteo. Ο Nino Vacarella την οδήγησε στο Goodwood το 2003. Ο Vacarella για όσους δεν γνωρίζουν είχε «μοιραστεί» μια Birdcage με τον Umberto Maglioli στο Targa Florio του 1960.
Διαβάστε περισσότερα στο newsauto.gr
