Ότι επαφές είχα το τελευταίο διάστημα, είτε ήταν προσωπικές είτε επαγγελματικές, όλα είχαν θέμα την νοσταλγία των προηγούμενων δεκαετιών, τους ανθρώπους που έφυγαν αλλά και τις συνθήκες διαβίωσης, που άλλαξαν άρδην.
Αναμφισβήτητα, η μνήμη σου τρέχει στο παρελθόν, με ταχύτητα, συναίσθημα αλλά και το αίσθημα της κριτικής. Τι κάναμε, πως περάσαμε, τι εγκαταλείψαμε, τις επιλογές μας αλλά και τα λάθη μας που θα μας συνοδεύουν εφ’όρου ζωής, σε μια κοινωνία απαιτήσεων και προκλήσεων.
Το ζητούμενο στην εξίσωση, είναι που βρισκόμαστε και τι θελουμε. Από την δουλειά μας, τη ζωή μας αλλά και από τους συνανθρώπους μας, που η επικοινωνία πλέον γίνεται αποκλειστικά και μόνο μέσω των social media.
Πανδημία, μεταναστευτικό, αλλαγή στο καθεστώς εργασίας και πολλά ακόμη συνθέτουν μια αρνητική εικόνα.
Λάθος επιλογές από κυβερνήσεις; Φταίμε εμείς που είμαστε κολλημένοι με το παρελθόν πολιτικά; Δεν θελουμε να δεχτούμε τις αλλαγές; Είναι πολλά που αν μπεις στην διαδικασία της ανάλυσης, θα σε «πονέσει» που έφτασες σε αυτό το σημείο.
Και η δική μας ευθύνη βέβαια, είναι τεράστια. Ο χαρακτήρας μας, έχει αλλοιωθεί, έχουμε απαιτήσεις που δεν συνάδουν με τις ανάγκες μας, η μόρφωση έχει πέσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, η τηλεόραση έχει γεμίσει με «σκουπίδια» και φθηνά προϊόντα, με τα reality να είναι στην καλύτερή τους φάση. Οι λέξεις πρόοδος, ανάπτυξη και ευημερία, είναι πλέον μόνο στο λεξικό του Μπαμπινιώτη. Αυτό όμως πρέπει να αλλάξει.
Ξεκινάμε με την αυτοκριτική που πρέπει να κάνουμε όλοι μας, τις επιλογές μας, που πρέπει να τις χαρακτηρίζει η αυστηρότητα αλλά και η απομάκρυνση, τοξικών ανθρώπων.
Σιγά σιγά, δημιουργείται ένα πλαίσιο, που θα μας βοηθήσει να ξεφύγουμε, από αυτά που θέλουν, να μας επιβάλλουν οι άλλοι.
