Πεισματάρα και πολυδιάστατη. Πάντα τρέχει να προλάβει τον χρόνο που μοιράζει μεταξύ της δουλειάς της και της οικογένειά της. Συγκεντρωμένη στο στόχο της, δίνει πάντα το 100% του εαυτού της σε ό,τι καταπιαστεί. Πάντα χαμογελαστή και «ανθρώπινη», πράγμα που σπανίζει στην εποχή μας.
Κάπως έτσι θα περιγράψει την Ανδριάνα Ζαρακέλη κάποιος που την γνωρίζει.
Στα Παραπολιτικά 90,1 FM παρουσιάζει το κεντρικό μαγκαζίνο του σταθμού, 14.00 – 15.00 κάθε μεσημέρι. Τις υπόλοιπες ώρες θα τρέξει να διεκπεραιώσει τις υποχρεώσεις της στο Δήμο Πειραιά. Όσο για την προσωπική της ζωή…; Η οικογένεια της είναι πάνω από όλα. Με ενέργεια μικρού παιδιού η Ανδριάνα αντιμετωπίζει την κάθε ημέρα σαν μια ξεχωριστή πρόκληση.
Δημοσιογράφος, Αντιδήμαρχος στο Δήμο Πειραιά, Μητέρα, Σύζυγος. Πως καταφέρνεις να ανταπεξέλθεις στις τόσες υποχρεώσεις και πως τις ταξινομείς με βάση τις προτεραιότητες που θέτεις για τον εαυτό σου;
Μητέρα και σύζυγος κάθε μέρα, κάθε ώρα, κόρη, αδελφή και θεία επίσης, δημοσιογράφος πάντα, δημοτική σύμβουλος και αντιδήμαρχος εσχάτως. Μη φανταστείς ότι θα ακούσεις από εμένα κάποιο μεγάλο μυστικό για το πως καταφέρνω και ανταπεξέρχομαι… Με πρόγραμμα συγκεκριμένο και τρέξιμο πολύ. Υπάρχουν γυναίκες που κάνουν πολλά περισσότερα, που έχουν μεγαλύτερη οικογένεια, που εργάζονται σε δυσκολότερα επαγγέλματα. Νομίζω πως όλες οι γυναίκες έχουμε γεννηθεί με την ικανότητα να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Το στίγμα σου στο χώρο της δημοσιογραφίας το δίνεις εδώ και πολλά χρόνια. Τα τελευταία μέσα και από τη συχνότητα του ραδιοφωνικού σταθμού Παραπολιτικά 90,1. Βάζοντας στη «ζυγαριά» τις καλές και τις κακές στιγμές που έχει βιώσει, πως θα χαρακτήριζες τη δουλειά του δημοσιογράφου; Θυμάσαι να έφτασες ποτέ στα όριά σου;
Μετά από αρκετά χρόνια στο χώρο οφείλω να ομολογήσω πως η φετινή χρονιά είναι ίσως μια από τις δυσκολότερες και γενικά και ειδικά για τη δημοσιογραφία. Ζούμε σε μια νέα πραγματικότητα εξαιτίας των συνθηκών που επέβαλε η πανδημία, ταξιδεύουμε όλοι σε αχαρτογράφητα νερά. Στο ταξίδι μου στη δημοσιογραφία, έφθασα πολλές φορές στα όρια μου, πιέστηκα από πολλές άσχημες ειδήσεις που πήρα μαζί το βράδυ στο σπίτι μου, εδώ που βρισκόμαστε όμως έχω καταλήξει στο ότι δεν υπάρχουν στη ζωή μας ταξίδια χωρίς φουρτούνες. Δεν θα είχε νόημα, άλλωστε. Οι φουρτούνες είναι που δίνουν πάντα το καλύτερα μαθήματα. Ευτυχώς σε μια εποχή που τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο, υπάρχουν πάντα γύρω μας οι άνθρωποι μας.
Τηλεόραση ή ραδιόφωνο…; Τι είναι πιο «κοντά» στην Ανδριάνα;
Κάθε φορά που ακούω αυτό το ερώτημα μου έρχεται στο μυαλό το «κιθαρίστας ή ντράμερ». Το θέμα πάντα είναι να αγαπάς τη μουσική… Το καθένα με τα υπέρ του και τα κατά του. Η τηλεόραση έχει τη δύναμη της εικόνας, ενώ το ραδιόφωνο από την άλλη είναι πιο άμεσο, ο ακροατής συνθέτει ο ίδιος τις εικόνες που του περιγράφεις. Αυτή είναι και η μαγεία του. Έχω τη χαρά να έχω αρκετούς ακροατές ή τηλεθεατές που συνδυάζουν την παρουσία μου και στα δύο μέσα.
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τα κοινά;
Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση, άλλωστε οι δημοσιογράφοι εκ φύσεως του επαγγέλματος, υπάρχουμε για να ασκούμε έλεγχο και κριτική στην εκάστοτε εξουσία. Η τοπική αυτοδιοίκηση όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την κεντρική πολιτική σκηνή. Περιέχει την αγάπη για τον τόπο σου, αφορά την τοπική κοινωνία, την γειτονιά σου. Είμαι γέννημα-θρέμμα Πειραιώτισσα, ζω, έκανα οικογένεια και εργάζομαι στον Πειραιά και όταν αποφάσισα να δεχθώ την τιμητική πρόταση του Γιάννη Μώραλη, το έκανα γιατί θέλω με όλες μου τις δυνάμεις, να προσφέρω στην πόλη μου με ιδέες και προτάσεις, να συμβάλλω όσο μπορώ στα σχέδια της Δημοτικής Αρχής για τον Πειραιά του μέλλοντος μας.
Στο Δήμο Πειραιά έχεις αναλάβει το χαρτοφυλάκιο που αφορά την Επικοινωνία και τα Ευρωπαϊκά προγράμματα. Ποιο είναι το όραμά σου; Πόσο σημαντική είναι για σένα η επαφή σου με τους πολίτες;
Το όραμα όλων μας για την πόλη είναι να εξελιχθεί ο Πειραιάς σε μια ακόμη πιο σύγχρονη και πολυδιάστατη πόλη, και σε αυτό τον στόχο έχει θέσει τις σωστές κατευθύνσεις η δημοτική αρχή του Γιάννη Μώραλη. Ο Πειραιάς σταδιακά αξιοποιεί τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα και τις απεριόριστες αναπτυξιακές προοπτικές του μεγάλου λιμανιού και χαίρομαι που είμαι μέρος όλου αυτού. Η επαφή με τους πολίτες είναι το σημαντικότερο σε όλο αυτό το «ταξίδι». Την είχα πάντα λόγω δημοσιογραφίας, απλά τώρα μπορούν να με βρουν καθημερινά και στο γραφείο στον Δήμο. Πάντως, και οφείλω να το σημειώσω αυτό, μετά από τόσα χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, το δυσκολότερο μέχρι στιγμής ήταν να μάθω τον τρόπο λειτουργίας του δημοσίου.
Με καταγωγή από τις ακριτικές Φέρρες του Έβρου. Μετέφερε μας μια αγαπημένη εικόνα από τον τόπο σου.
Θα σου μεταφέρω, όσο καλύτερα μπορώ, μια εικόνα που έχω κρατήσει στην καρδιά μου, από το φετινό καλοκαίρι. Ένα πρωινό, αχάραγα σχεδόν, παρέα με μια αγαπημένη φίλη των ανέμελων χρόνων της παιδικής ηλικίας, τη Χρυσάνθη, κάναμε μια μικρή βόλτα ακριβώς στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Η Χρυσάνθη είναι κτηνοτρόφος και εκεί στην εσχατιά της Ελλάδας, έχει τον στάβλο της, όπως δεκάδες άλλοι από το χωριό μου. Αφού επισκεφθήκαμε, καθαρίσαμε και ταΐσαμε, μοσχαράκια και αγελάδες, σταθήκαμε για λίγο ακριβώς στη γωνιά της όχθης του ποταμού Έβρου, απέναντι από μια μικρή λωρίδα γης ελληνική και αμέσως μετά Τουρκία. Το τοπίο ήταν πανέμορφο. Απόλυτη ησυχία, άκουγες τον αέρα που χάιδευε τα νερά του ποταμού, έβλεπες τις πάπιες που «ταξίδευαν» από τη μια όχθη στην άλλη, τις αγελάδες που έβοσκαν στα απέναντι χωράφια, τριγύρω μας πετούσαν ανέμελοι ερωδιοί, κορμοράνοι, γλάροι και κάθε μικρός θόρυβος ξεσήκωνε αμέτρητα σμήνη πουλιών στον αέρα. Η φύση στα καλύτερα της. Ακριβώς στα σύνορα. Σκεφτόμουν πόσο τυχερή είμαι που το έχω δει αυτό, που το έχω βιώσει. Η Χρυσάνθη μου είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω.: «δες πόσο όμορφα είναι, δεν θα μπορούσα να φύγω ποτέ από εδώ, αυτός είναι ο τόπος μου…». Ο Έβρος δεν πέφτει, γιατί έχει τους ανθρώπους του.
Την ίδια ώρα, ο τόπος καταγωγής σου δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως. Μίλησε μας για τις αγωνίες των κατοίκων της περιοχής.
Οι άνθρωποι στον Έβρο, ό,τι κάνουν, το κάνουν μόνοι τους. Αγωνιούν για τα παιδιά τους, για την ανεργία και τις δουλειές που δεν υπάρχουν πια, τα χωριά που ερημώνουν και τις ανύπαρκτες προοπτικές του τόπου. Δυστυχώς τους θυμόμαστε μόνο όταν υπάρχει κίνδυνος εκ Τουρκίας. Είναι ο πλέον παραμελημένος νομός της χώρας, την ίδια ώρα που οι αναπτυξιακές του προοπτικές είναι τεράστιες.
Τι σε «χαλάει» και τι σε κάνει να χαμογελάς;
Με «χαλάνε» πολλά… Το ψέμα και η αδικία, η αχαριστία, η κολακεία, τα συγκαταβατικά χαμόγελα. Με κάνουν να χαμογελώ επίσης πολλά. Η αγκαλιά του γιου μου και του άντρα μου, οι βόλτες με τους φίλους μας, μια καλή κουβέντα από έναν άγνωστο στον δρόμο, τα γέλια τα μεσημέρια της Κυριακής στο οικογενειακό τραπέζι, μια καλοκαιρινή βροχή, μια χειμωνιάτικη λιακάδα, τα λουλούδια μας που επιμένουν να ανθίζουν και το καταχείμωνο.
