Το γιοτ «Kρεολή», εκτός του ότι θεωρείται το πιο όμορφο στον κόσμο, είναι ένα ιστιοπλοϊκό-θρύλος στην ιστορία των θαλασσών. Ξεκινώντας τα ταξίδια του το 1927, διατηρεί ακόμα τα αυθεντικά χαρακτηριστικά του. Το πανίσχυρο τρικάταρτο ιστιοπλοϊκό κατασκευάστηκε στην Αγγλία από την εταιρεία Camper & Nicholsons και τραβάει την προσοχή, όχι μόνο εξαιτίας του μεγέθους του –ξεπερνά τα 65 μέτρα μήκος– αλλά και για τον κομψό σχεδιασμό του, με το γυαλιστερό μαύρο ξύλο τικ να κυριαρχεί. Ο Μαουρίτσιο Γκούτσι το αγόρασε το 1983 και του έκανε μικρές παρεμβάσεις, ώστε να το «φέρει στα μέτρα του», όπως θα περίμενε κανείς από μια θρυλική φιγούρα στον κόσμο της μόδας. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, το vintage «διαμάντι» του πέρασε στις κόρες και κληρονόμους του, Αλεσάντρα και Αλέγκρα, και η δεύτερη αφιέρωσε τη ζωή της στη διατήρησή του σε άριστη κατάσταση. Καθώς το γιοτ διασχίζει τα νερά των Βαλεαρίδων Νήσων, με ειδυλλιακό φόντο το ηλιοβασίλεμα της Ίμπιζα, δημιουργεί μια αξέχαστη εικόνα. Για την Αλέγκρα Γκούτσι και το σύζυγό της, Ενρίκο Μπαρμπιέρι, το «Creole» έχει γίνει μέρος της δικής τους ιστορίας αγάπης, όπως μας εξηγεί η ίδια εν πλω.
Πώς σας κάνει να νιώθετε αυτό το εκπληκτικό σκάφος;
Υπάρχουν μερικές ασυνήθιστες λεπτομέρειες που με κάνουν να το βλέπω σαν ένα σπουδαίο έργο τέχνης. Ο πατέρας μου είχε πάθος για την ιστιοπλοΐα και θέλησα να αναβιώσω την παλιά του δόξα. Υπάρχει αρμονία μεταξύ χρωμάτων και υλικών στους εσωτερικούς χώρους. Κάθε καμπίνα είναι επενδυμένη με διαφορετική ξυλεία και έχει το δικό της ύφος, το ίδιο και τα μπάνια, μόνο που σ’ αυτά εναλλάσσονται τα είδη μάρμαρου. Όλα τα χρώματα, τα υφάσματα και τα φινιρίσματα δημιουργούν μια σχεδόν νοσταλγική ατμόσφαιρα, που μου φέρνει στο νου τις καλύτερες αναμνήσεις της ζωής μου. Πλέον, μπορώ να δημιουργώ νέες, με τη δική μου οικογένεια, με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως παλιά.
Διηγηθείτε μας την ιστορία του σκάφους.
Ο Τσαρλς Νίκολσον, ο οποίος το σχεδίασε, το θεωρούσε το αριστούργημά του. Όλο το project το διαχειρίστηκε ο Αμερικανός μεγιστάνας Αλεξάντερ Σμιθ Κόκραν, διάσημος για την κατοχή των πιο όμορφων γιοτ όλων των εποχών και πρωταθλητών στην America’s Cup Regatta. Ο Κόκραν ήθελε ένα
μεγάλο ιστιοπλοϊκό, που να επανδρώνεται με μικρό αριθμό πληρώματος και να μπορεί να πιάνει ταχύτητα 10 με 11 κόμβους. Έτσι, ο Νίκολσον του πρότεινε ένα καινοτόμο σχέδιο με τρία ίδιου μεγέθους κατάρτια με τρία πανιά. Οι καμπίνες, αν και μόλις πέντε, είναι τόσο ευρύχωρες, που μοιάζουν με διαμερίσματα. Το 1928, ο Μόρις Πόουπ, μέλος του Βασιλικού Ναυτικού Ομίλου του Λονδίνου, αγόρασε το ιστιοπλοϊκό και του έδωσε το σημερινό του όνομα. Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, το 1939, το Βασιλικό Ναυτικό επίταξε το σκάφος, άλλαξε το όνομά του και διαμόρφωσε το εσωτερικό, για να χρησιμοποιηθεί ως ναρκαλιευτικό.
Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, το «Creole» είχε σχεδόν καταστραφεί. Ευτυχώς, το 1947 ο Έλληνας εφοπλιστής, Σταύρος Νιάρχος, το ερωτεύτηκε και το μετέφερε στη Γερμανία, ώστε να το επιδιορθώσει και να επαναφέρει την παλιά του δόξα.
Η «Κρεολή» επέστρεψε στις θάλασσες και φιλοξένησε προσωπικότητες όπως ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος και η βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας, οι οποίοι πέρασαν μέρος του μήνα του μέλιτος σ’ αυτό. Όμως, μετά το θάνατο της Ευγενίας Λιβανού, συζύγου του Σταύρου Νιάρχου, ο ίδιος έχασε το ενδιαφέρον του για το πλοίο και το εγκατέλειψε για χρόνια στο λιμάνι του Πειραιά. Το 1977 η κυβέρνηση της Δανίας αγόρασε το «Creole» και το χρησιμοποιούσε ως εκπαιδευτικό. Μερικά χρόνια αργότερα βρέθηκε και πάλι εγκαταλελειμμένο σε κάποιο λιμάνι. Μέχρι το 1983, που ο πατέρας μου, ένας αληθινός θαλασσόλυκος που αγαπούσε τα ιστιοπλοϊκά, το αγόρασε και επανέφερε εξωτερικά και εσωτερικά την αρχική του ομορφιά.
Το πάθος σας για την ιστιοπλοΐα το κληρονομήσατε από τον πατέρα σας;
Ναι, και εγώ και η αδερφή μου. Από μικρή αγαπούσα το συναίσθημα που μου προκαλούσε η επαφή με τη θάλασσα. Και θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που το πάθος μου, όχι μόνο δεν έχει σβήσει, αλλά μετά από σχεδόν 20 χρόνια συμμετοχής σε ρεγκάτες νιώθω ακριβώς τον ίδιο ενθουσιασμό και αδρεναλίνη σε κάθε αγώνα.
Πώς διαχειριστήκατε το θάνατο του πατέρα σας;
Ήμουν 14 ετών το 1995, όταν ο πατέρας μου δολοφονήθηκε. Άλλαξε όλος ο κόσμος μου. Ήταν λες και κάποιος ξαφνικά μου στέρησε όλη τη χαρά και την ξεγνοιασιά. Μόνο όταν άρχισε να περνά ο καιρός ξεκίνησα κι εγώ να συνειδητοποιώ τι συνέβη πραγματικά.
Μερικά χρόνια αργότερα γνωρίσατε το σύζυγό σας, Ενρίκο Μπαρμπιέρι.
Η γνωριμία μου με το Ενρίκο, το 2005, ήταν μια ξαφνική αχτίνα φωτός σε μια μεγάλη και σκοτεινή περίοδο στη ζωή μου. Είναι ένας υπέροχος άντρας, ευγενικός και γοητευτικός, που κέρδισε αμέσως την καρδιά μου. Από τη στιγμή που μπήκε στη ζωή μου, βρήκα ξανά την ευτυχία που μου έλειπε τόσο πολύ. Ο Ενρίκο, εκτός από σύντροφός μου, είναι και ο καλύτερός μου φίλος, το άλλο μου μισό, ο σύζυγός μου και ο πατέρας των παιδιών μου.
Πηγή: elenasdiary.com
