“Σε αυτά τα αρχεία υπάρχουν καλλιτεχνικά θαύματα: κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες έχουν γίνει σύμβολα της κουλτούρας. Και παραμένουν ακόμα έμπνευση για πολλούς”. Αυτή ήταν η δήλωση του François-Henri Pinault στη Βενετία, στην ιδιωτική παρουσίαση του “Chronorama”, μια έκθεση αφιερωμένη στα 70 χρόνια θησαυρών από το φωτογραφικό και illustration αρχείο της Condé Nast που αποκτήθηκε από την Pinault Collection το 2021.
Η συλλογή παρουσιάστηκε στο Palazzo Grassi της Pinault Collection με την υποστήριξη του Saint Laurent. H “Chronorama” αναδεικνύει πως ένα φωτογραφικό κλικ μπορεί να εξελιχθεί σε σύμβολο που συνεχίζει να αφυπνίζει και να εμπνέει στο μέλλον. Η έκθεση που επιμελήθηκε ο Matthieu Humery, δίνει πνοή σε περίπου 400 φωτογραφίες που έχουν δημοσιευτεί σε τίτλους της Condé Nast, όπως Vogue, Vanity Fair, House & Garden, GQ, Mademoiselle και Glamour, από το 1910 μέχρι το 1979.
Ξεκινά από τη χρυσή εποχή του fashion illustration με τους Helen Dryden, George Wolfe Plank, και Eduardo Garcia Benito, ανάμεσα στους σταρ της εποχής και ξεδιπλώνεται στην εποχή της φωτογραφίας μέσα από τους Edward Steichen, Berenice Abbott, Cecil Beaton, Lee Miller, André Kertész, Horst P Horst, Diane Arbus, Irving Penn, Helmut Newton και David Bailey, μεταξύ άλλων, αποτελώντας ένα διεξοδικό και αποκαλυπτικό αφιέρωμα στην πολιτισμική και κοινωνική εξέλιξη του 20ου αιώνα.
Η ξενάγηση στην έκθεση μαζί με την Anna Wintour, τον Condé Nast corporate photography director Ivan Shaw, τον Humery, François Pinault (που είναι και υπεύθυνος για την απόκτηση των έργων) και τον γιο του François-Henri Pinault, ήταν μια εμπειρία με έμφαση στις λεπτομέρειες: σχεδόν κάθε φωτογραφία ήταν εντυπωσιακή. Αν αναλογιστεί κανείς τις αμέτρητες ώρες προετοιμασίας και οργάνωσης πριν από κάθε κλικ, το επίπεδο δουλειάς που παρουσιάζεται είναι απίστευτο.
Ανάμεσα στις αξιοσημείωτες φωτογραφίες συναντάμε την λήψη από το 1911 του Paul Thompson που αποτύπωσε την φεμινιστική ηρωίδα Dr Mary Edwards Walker, την πρώτη γυναίκα που φόρεσε δημόσια παντελόνι στις ΗΠΑ. Το πορτραίτο του Charlie Chaplin το 1921 από τον Strauss-Peyton αποκαλύπτει την γοητευτική ευθύτητα ενός άντρα που κρυβόταν πίσω από ένα κοστούμι και έναν χαρακτήρα που έγινε ο μεγαλύτερος σταρ της εποχής. Η φωτογραφία του Jean Cocteau, η εντυπωσιακή λήψη της Renée Sintenis από την Steffi Brandl και της Josephine Baker από τον Hoyningen-Huene, ολοκληρώνουν τα πρώτα στάδια.
Στην πορεία ανακαλύπτουμε τον Stravinsky, τη Lee Miller (κορυφαία φωτογράφος της Vogue), τη Greta Garbo, Joan Crawford, Elizabeth Taylor και πολλούς ακόμα. Τα still lives του Irving Penn είναι έργα τέχνης. Η Toto Koopman, το πρώτο bisexual μοντέλο cover girl της Vogue τον Αύγουστο του 1933. Παρακολουθούμε επίσης την εξέλιξη της έκθεσης στα 1950s, ’60s, και ’70s μέσα από τους Karl Lagerfeld, Coco Chanel, Duke Ellington, Arthur Ashe, Veruschka, and Catherine Deneuve, όλοι τους μέσα από αξέχαστες φωτογραφίες.
Μεταξύ άλλων βλέπουμε τη δουλειά τεσσάρων σύγχρονων καλλιτεχνών όπως οι Eric N Mack, Giulia Andreani, Daniel Spivakov και Tarrah Krajnak, οι οποίοι διαμορφώνουν την οπτική του 21ου αιώνα. Μόλις ολοκληρώθηκε η ξενάγηση, οι καλεσμένοι συγκεντρώθηκαν στο κάτω μέρος του palazzo. Ανάμεσά τους βρίσκονταν οι Matthieu Blazy, Daniel Delcore, Marco De Vincenzo, Sara Battaglia, Francesco Ragazzi, Giuliano Calza, Gilda Ambrosio και Giorgia Tordini.
Η Anna Wintour πήρε το μικρόφωνο και δήλωσε: “Η φύση του editor είναι να είναι ειλικρινής, να βλέπει μπροστά και να εξετάζει το μέλλον. Αλλά όταν είδα αυτή την τόσο μοναδική συλλογή με ίσως τις σπουδαιότερες φωτογραφίες του 20ου αιώνα, ομολογώ πως ένιωσα μια νοσταλγία για μια διαφορετική εποχή. Σκέφτομαι την εποχή που ο Irving Penn τραβούσε φωτογραφίες με σχεδόν κανέναν γύρω του, απλά με ένα βοηθό, έναν Vogue editor, ένα μοντέλο. Σκέφτομαι τον Helmut Newton με τη μικροσκοπική του κάμερα και την αυθεντική ματιά του. Ή έναν νέο fashion editor που τον έστελναν σε ταξίδι για εβδομάδες με £100 και να του λένε να βρει την άκρη του. Κάπως αυτές οι εικόνες και οι ιστορίες άφησαν εμβρόντητους τους αναγνώστες και τους editors”.
Από εκείνα τα χρόνια στην Condé Nast, είμαι περισσότερο εντυπωσιασμένη από τις φωτογραφίες που προκάλεσαν αντιδράσεις. Όπως το portfolio του Helmut Newton “Story of Ohhh . . . ” από το 1975, που ήταν τόσο απελυθερωμένο σεξουαλικά που οδήγησε σε εκατοντάδες ακυρώσεις συνδρομών. Ο Alexander Liberman, που με έφερε στην Condé Nast και ήταν ο θρυλικός μας editorial director, δούλεψε πολύ σκληρά για όσα βλέπετε σήμερα εδώ. “ Choose the pictures that burn the page” έλεγε πάντα.
Αυτές οι φωτογραφίες που κάποτε έκαψαν τις σελίδες της Vogue ως αποκρυστάλλωση της κοινωνίας, μεταμορφώθηκαν. Στους τοίχους του Palazzo Grassi από την Pinault Collection, δείχνουν το ίδιο όμορφες και κάποιες φορές το ίδιο εμπρηστικές, σαν κομμάτια της ιστορίας.
Κεντρική φωτογραφία ©Photographed by Antonio De Masi / ademasi
Πηγή: vogue.gr
