Φινετσάτη και σαγηνευτική, μια ιέρεια της μεγάλης οθόνης, που άφησε το δικό της στίγμα στον κόσμο της 7ης Τέχνης με τις ερμηνείες της. «Έφυγε» από τη ζωή την Τρίτη 18 Ιουνίου, σε ηλικία 92 ετών.
«Η Anouk Aimée άφησε την τελευταία της πνοή, σήμερα Τρίτη 18 Ιουνίου, σε ηλικία 92 ετών. Πέθανε στο σπίτι της στο Παρίσι». Με αυτά τα λίγα και λιτά λόγια, ο εκπρόσωπος της έκανε γνωστή την είδηση του θανάτου της στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, σκορπώντας θλίψη στον κινηματογραφικό κόσμο και όχι μόνο. Άλλωστε η Anouk Aimée ήταν η προσωποποίηση της γαλλικής φινέτσας και σαγήνης, ένα αερικό της μεγάλης οθόνης, μια δυναμική γυναίκα που λατρεύτηκε. Κι εκείνη, όμως, λάτρεψε τη ζωή και τη ρούφηξε μέχρι το τέλος.
Γεννημένη το 1932 στο Παρίσι, ακούει στο όνομα Nicole Françoise Florence Dreyfus. Ονειρευόταν να γίνει χορεύτρια, αλλά την κέρδισε ο κινηματογράφος, έστω και με ένα νέο όνομα. «Ανούκ» είναι το όνομα της έφηβης που υποδύεται στην πρώτη της ταινία «La maison sous la mer» του Χένρι Κάλεφ Το επίθετο «Εμέ» της το χάρισε ο Ζακ Πρεβέρ. Στην πορεία της θα συνεργαστεί με όλους τους μεγάλους της 7ης Τέχνης: τον Φελίνι, τον Βιτόριο ντε Σίκα, τον Μπερτολούτσι, την Ανιές Βαρντά, τον Κιούκορ, τον Λιούμετ, τον Λελούς, τον Άλτμαν, τον Καουρισμάκι. Θα παίξει σε περισσότερες από 70 ταινίες – ανάμεσά τους τα δύο αριστουργήματα του Φελίνι, το «La Dolce Vita» και το «81/2», αλλά και το «Ένας άντρας και μια γυναίκα» του 1966, που θα την χαρίσει το Βραβείο Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου.
Όσο έντονη ήταν η επαγγελματική της πορεία, άλλα τόσο έντονη ήταν και η προσωπική της ζωή. Πολλοί έρωτες, τέσσερις γάμοι και μια κόρη, τη Μανουέλ που απέκτησε από τον δεύτερό της γάμο με τον Νίκο Παπατάκη. «Ήταν κάποιος αστραφτερής ευφυίας, αλλά επικίνδυνος για τους ανθρώπους που αγαπούσε. Είχες την αίσθηση ότι ήταν ικανός να σε φάει» έλεγε για εκείνον. Τελικά, ο πιο σταθερός της σύντροφος όλα αυτά τα χρόνια, αποδείχθηκε ο κινηματογράφος – έστω κι αν για μια 7ετια θα του γυρίσει την πλάτη για χάρη του Άλμπερτ Φίνεϊ, τον οποίο και ακολουθεί στο Λονδίνο. Όμως ο ρόλος της νοικοκυράς δεν της ταίριαζε. Και δεν θα μπορούσε να της ταιριάξει, όχι σε μια τέτοια γυναίκα.
«Είναι μια σταρ, απλώς γιατί η φωτογένειά της είναι ασύγκριτη, η υποκριτική της μεγαλειώδης. Αποτελεί κομμάτι ενός κινηματογράφου με ανυπέρβλητες φιγούρες που ταλανίζουν με το μυστηριώδη αισθησιασμό τους, όπως εκείνες της Γκάρμπο, της Ντίτριχ ή της Κρόφορντ, τις θεές της θηλυκότητας. Η Ανούκ Εμέ αντιπροσωπεύει τον τύπο εκείνον της γυναίκας που σε ταράζει σύγκορμο» έλεγε για εκείνη ο Φελίνι. Και αυτή, δεν τον διέψευσε ποτέ. Τα χρόνια μπορεί να περνούσαν, αλλά η λάμψη της Anouk Aimée δεν χανόταν ποτέ. Είτε βρισκόταν μπροστά από τον κινηματογραφικό φακό, είτε όχι. Μια λάμψη συνδυασμένη πάντα με την εικόνα της ντροπαλής βεντέτας. Αυτή που όταν έμπαινε σε ένα δωμάτιο, καταλάμβανε όλο τον χώρο. Μια αληθινή σταρ. Μέχρι το τέλος.
Πηγή : andro.gr
