Όχι, το Chernobyl δεν είναι μια απλή τηλεοπτική σειρά. Είναι περίπου έξι ώρες συμπυκνωμένης πολιτικής ιστορίας. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσει ακόμα και αυτός που δεν έχει ανοίξει ποτέ βιβλίο στη ζωή του τι είναι ο κομμουνισμός.
Η σκηνοθεσία; Εξαιρετική. Η μουσική ανατριχιαστική. Οι ηθοποιοί; Νομίζεις ότι το λιωμένο από τη ραδιενέργεια πρόσωπό τους θα αρχίσει να στάζει από την τηλεόραση στο σαλόνι σου. Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά δεν αποτελεί την πραγματική αιτία για να παρακολουθήσει κανείς την συγκλονιστικότερη σειρά που έχει γυριστεί ποτέ.
Και αυτό γιατί το Chernobyl δεν είναι τηλεοπτική σειρά. Είναι περίπου έξι ώρες συμπυκνωμένης πολιτικής ιστορίας. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσει και αυτός που δεν έχει ανοίξει ποτέ βιβλίο στη ζωή του, γιατί ο σοσιαλισμός, κομμουνισμός, μαρξισμός ή ό,τι στο κέρατο είναι αυτό το πράγμα – ούτε αυτοί που τον πιστεύουν ακόμη δεν έχουν καταλήξει – ήταν μία από τις χειρότερες μάστιγες του 20ου αιώνα.
Η τηλεοπτική μεταφορά των γεγονότων του ατυχήματος που έλουσε με ραδιενέργεια τον μισό πλανήτη, είναι η πιο ακριβής περιγραφή της επιβολής μιας απάνθρωπης ιδεολογίας πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη. Ένα μείγμα κυνισμού, αδιαφορίας, ανικανότητας για τους ανθρώπους σε συνδυασμό με την τυφλή υπακοή στο κόμμα και στις εντολές, που τρομάζουν ακόμα και με τη φωνή στο mute.
Ο λαός πολλές φορές δεν χρειάζεται να ρωτά, γιατί μπορεί να χαλάσει τους καρπούς της εργασίας του. Ας έχουμε εμπιστοσύνη στο κράτος και στις διαβεβαιώσεις του. Κόψτε τις τηλεφωνικές γραμμές», διατάσσει ο γηραιός κομισάριος του κόμματος, τις πρώτες ώρες μετά την καταστροφή, ενώ λίγα μέτρα μακριά του 20χρονα παιδιά λιώνουν – κυριολεκτικά – από κύματα ραδιενέργειας.
Άνθρωποι στέλνονταν με υφασμάτινες στολές που εδώ φορούν μόνο οι αλευράδες να ανοίξουν χειροκίνητα αντλίες νερού και να δουν από κοντά(!) αν ο πυρήνας του εργοστασίου είχε όντως εκραγεί. Όσοι τολμούσαν να ψελλίσουν την οποιαδήποτε αντίρρηση συνοδεύονταν υπό την διακριτική παρουσία κάποιου ένοπλου φρουρού με ΑΚ-47 στο πιο φονικό σημείο του πλανήτη, ώστε να δώσουν στη συνέχεια αναφορά στο πολίτ μπυρό.
Οι θιασώτες της ΕΣΣΔ –που δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είναι και λίγοι– ακόμη απορούν πως είναι δυνατόν ο λαός να επέλεξε στις 31 Δεκεμβρίου 1989 τον Ντέιβιντ Χάσελχοφ, ζωσμένο λαμπάκια να τραγουδά στο τείχος του Βερολίνου, αντί της υπόσχεσης για μια αταξική κοινωνία ισότητας. Όσοι έχουν διαβάσει ιστορία γνωρίζουν γιατί. Και όσοι δουν το Chernobyl θα καταλάβουν. Η ΕΣΣΔ –και οι δορυφόροι της– δεν ήταν παρά τεράστιες μηχανές κατανάλωσης ανθρώπινων συνειδήσεων και ζωών. Η ελευθερία έπρεπε να υποταχθεί στο «σχέδιο», ο άνθρωπος στο κόμμα και η ζωή στον θάνατο.
Σε τελική ανάλυση, αν και ωμή η σειρά λειτουργεί θεραπευτικά. Γιατί αποκαλύπτει το τέρας. Όπως οι ήρωες χάνουν το δέρμα τους από τα εκατομμύρια ατομικά σωματίδια που τους διαπερνούν, έτσι και το γραφειοκρατικό τέρας απογυμνωμένο από τα αφηγήματά του δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Ένα πρόσωπο γεμάτο μίσος για τον άνθρωπο που είχε μπροστά του τον οποίο έβλεπε ως αναλώσιμη πρώτη ύλη, στον αγώνα για να δημιουργήσει τον δικό του υπεράνθρωπο, κάπου, κάπως, κάποτε. Αυτό ήταν και τίποτε παραπάνω…
ΥΓ. Πριν μερικές ημέρες δημοσκόπηση στις ΗΠΑ έδειξε ότι το 43% των Αμερικανών θεωρούν ότι κάποια μορφή σοσιαλισμού θα ήταν καλή για τη χώρα τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι γραφικοί. Είναι αφημένοι… Και πρέπει πολύ σύντομα να δούμε τι έγινε τόσο λάθος τα τελευταία 20 χρόνια ώστε να αναζητούμε λύσεις σε ραδιενεργά κατάλοιπα.
Πηγή: andro.gr
