Κρατώντας αποστάσεις από την άνευ λόγου δημοσιότητα, η Eva Green «φωνάζει» κάθε φορά που επανέρχεται στη μεγάλη οθόνη. Όπως τώρα, με την ταινία The Three Musketeers: D’Artagnan, στην οποία ερμηνεύει έναν κλασικό χαρακτήρα με πιο γήινο τρόπο.
Η Eva Green με το βαθύ μπλε βλέμμα, τη σκοτεινή γαλλική ομορφιά και τον ερμητικά κλειστό χαρακτήρα ουδέποτε υπήρξε μια τυπική ηθοποιός, αν και το βιογραφικό της έχει όλα τα εχέγγυα: έχει ένα αξέχαστο ντεμπούτο στη σεξουαλικότατη και γεμάτη ατμόσφαιρα ταινία του Bernardo Bertolucci, The Dreamers. Έκανε μια ερμηνεία εμβληματικού Bond girl – ο ρόλος της Vesper Lynd στο Casino Royale του 2006 θεωρείται εξίσου σημαντικός για την νέα εποχή του James Bond με την εμφάνιση του ίδιου του Daniel Craig. Έχει συμμετάσχει σε καμπάνιες για τα μεγαλύτερα brand μόδας και ομορφιάς – φέτος πρωταγωνιστεί σε αυτήν του Alexander McQueen. Και, όμως όσο εμπορική ή επαγγελματίας μπορεί να γίνει, άλλο τόσο μπορεί να παραμένει πάντα αυτό το σκοτεινό και ιδιοσυγκρασιακό πλάσμα.
Φέτος μπαίνει στις ζωές μας ως μοιραία Milady στην ταινία The Three Musketeers: D’ Artagnan. Μια εμβληματική ταινία και ένας κλασικός ρόλος, σε μια εκδοχή που «δεν έχει τίποτα κλισέ και τίποτα κιτς» όπως μου είπε η ίδια, τονίζοντας ότι η Milady που ερμηνεύει «έχει σκοτεινές πτυχές και είναι ανθρώπινη». Με αυτή την αφορμή της μίλησα και διαπίστωσα ότι όσες συνεντεύξεις κι αν έχει δώσει, εξακολουθεί να είναι κάπως αμήχανη όταν μιλάει με μια άγνωστη – εμένα στην προκειμένη περίπτωση. Σχεδόν μετά από κάθε ερώτηση αναστέναζε και περνούσαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να απαντήσει με ειλικρίνεια και διατηρώντας μια απόσταση. Την εκτίμησα τόσο για την ειλικρίνεια της όσο και για την απόσταση – γιατί κι αυτή ειλικρινής ήταν.
Ένα από τα πράγματα που ξέρουμε για σας είναι ότι δεν σας αρέσει να δίνετε συνεντεύξεις. Ότι τις θεωρείτε αναγκαίο κακό της δουλειάς σας. Οπότε, υποθέτω ότι δεν χαίρεστε πολύ που με ακούτε.
Μου αρέσει να δίνω συνεντεύξεις όταν έχω να πω κάτι για μια νέα δουλειά, όταν υπάρχει λόγος. Αυτό που δεν μου πολύ αρέσει είναι να μιλάω για μένα. Όταν ξεκίνησα να κάνω αυτή τη δουλειά, είναι αλήθεια ότι με ταλαιπωρούσαν πάρα πολύ οι συνεντεύξεις. Ένιωθα ευάλωτη και μόνο στην ιδέα τους. Αλλά επιβίωσα, συνήθισα και τώρα πια το θεωρώ μέρος της δουλειάς μου.
Διάβαζα πως μικρή ήσασταν τόσο ντροπαλή, που η μητέρα σας σας πήγε σε ψυχολόγο για να βοηθηθείτε. Πόσο έχει εξελιχθεί αυτό το χαρακτηριστικό σας μέσα στα χρόνια;
Ναι, είναι ένα παράδοξο κι αυτό, να είσαι διάσημη ηθοποιός στο σώμα ενός άλλοτε ντροπαλού κοριτσιού. Ήταν μεγάλο θέμα για μένα, πράγματι. Στο σχολείο ειδικά, όταν ο καθηγητής με σήκωνε όρθια ή μου απηύθυνε τον λόγο, το βίωνα σαν κάτι τρομερά επώδυνο. Μπλόκαρα, ύψωνα ένα τείχος και δεν μπορούσα να αρθρώσω κουβέντα. Γι’ αυτό αναγκάστηκα να ζητήσω βοήθεια από ειδικό. Ένιωσα καλύτερα μόνο όταν μπήκα στη δραματική σχολή και άρχισα να υποδύομαι άλλους χαρακτήρες. Αισθάνθηκα ζωντανή και ελεύθερη. Είμαι όμως ακόμη πολύ ντροπαλή – είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου, το οποίο πλέον αγκαλιάζω και αποδέχομαι, έχω πάψει να το θεωρώ πρόβλημα. Είμαι, απλώς, εγώ.
Σκέφτομαι τον ρόλο σας στην ταινία Dreamers του Bernardo Bertolucci. Ήταν μια τολμηρή ερμηνεία και ήταν το 2003, στο ξεκίνημά σας.
Για την ακρίβεια, ήταν η πρώτη μου ταινία και στο μεγαλύτερο μέρος της ήμουν γυμνή! Δεν ήταν κάτι απλό για μένα, αλλά έχω να σας πω ότι μέχρι τώρα, μετά από τόσα χρόνια, παραμένει η αγαπημένη μου δουλειά. Υπήρχε τόση αγάπη και χαρά σε αυτό το set. Τα Σαββατοκύριακα συναντιόμασταν με τον Bernardo και μας διηγούνταν απίστευτες ιστορίες από τα ’60s και τα ’70s, εποχή στην οποία διαδραματιζόταν η ταινία. Όταν τελείωσαν τα γυρίσματα, ήταν σαν να βγήκαμε από μια υπέροχη φούσκα και δυσκολευτήκαμε όλοι να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Τότε ήμουν ακόμη πολύ ντροπαλή, αλλά δεν σκεφτόμουν αυτό που έκανα, δεν έπαιρνα απόσταση από τον ρόλο μου για να νιώσω άβολα. Θυμάμαι στο Φεστιβάλ Βενετίας να δίνω συνεντεύξεις, να με ρωτάνε οι δημοσιογράφοι για τις γυμνές σκηνές και να αναρωτιέμαι γιατί μου το επισημαίνουν. Ήταν, πάντως, μια πολύ όμορφη εμπειρία.
Οι ρόλοι σας γενικότερα έχουν κάτι αινιγματικό και πάντα μια ιδιαίτερα θηλυκή ποιότητα.
Μου αρέσουν οι χαρακτήρες που δεν μπορείς να τους καταλάβεις από την αρχή. Οι ανατροπές, οι ρωγμές, τα μυστικά και οτιδήποτε δεν είναι προφανές έχει ενδιαφέρον. Μου αρέσουν τα πρόσωπα που έχουν πολλές πτυχές, τόσο σκληρές όσο και ευάλωτες.
Το ίδιο ισχύει και στη ζωή;
Εννοείτε αν στη ζωή μου έχω πολλές πτυχές; Ναι, είμαι ένας ιδιαίτερα περίπλοκος άνθρωπος. (Παύση) Δεν ξέρω τι άλλο να πω πάνω σε αυτό.
Αν μπορούσατε για μία μέρα να μπείτε στα παπούτσια ενός ρόλου που έχετε υποδυθεί, ποιον θα επιλέγατε;
Αφήστε με να το σκεφτώ λίγο. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένας χαρακτήρας που δεν βασανίστηκε πολύ. Θα επέλεγα την Ιζαμπέλ από την ταινία Dreamers. Όπως και να ’χει, ήταν μια ελεύθερη γυναίκα.
H Milady, o ρόλος που υποδύεστε στην ταινία The Three Musketeers: D’Artagnan, είναι κλασικό παράδειγμα femme fatale. Μιλήστε μου λίγο γι’ αυτήν.
Αφενός ήταν τιμητικό να υποδυθώ έναν τόσο εμβληματικό ρόλο. Έπειτα, όταν διάβασα το σενάριο, με τράβηξε το γεγονός ότι δεν είχαμε ξαναδεί μια ανθρώπινη εκδοχή της Milady. Στη συγκεκριμένη ταινία, που δεν έχει τίποτε κλισέ ή κιτς, η Milady είναι μια γυναίκα με σάρκα, οστά και πολλές αδυναμίες, που οδηγείται να γίνει πανούργα. Για μένα αυτό ήταν το κλειδί γι’ αυτή τη δουλειά: ότι δεν υποδύομαι απλώς άλλη μια femme fatale. Ήταν μια διαφορετική περίπτωση.
Μια και το αναφέρετε, ποια είναι τα χαρακτηριστικά της femme fatale; Εσείς έχετε τέτοια;
Ναι, είμαι femme fatale! Θέλω να κάνω κακό σε όποιον άντρα με πλησιάζει! Αστειεύομαι. Οπωσδήποτε δεν είμαι o τύπος της μοιραίας γυναίκας. Είναι ειρωνικό το ότι μπορεί να έχω παίξει πολλούς τέτοιους ρόλους, αλλά στην πραγματικότητα δεν πλησιάζω καν. Μακάρι να ήμουν αυτή η δυνατή, «οπλισμένη» και γεμάτη αυτοπεποίθηση γυναίκα, αλλά δεν πειράζει, είμαι αυτή που είμαι. Δεν ξέρω καν ποια είναι τα χαρακτηριστικά της femme fatale. Μπορώ να απαντήσω μόνο σκεπτόμενη μέσα από το σινεμά. Ο πιο «μοιραίος» ρόλος που έχω παίξει ήταν η Ava Lord στο Sin City. Μια γυναίκα για την οποία κυριολεκτικά οι άντρες πέθαιναν, ενώ η ίδια δεν είχε καμία ενοχή, δεν είχε τίποτα ανθρώπινο μέσα της. Προτιμώ την ιδέα μιας femme fatale της δεκαετίας του ’40, όπως η Lauren Bacall. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον και καμία γοητεία ένας χαρακτήρας χωρίς συναίσθημα – στη ζωή και στο σινεμά.
Σας έχουμε δει από Bond girl μέχρι μούσα του Tim Burton. Τι σκέφτεστε όταν κάνετε απολογισμό;
Νιώθω πάντα ανασφάλεια για το μέλλον. Κάθε φορά που ολοκληρώνω μια δουλειά, φοβάμαι ότι μπορεί να μην έχω την ευκαιρία να ξαναδουλέψω ποτέ. Σκέφτομαι μόνο ότι θέλω να παίζω ετερόκλητους χαρακτήρες και να μην επαναλαμβάνομαι. Γενικά δεν παίρνω τίποτα σαν δεδομένο, κάτι κάπως επώδυνο για μένα, αλλά τουλάχιστον έτσι διατηρώ τον ενθουσιασμό μου.
Υπάρχει κάποια συνεργασία που έχετε ονειρευτεί για το μέλλον;
Θα μου άρεσε να συνεργαστώ με την Jane Campion. Τη γνώρισα πριν από χρόνια και μου άρεσε πολύ η ενέργειά της. Αλλά αφήνω τον θεό να αποφασίσει τι θα είναι το επόμενο.
Πιστεύετε στον θεό;
Πιστεύω σε κάτι ανώτερο και θεωρώ ότι πρέπει όλοι να είμαστε ταπεινοί, γιατί υπάρχουν πολλά που δεν γνωρίζουμε. Φυσικά και υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από μας, αλλά δεν ξέρω αν ονομάζεται θεός.
Ποια είναι η γνώμη σας για την απεργία των ηθοποιών στο Χόλιγουντ;
Υποστηρίζω απόλυτα το Σωματείο των Ηθοποιών και χαίρομαι γιατί φαίνεται ότι είναι πολύ κοντά να υπογραφεί μια συμφωνία. Μπορεί μέχρι να τυπωθεί αυτή η συνέντευξη να έχει κλείσει το θέμα. Απλώς, είναι σημαντικό να είναι όλοι χαρούμενοι και σύμφωνοι με τους όρους, ώστε επιτέλους να προχωρήσουμε μαζί μπροστά.
Γιατί κατά τη γνώμη σας η κατάσταση έφτασε σ’ αυτό το σημείο;
Υπήρξαν πολλές και απότομες αλλαγές στον κόσμο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Η ψηφιακή μετάβαση ήταν μία από αυτές. Οι απεργίες είναι μια ύστατη έκκληση που λέει «παρακαλούμε, βοηθήστε μας να ανταποκριθούμε στην νέα εποχή». Το παλιό μοντέλο συνεργασιών δεν λειτουργούσε στον νέο, ψηφιακό κόσμο. Ελπίζω ότι τα στούντιο και οι υπηρεσίες streaming θα προτείνουν μια συμφωνία που θα τους προστατεύει όλους και θα εξασφαλίζει ένα καλύτερο μέλλον. Επιπλέον, η κρίση του κόστους διαβίωσης συνεπάγεται ότι πρέπει να αυξηθούν και οι βασικές αμοιβές, οι οποίες οφείλουν να ακολουθήσουν τον πληθωρισμό. Συν το ότι υπάρχουν βάσιμες ανησυχίες για τον ρόλο που θα παίξει η τεχνητή νοημοσύνη στον κλάδο μας και για το αν θα αποκλείσει ανθρώπους από την εργασία τους. Πιστεύω ότι με ήρεμο διάλογο και αμοιβαίο σεβασμό μπορούν όλα να πάνε καλά. Οι σεναριογράφοι ήδη προχώρησαν σε συμφωνία. Πλησιάζουν και οι ηθοποιοί.
Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το μεγαλύτερο δώρο του κινηματογράφου στον άνθρωπο;
Το σινεμά μπορεί να αφηγείται μια ιστορία με τον πλέον λαμπερό και ζωντανό τρόπο. Έχει τη βοήθεια της εικόνας, του σεναρίου, της μουσικής, της δράσης. Είναι ένα συνδυασμός που αγγίζει σχεδόν όλες τις αισθήσεις. Έπειτα, είναι αυτή η οικουμενικότητα… Την ίδια ταινία μπορεί να τη δει οποιοσδήποτε από οποιοδήποτε σημείο στον πλανήτη. Ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Προσωπικά, γι’ αυτούς τους λόγους αγαπώ το σινεμά και το θεωρώ βασιλιά των τεχνών. Μια ιστορία ειπωμένη και ιδωμένη όπως της αξίζει μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα ποιοι είμαστε και τι έχει σημασία στη ζωή. Οπότε, καταλήγω ότι το δώρο του σινεμά είναι να δείχνει αγάπη και συμπόνοια στον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα του προσφέρει διασκέδαση και απόλαυση!
Τι άλλο σας αρέσει να κάνετε εκτός από το να είστε ηθοποιός; Πώς περνάτε τις περιόδους που δεν δουλεύετε;
Μου αρέσει να ταξιδεύω, να κάνω ορειβασία, να διαβάζω. Κυρίως όμως να ταξιδεύω. Φέτος επισκέφτηκα και την Ελλάδα. Πήγα στη Θεσσαλονίκη και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ αυτή η γαστρονομική πόλη. Τα ηλιοβασιλέματά της και το υπέροχο φαγητό της… Στη συνέχεια επισκέφτηκα την Πελοπόννησο.
Είδαμε κάποιες φωτογραφίες σας κατά την επίσκεψή σας στην Costa Navarino, με σκυλάκια που έψαχναν σπίτι. Φωτογραφηθήκατε για να ενθαρρύνετε την υιοθεσία τους.
Ακριβώς έτσι συνέβη. Υπήρχε ένα πολύ αξιόλογο καταφύγιο ζώων εκεί και θέλησα να το στηρίξω. Μακάρι να μπορούσα να υιοθετήσω η ίδια περισσότερα σκυλιά. Πέρασε από το μυαλό μου… Μου έκανε πολύ καλή εντύπωση στην Ελλάδα η φροντίδα προς τα αδέσποτα σκυλιά. Τα στειρώνετε, τα ταΐζετε και τα περισσότερα είναι υγιή, αν και λίγο άγρια. Η σχέση με τα ζώα είναι αληθινά ανιδιοτελής και αυτό έχει κάτι θεραπευτικό για τον άνθρωπο. Θεωρώ ότι ο καθένας μας πρέπει να έχει έναν σκύλο. Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο στρες και τα σκυλιά προσφέρουν αγάπη χωρίς να περιμένουν τίποτα, χωρίς να βάζουν όρους και περιορισμούς.
Περιγράφετε την τέλεια σχέση.
Ναι, είναι. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την αγάπη που ανταλλάσσω με τα σκυλιά μου.
Φέτος πρωταγωνιστείτε επίσης στην καμπάνια του Alexander McQueen και είδαμε μια υπέροχη φωτογράφισή σας από τον David Sims. Μιλήστε μου λίγο γι’ αυτή τη συνεργασία.
Ήμουν πάντα ο McQueen τύπος γυναίκας. Μου αρέσει αυτό το μοναδικό πανκ-ροκ στιλ που ταυτόχρονα είναι κλασικό και διαχρονικό. Υπάρχει κάτι εύθραυστο όσο και δυναμικό στον McQueen. Πριν από οποιαδήποτε πρεμιέρα ή επίσημη εμφάνιση ζητάω πάντα να τσεκάρουν τη συλλογή του. Αγαπώ τους τονισμένους ώμους και τα φορέματα του που έχουν κάτι το ποιητικό. Η καλλιτεχνική διευθύντρια του οίκου, Sarah Burton, είναι μια υπέροχη γυναίκα, ταπεινή και τολμηρή ταυτόχρονα. Οπότε νιώθω πολύ μεγάλη χαρά που φέτος συμμετείχα σε αυτή την καμπάνια.
Πώς θα περιγράφατε το προσωπικό σας στιλ;
Με ενδιαφέρει πολύ η άνεση. Στην καθημερινότητά μου φοράω μαύρα κολάν και T-shirt, οπότε όταν έχω red carpet εμφανίσεις θέλω να ακολουθώ το dress code, αλλά να μη νιώθω μια άλλη. Με ενδιαφέρουν τα look που έχουν κάτι αυθεντικό, που δεν προσποιούνται κάτι. Εκτός από τον McQueen, μου αρέσει και ο Balmain, που επίσης τονίζει τους ώμους, o Alexandre Vauthier, o Yamamoto που είναι σύγχρονος και avant-garde. Γενικά έχω μια προτίμηση στους σχεδιαστές που μέσα από τις δημιουργίες τους θέλουν να προσφέρουν δυναμισμό στις γυναίκες.
Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε είκοσι χρόνια;
Σε μια φάρμα με πολλά ζώα και ένα μποστάνι όπου θα καλλιεργώ τα λαχανικά μου. Σε μια «φούσκα» προστασίας δίπλα στη φύση, τη δική μου φούσκα. Εύχομαι να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο. Η πόλη με γεμίζει άγχος. Μάλλον ΠΡΕΠΕΙ να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο!
Πηγή : vogue.gr
