Ενενήντα λεπτά γνήσιας απόλαυσης και μια ανατριχιαστική εμπειρία, άκρως μυσταγωγική, σαν ταξίδι στο παρελθόν, σε εκείνη τη νύχτα. “Μην τη χάσετε” μας λέει η Γεωργία Δρακάκη.
Στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη η Μαρία Κάλλας. Στις 19 Δεκεμβρίου του 1958, η Μαρία Κάλλας μεταμορφώνεται στο ονοματεπώνυμό της μπροστά στα μάτια εκατοντάδων εκστασιασμένων θεατών. Στις 2 και στις 3 Δεκεμβρίου του 2023, 100 χρόνια από την γέννησή της, η έξοδος στο σινεμά δεν θα μοιάζει με ό, τι έχουμε κατά νου. Η ταινία “Callas-Paris 1958” πλημμυρίζει επιλεγμένες αίθουσες με την θεϊκή φωνή της Κάλλας, βάζοντάς μας στα άδυτα μιας από τις βραδιές της όπερας που έχουν χαραχτεί στην παγκόσμια ιστορία: το ντεμπούτο της Divina στο Παρίσι.
Βασισμένος σε προϋπάρχον οπτικοακουστικό υλικό και σε μία σειρά από μπομπίνες που ανακάλυψε στην Αθήνα πριν από λίγα χρόνια, ο Τομ Βολφ συνεργάστηκε με τον Σαμουέλ Φρανσουά-Στεϊνινγκέρ, ο οποίος ανέλαβε την έγχρωμη 4Κ αποκατάσταση του υλικού, αλλά και τον Dolby Atmos ήχο που καθιστά την εμπειρία παρακολούθησης πραγματικά ανατριχιαστική, άκρως μυσταγωγική, σαν ταξίδι στο παρελθόν, σε εκείνη τη νύχτα. Καθισμένη ένα βράδυ στο σαλόνι μου, με ένα ποτήρι κρασί, βλέπω την υπεροχή της Ντίβας να ξεδιπλώνεται στην ταπεινή οθόνη του λάπτοπ μου και σκέφτομαι πώς θα είναι αυτό στην μεγάλη οθόνη, στην σκοτεινή αίθουσα. Μυρίζω την βελούδινη ετόλ της Κάλλας, ποτισμένη από το άρωμά της και την διακριτική της αγωνία να υπερβεί, όπως μόνο εκείνη γνωρίζει και αντέχει, τον εαυτό της.
Το 1958, σκέφτομαι, γεννιέται ο πατέρας μου σε ένα χωριό της Κρήτης, σε ένα ταπεινό σπίτι χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Την ίδια ακριβώς χρονιά, μια 35χρονη Ελληνίδα τραγουδά, ως Φως και ως Ηλεκτρισμός, μερικές από τις πιο δημοφιλείς της άριες στο Παρίσι-και μοιάζει με Μινωίτισσα ή με Κλεοπάτρα. Στα κόκκινα ως Νόρμα, παραδίδει μια επική ερμηνεία, ο λαιμός της κοσμείται από ένα πολύτιμο περιδέραιο, μες στον λαιμό της κάτι ακόμα πιο πολυτιμο πάλλεται και δονείται-είναι η Φωνή της και μοιάζει με Φωνή ενσαρκωμένη σε άνθρωπο, σε γυναίκα. Το κατακόκκινο ένδυμά της μοιάζει να συμπρωταγωνιστεί μαζί της, από κοινού με τα εκφραστικότατα φρύδια της, τα χέρια-κύκνους της. Αργότερα, με σαμπανιζέ φουστάνι και τα μαλλιά ψηλά, αριστοκρατικά, μεταμορφώνεται σε Τόσκα που τραγουδά θυμωμένη, οργισμένη, ερωτευμένη ξανά. Αλλά, ενώ η Νόρμα εκλύει τον ερωτικό πόνο, η Τόσκα αναδίδει όλη την αρχέγονη δύναμη μιας γυναίκας αποφασισμένης να κάνει τα πάντα για εκείνον που αγαπά, κόντρα σε κάθε εξουσία.
Ιστορίες δυναμικής θηλυκότητας, θανατηφόρου έρωτα, αποφασιστικότητας που έλκουν την πυρηνική καταγωγή τους από τους ελληνικούς μύθους και τραγωδίες, ιστορίες που βρίσκουν άρτια, ολοκληρωμένη, αρμονική έκφραση στην ελληνοπρεπή θεατρικότητα της Μαρίας Κάλλας. Είναι τόσο έντονα παρούσα, κατειλημμένη με τρόπο ασύλληπτο από το τραγούδισμά της και το περιεχόμενο των λιμπρέτων που ερμηνεύει, παράγει μυσταγωγία. Εκτός από Νόρμα και Τόσκα, ακούμε και Τροβατόρε και Κουρέα της Σεβίλλης. Ενενήντα λεπτά απόλαυση για τον θεατή, σα να είμαστε πραγματικά μέρος ενός κοινού όπου μεταξύ άλλων καθόντουσαν ο Τσάρλι Τσάπλιν και η Μπριζίτ Μπαρντό. Ενενήντα λεπτά επαναμάγευσης.
Η ομάδα πίσω από την πολυβραβευμένη ταινία Maria by Callas και τις θεατρικές παραστάσεις Maria Callas Letters & Memoirs (όπου η Monica Belucci έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο), μας παραδίδει αυτήν την ταινία που μας προξενεί ένα παράξενο, βελούδινο ρίγος, σπάζοντας τους κανόνες του χωροχρόνου. Όταν η Μαρία Κάλλας κατέθετε ψυχή στο Παρίσι πριν από 65 χρόνια, δεν είχε ιδέα ότι θα πρωταγωνιστούσε, ουσιαστικά, σε μία ταινία που θα “έσκαγε” σαν βόμβα ομορφιάς και βάθους και που θα ζωντάνευε τον μύθο της, το πρόσωπό της με τρόπο που κόβει την ανάσα. Κι αυτό είναι ειλικρινά συναρπαστικό: πώς η ζύμωση του χρόνου, της τεχνολογίας, της ιστορίας, του θρύλου, του ανθρώπου παράγει αποτέλεσμα σημαντικό, αξέχαστο, άξιο ιδέσθαι το λιγότερο.
Πηγή : andro.gr
