Στο φετινό Σαλόνι της Γενεύης, το ατελιέ του Molsheim αποκάλυψε το πρώτο του σύγχρονο, μοναδικό (στην κυριολεξία) μοντέλο. Το “pièce unique” αυτό της Bugatti επαναπροσδιορίζει την αυτοκινητική διατροφική αλυσίδα.
Η Bugatti La Voiture Noire (το Μαύρο Αυτοκίνητο, αν χρειάζεται μετάφραση) δεν είναι ένα ακόμη πρωτότυπο, ένα concept-car, αλλά ένα «κανονικό», απόλυτα λειτουργικό, χειροποίητο –και φυσικά one-off– αυτοκίνητο το οποίο ήδη αγοράστηκε, έναντι μόλις €12,5 εκατ. (προ φόρων), σύμφωνα με την εταιρεία, από «λάτρη της μάρκας». Με τον εν λόγω λάτρη να εικάζεται πως είναι ο μέγας Ferdinand Piëch, αναγεννητής του Ομίλου Volkswagen και της θυγατρικής αυτού Bugatti – και ήδη κάτοχος δυο Veyron.
Η La Voiture Noire είναι όμως και μια σύγχρονη «ερμηνεία» της εκθαμβωτικά καλλίγραμμης Bugatti Type 57 SC Atlantic Coupé που σχεδίασε ο Jean Bugatti πίσω στο μακρινό (μοιάζει απίστευτο!) 1936. Πιο συγκεκριμένα, αποτίει φόρο τιμής στη μαύρη, δεύτερη από τις μόλις τέσσερις Atlantic που κατασκευάστηκαν, αυτοκίνητο-μύθος στην ιστορία της Bugatti, η τύχη του οποίου αγνοείται.
Ο Gianoberto Mario Carlo “Jean” Bugatti, όπως και ο πατέρας του, Ettore, ήταν ένας οραματιστής πολύ μπροστά από την εποχή του, ένας χαρισματικός σχεδιαστής με μια ασυνήθιστη αίσθηση αναλογιών και αεροδυναμικής. Πριν αναλάβει τη διοίκηση της μάρκας –το 1936, στα 27 του– είχε ήδη αρχίσει να καθορίζει την εξέλιξή της με τις πρωτοποριακές του ιδέες.
Η LVN είναι μια σύγχρονη «ερμηνεία» της Type 57 SC Atlantic Coupé του ’36, αποτίοντας φόρο τιμής στη μαύρη, δεύτερη από τις τέσσερις Atlantic, το αυτοκίνητο-μύθος στην ιστορία της μάρκας, η τύχη του οποίου αγνοείται. (photo Bugatti).
Εφαρμόζοντας τα σχέδιά του σε αμαξώματα, σασί και κινητήρες, δημιούργησε ξεχωριστά αυτοκίνητα πριν σκοτωθεί, το 1939, και πριν καν κλείσει τα 30, οδηγώντας μάλιστα τη Bugatti που είχε νικήσει στις 24 Ώρες του Le Mans, δυο μήνες νωρίτερα. Και αυτός, όπως και η μάρκα, θα γινόταν φέτος 110.
Η ομορφότερη δημιουργία του Jean Bugatti είναι, κατά γενική ομολογία, η Type 57 SC Atlantic Coupé, η διασημότερη Bugatti στην ιστορία του αλσατικού ατελιέ. Η πρώτη (γκρι-γαλάζια) Atlantic κατασκευάστηκε το 1936 για τον Βρετανό τραπεζίτη Victor Rothschild. Είναι γνωστή ως “The Rothschild Atlantic” και ανήκει πλέον στον Αμερικανό συλλέκτη Peter Mullin.
Η τρίτη (γκρίζα) Atlantic [όχι, δεν ξέχασα τη δεύτερη, περισσότερα για εκείνη πιο κάτω] αγοράστηκε από τον Γάλλο Jacques Holzschuh και υπάρχει και σήμερα, έστω και χωρίς κινητήρα, ενώ η τελευταία (μπλε) κατασκευάστηκε το 1938 για τον Άγγλο δικηγόρο Richard B. Pope (εξ ου και “The Pope Atlantic”) που είχε ζητήσει το δικό του αυτοκίνητο να έχει λίγο ψηλότερη οροφή, μιας και πάντα φορούσε καπέλο. Σήμερα ανήκει στον Ralph Lauren – ο οποίος απέρριψε πρόσφατα προσφορά $100 εκατ. γι αυτήν.
Εν τω μεταξύ, η δεύτερη (μαύρη) Atlantic, η πρώτη Voiture Noire, είχε κρατηθεί, για προσωπικό του αυτοκίνητο, από τον ίδιο τον Jean. Αφού, μετά τον θάνατό του, άλλαξε αρκετά χέρια, μεταξύ των οποίων και εκείνα των οδηγών αγώνων –και μορφών της Αντίστασης– Robert Benoist (η ζωή του οποίου αξίζει ένα άρθρο) και William Grover-Williams (στον οποίο έχω αναφερθεί ακροθιγώς εδώ, από το 1938 που εθεάθη για τελευταία φορά, κανείς δεν γνωρίζει που βρίσκεται σήμερα.
Για δε την ιστορία, το αρχικό όνομα του κομψού, αεροδυναμικού, αλουμινένιου coupé ήταν Aéro Coupé, αλλά ονομάστηκε Atlantic προς τιμήν του πρωτοπόρου αεροπόρου, και φίλου του Jean Bugatti, Jean Mermoz, που εξαφανίστηκε, το 1936, πετώντας με το υδροπλάνο του πάνω απ’ τον Ατλαντικό. Για να μη λέτε ότι δεν μαθαίνετε εδώ…
Να λοιπόν γιατί ονομάστηκε La Voiture Noire αυτή η in-your-face Bugatti που, στο φετινό εξηλεκτρισμένο, αυτοκινητικά αυτονομημένο και οδηγικά ευνουχισμένο Σαλόνι, ήταν σαν τη μύγα μέσ’ στο γάλα. Ο 8λιτρος, 16κύλινδρος κινητήρας με τα τέσσερα turbo και τις έξι εξατμίσεις (μια ακόμη παραπομπή στην Atlantic) είναι πολύ παραπάνω (αν αυτό είναι βέβαια δυνατόν) από ένα τεχνολογικό επίτευγμα για να δώσει ζωή σ’ ένα μοναδικό έργο σχεδιαστικής τέχνης. Είναι η καλύτερη υπενθύμιση για το ότι οι ελάχιστοι εναπομείναντες αυτοκινητικοί artisans συνεχίζουν να αντιστέκονται σε κάθε οπορτουνιστικά αποπροσανατολιστική από το αρχικό raison d’être της Αυτοκίνησης (με Α κεφαλαίο) τάση.
Για τα πρακτικά, τα 1500 άλογα του W16 κάνουν την LVN να φτάνει τα 420 km/h, έχοντας ξεμπερδέψει με τα πρώτα 100 απ’ αυτά σε μόλις 2,4”. Γρηγορότερα, πιθανότατα, και από το να πεις «δυοκομματέσσερα».
Πηγή: andro.gr
