Η λέξη απώλεια σχεδόν πάντα συνοδεύεται από χιλιάδες συναισθήματα που στην πλειοψηφία, τους είναι αρνητικά. Η διαχείριση αυτής, είναι μία πολύ δύσκολη υπόθεση που παίρνει πολύ χρόνο και πολύ περισσότερο συναισθηματικό κόστος.
Μιλάμε για γεγονότα που παίρνουν τεράστιες διαστάσεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πολλοί είναι αυτοί που δίνουν συμβουλές -εκ του ασφαλούς φυσικά- και παροτρύνσεις, ότι η ζωή συνεχίζεται και άλλες τέτοιες νουθεσίες που όμως σε αυτούς που το ζουν ακούγονται ως κούφια λόγια ακόμα και αν λέγονται με όλη την καλή διάθεση του άλλου. Όπως λέει και ο σοφός λαός εξάλλου έξω από τον χορό…
Η ζωή συνεχίζεται αλλά εσύ διαλύεσαι ηθικά και ψυχολογικά, τα βλέπεις όλα χωρίς νόημα και η καλημέρα που εισπράττεις από συγγενείς και συναδέλφους δεν έχει απολύτως καμία σημασία!
Πριν ένα μήνα έχασα την μητέρα μου μετά από μακροχρόνια νοσηλεία. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο από την ΜΕΘ ξέχασα που βρισκόμουν, κυριολεκτικά έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Θα μου πείτε δεν είμαι ο μόνος αλλά ο καθένας από εμάς το βιώνει διαφορετικά και αντιδράει ανάλογα!
Η διαδικασία που ακολουθεί, είναι ό,τι χειρότερο και επώδυνο. Όσοι έχουν βιώσει την απώλεια κατ΄ αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνουν ! Οι υπόλοιποι έχουν όπως είναι φυσικό μια άλλη διαφορετική για τον καθένα οπτική.
Δεν θα αναφερθώ καν στους συγγενείς μιας και είναι ένα κεφάλαιο που δεν θέλω καν να ασχοληθώ στην παρούσα φάση. Δεν θα σας κουράσω με περαιτέρω λεπτομέρειες της αλλά θα ήθελα να σας επισημάνω την σημασία που έχουν οι γονείς μας στη ζωή μας, μιας και αυτό είναι κατά βάση που μετράει και που πολλές φορές η καθημερινότητα μας παρασέρνει και το αμελούμε.
Είναι δίπλα μας από την πρώτη μας στιγμή και για όσο τους έχουμε και ειδικά μεγαλώνοντας θα πρέπει να τους προσέχουμε, να τους αγαπάμε και να τους φροντίζουμε. Ακόμα και αν η συμπεριφορά τους ή τα λεγόμενα τους κάποιες φορές μας ενοχλούν. Θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως όλοι φεύγουν και αυτό που μας μένει σε μας πίσω είναι φωτογραφίες και σκόρπιες αναμνήσεις μετά από καιρό…. Καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ!
