Όλα τα must-see του επετειακού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας που διεξάγεται.
Το επετειακό 30ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας (2-14/10) ανάβει τους προβολείς του στους κινηματογράφους Άστορ, Άστυ, Δαναός 1 & 2, Cinobo Όπερα 1 & 2, αλλά και στις αίθουσες του Γαλλικού Ινστιτούτου, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και του Παλλάς, για να υποδεχθεί τους σινεφίλ στη μεγάλη κινηματογραφική γιορτή της πόλης. Ξεψαχνίσαμε το φετινό, πληθωρικό, πρόγραμμα προβολών και αυτά είναι όλα όσα πρέπει να ξέρετε προτού κλείσετε τα εισιτήρια σας.
Το πλήρωμα του χρόνου
Πριν από σχεδόν δέκα χρόνια, οι Νύχτες Πρεμιέρας έγιναν το πρώτο φεστιβάλ παγκοσμίως το οποίο παρουσίαζε μια πλήρη ρετροσπεκτίβα στο έργο του σκηνοθέτη Σον Μπέικερ. Ο δημιουργός βρισκόταν ήδη στα ραντάρ όσων παρακολουθούσαν επισταμένως τα τεκταινόμενα στο αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά, αφού είχε κιόλας παραδώσει τα πρώτα δείγματα μιας σπουδαίας γραφής (“Tangerine”, “Starlet”). Η συνέχεια δικαίωσε τους πάντες, αφού ο Μπέικερ πρώτα έφτασε μέχρι τα Όσκαρ (“The Florida Project”), αμέσως μετά σκαρφίστηκε το οριακό “Red Rocket”, το οποίο επίσης προβλήθηκε στις Νύχτες, και φέτος απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα με το “Anora”. Απολύτως ταιριαστό, λοιπόν, η διοργάνωση να ξεκινήσει με τη νέα ταινία του “δικού της” παιδιού, η οποία στρέφεται γύρω από μια νεαρή σεξεργάτρια από το Μπρούκλιν, η οποία παντρεύεται παρορμητικά το γιο ενός Ρώσου ολιγάρχη. Ωστόσο, μόλις τα νέα διαδοθούν και φτάσουν μέχρι τη μητέρα πατρίδα, η παραμυθένια ιστορία τους απειλείται από τους γονείς του γαμπρού, οι οποίοι ταξιδεύουν μέχρι τη Νέα Υόρκη για να ακυρώσουν το γάμο. Αξίζει να σημειωθεί πως τη διεύθυνση φωτογραφίας κρατά ο εξαιρετικός Ντρου Ντάνιελς, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει “φωτίσει” τη σειρά “Euphoria”.
“Megalopolis” ώρα μηδέν
Η πιο αμφιλεγόμενη, αλλά και πολυαναμενόμενη, παραγωγή της χρονιάς δεν θα μπορούσε να λείπει από το πρόγραμμα. Την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση, αποκαλύπτεται στο αθηναϊκό κοινό το “Megalopolis” του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ακριβώς όπως παρουσιάστηκε στις Κάννες. Δηλαδή με τη συμμετοχή ενός κομβικού για τη θέαση παράγοντα που θα χρησιμοποιηθεί μόνο γι’ αυτή την προβολή. Δεν αποκαλύπτουμε περισσότερα προς αποφυγή spoilers. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι, όσο κι αν διχάζει το φιλμ, πρέπει να το δεις για να πάρεις θέση…
Auteurs από το πρώτο ράφι
Μερικοί από τους καλύτερους εν ενεργεία σκηνοθέτες και οι νέες ταινίες τους έρχονται στις οθόνες του φεστιβάλ. Δέστε ζώνες και ξεκινάμε: Ο πολύπειρος στιλίστας Ζακ Οντιάρ κέρδισε τις εντυπώσεις στην Κρουαζέτ με το “Emilia Pérez”, ένα ανατρεπτικό θρίλερ που βρίσκεται στο σταυροδρόμι του γκανγκστερικού και του κουίρ σινεμά, το οποίο απέσπασε μάλιστα βραβείο ερμηνείας. Το μοιράστηκαν οι τέσσερις(!) πρωταγωνίστριες, μεταξύ των οποίων οι Ζόι Σαλντάνα και Σελένα Γκόμεζ. Σε διαφορετικό κλίμα, η δεξιοτέχνις του κοινωνικού ρεαλισμού Άντρεα Άρνολντ αφηγείται καθημερινές ιστορίες της βρετανικής εργατικής τάξης στο “Bird”, ενώ ο Βάλτερ Σάλες με το “I’m Still Here” συγκίνησε όσους βρέθηκαν στη Μόστρα, κάνοντας μια επώδυνη όσο και ανθρώπινη αναδρομή στη βραζιλιάνικη δικτατορία της δεκαετίας ’70, μέσα από τα βιώματα μιας μητέρας που καλείται να προστατέψει την οικογένειά της. Έπειτα, ο κυνηγημένος από το ιρανικό καθεστώς Μοχάμαντ Ρασούλοφ, ο οποίος καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια φυλάκιση και μαστίγωμα προτού διαφύγει στην Ευρώπη, στο “The Seed of the Sacred Fig” έχει ως κεντρικό ήρωα έναν δικαστικό, ο οποίος χάνει το υπηρεσιακό του όπλο και τότε στρέφεται (αδίκως;) ενάντια στη σύζυγο και τις κόρες του. Ακολούθως, στο ψυχολογικό θρίλερ “Cloud”, ο βετεράνος μετρ Κιγιόσι Κουροσάβα χρησιμοποιεί το ίντερνετ ως εργαλείο τρόμου, ο Λεβάν Ακίν υπογράφει ένα συναισθηματικό υπαρξιακό ταξίδι με φόντο τον Βόσπορο (“Crossing”) και ο Βραζιλιάνος Καρίμ Αϊνούζ, μετά την έξοχη “Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο” (2019), κάνει check-in στο “Motel Destino”, όπου εκτυλίσσεται ένα επικίνδυνο παιχνίδι πόθου, βίας και κυριαρχίας ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, τη γυναίκα του και έναν νεαρό ένοικο.
Μιγιαζάκι για πάντα
Πέρυσι, η πιο πρόσφατη ταινία του αγαπημένου Χαγιάο Μιγιαζάκι, το “Αγόρι και ο Ερωδιός”, παίχτηκε στην τελετή λήξης των Νυχτών Πρεμιέρας. Φέτος, ο σκηνοθέτης και ιδρυτής του εμβληματικού anime στούντιο Γκίμπλι “επιστρέφει” μέσα από το γαλλικό ντοκιμαντέρ “Miyazaki: Spirit of Nature” (Λεό Φαβιέ). Must για οποιονδήποτε αγαπά τα κινούμενα σχέδια του Ιάπωνα καρτουνίστα, το φιλμ επιχειρεί μια κατάδυση στη δημιουργική διαδικασία του, τη σημασία αριστουργημάτων όπως η “Πριγκίπισσα Μονονόκε” (1997), το “Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων” (2001) και το “Κινούμενο Κάστρο” (2004), αναδεικνύοντας παράλληλα τον ακλόνητο θαυμασμό του για τη μαγεία της φύσης.
Γατο-γονείς δώστε βάση!
Με τον αέρα ενός εκ των καλύτερων animation που έχουν βγει τελευταία καταφθάνει η δουλειά του Λετονού Γκιντς Ζιλμαλόντις. Ο λόγος για το “Flow”, στο οποίο μια μοναχική γάτα βλέπει το σπίτι της να καταστρέφεται εξαιτίας μιας μεγάλης πλημμύρας, έτσι αναγκάζεται να βρει καταφύγιο αλλού. Για καλή της τύχη επιβιβάζεται σε ένα περαστικό πλοίο, εκεί όμως υποχρεώνεται να συνυπάρξει με άλλα είδη ζώων που δεν βλέπει με πολύ καλό μάτι…
Αυτή είναι η πιο σοκαριστική ταινία της χρονιάς
Αν πιστεύετε πως τα έχετε δει όλα ή πολύ απλά έχετε αδυναμία στα ακραία φιλμ, δεν θέλετε να χάσετε το “Substance”. Αφού παρέδωσε ένα μοντέρνας κοπής θρίλερ εκδίκησης με το “Revenge”, η Κοραλί Φαρζά διερευνά ακόμα περισσότερο τα όρια. Εν προκειμένω, η διάσημη Ντέμι Μουρ ενσαρκώνει μια ξεπεσμένη σταρ που αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ένα αμφιβόλου ποιότητας φάρμακο, το οποίο χάρη σε μια μιμητική ουσία δίνει τη δυνατότητα κατασκευής ενός νεαρότερου, βελτιωμένου εαυτού (Μάργκαρετ Κουόλι). Μαύρη κωμωδία και σκληρό body horror, το “Substance” δεν συστήνεται σε όσους έχουν ευαίσθητο στομάχι…
Πρωταγωνίστριες με βαρβάτες ερμηνείες
Τρεις διαφορετικές γενιές ταλαντούχων Ευρωπαίων ηθοποιών σμίγουν ιδανικά στο φετινό πρόγραμμα. Από τη μία, η σταθερά ανερχόμενη Νορβηγίδα Ρενάτε Ρέινσβε στο “Armand”, του εγγονού του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, Χάλφμαν Ούλμαν Τόντελ, υποδύεται τη μητέρα ενός αγοριού που κατηγορείται ότι κακοποίησε ένα συμμαθητή του. Από την άλλη, η επιβλητική Δανή Σίντσε Μπάμπετ Κνούτσεν κρατά το ρόλο μιας σωφρονιστικής υπαλλήλου στο “Sons” (Γκούσταβ Μέλερ), ενώ η Ισπανίδα Ζανέτ Νοβάς βραβεύτηκε με Γκόγια για την ερμηνεία της στο ρόλο μιας γυναίκας που παλεύει για την επιβίωση στη Γαλικία του 1971 (“Rye Horn” της Χαϊόνε Καμπόρδα).
Θα πάει η Χρυσή Αθηνά στη Γεωργία;
Ως είθισται, το διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ αποδεικνύεται άκρως ανταγωνιστικό. Πέρυσι ήταν το ρηξικέλευθο “How to Have Sex” (Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ) που απέσπασε το μεγάλο βραβείο, αυτήν τη φορά, όμως, δεν είναι απίθανο η Χρυσή Αθηνά να απονεμηθεί σε ένα φιλμ από τη Γεωργία. Και αυτό επειδή το “April” (Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι) δεν έχει απλώς τη φήμη της καλύτερης ταινίας που προβλήθηκε στη Βενετία, αλλά καταθέτει μια πρωτότυπη κινηματογραφική πρόταση καθώς αφηγείται τις περιπέτειες μιας γυναικολόγου που ελέγχεται για πιθανές ευθύνες στη γέννηση ενός νεκρού εμβρύου. Στα ραντάρ μας, πάντως, έχουμε το επίσης πολυσυζητημένο “Vermiglio” (Μάουρα Ντελπέρο), το βραβευμένο στο Σάντανς “In the Summers” (Αλεσάντρα Λακοράτσα Σαμούντιο) και το “My Sunshine” (Χιρόσι Οκουγιάμα), που επικράτησε στο τμήμα “Ένα Κάποιο Βλέμμα” στην Κρουαζέτ.
Ο έρωτας είναι ατύχημα
Θα κλάψουμε πολύ ή πάρα πολύ βλέποντας το “We Live in Time”; Παρότι σε σκηνοθεσία ενός, κακά τα ψέματα, άνισου σκηνοθέτη όπως ο Τζον Κρόουλι (“Brooklyn”, “Η Καρδερίνα”, “Boy A”), το ρομαντικό δράμα απολαμβάνει της παρουσίας ενός αξιόπιστου πρωταγωνιστικού διδύμου. Η Φλόρενς Πιου ενσαρκώνει μια ταλαντούχα σεφ η οποία ένα βράδυ πέφτει κατά λάθος πάνω σε έναν άντρα (Άντριου Γκάρφιλντ) με το αμάξι της και στη συνέχεια τον οδηγεί στο νοσοκομείο. Εκεί γεννιέται ένας κεραυνοβόλος έρωτας, που εξελίσσεται στο διάστημα μιας δεκαετίας, αλλάζοντας για πάντα τις ζωές τους. Σημειωτέον, το σενάριο υπογράφει ο Νικ Πέιν του τηλεοπτικού “The Crown”.
Do you remember the first time?
Το ημερολόγιο γράφει 1995, οι Νύχτες Πρεμιέρας βρίσκονται στη δεύτερη διοργάνωσή τους και η Σταδίου έχει κατακλυστεί από κόσμο που αδημονεί για μια θέση στον κινηματογράφο Απόλλων. Εντός του σύντομα θα προβαλλόταν το “Trainspotting” (Ντάνι Μπόιλ), μία από τις πλέον καθοριστικές ταινίες των 90s, στην οποία οφείλεται και μία από τις αξέχαστες βραδιές στην ιστορία του φεστιβάλ. Ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί έξω από τον κινηματογράφο Απόλλων ήταν τόσος ώστε χρειάστηκε να στηθεί επιτόπου μια δεύτερη προβολή, τα ξημερώματα, για να εξυπηρετηθούν όλοι! Σε σημαντικό βαθμό χάρη στο “Trainspotting” αποδείχθηκε ότι η πόλη είχε ανάγκη τις Νύχτες Πρεμιέρας, οι οποίες έκτοτε καθιερώθηκαν στις συνειδήσεις των Αθηναίων ως ένα αυτονόητο ετήσιο ραντεβού. Σε έναν ελάχιστο φόρο τιμής, λοιπόν, ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και η ατίθαση παρέα του επιστρέφουν για ακόμα μία φορά στην πρωτεύουσα, κι ας μην είναι εκεί το Απόλλων να τους υποδεχτεί…
Πείτε γρήγορα Πάουελ & Πρεσμπέργκερ
Τα σκηνοθετικά ντουέτα δεν σπανίζουν στον παγκόσμιο κινηματογράφο, λίγα όμως μπορούν να καυχιούνται πως είχαν την επίδραση των Μάικλ Πάουελ και Έμερικ Πρεσμπέργκερ. Με έδρα την Αγγλία, οι δυο τους χάρισαν στο σινεμά διαχρονικά διαμάντια όπως τα “Κόκκινα Παπούτσια” (1948), “Ζήτημα Ζωής και Θανάτου” (1946), “Ο Μαύρος Νάρκισσος” (1947), αλλά και το τολμηρό για την εποχή του “Peeping Tom” (1960), συνθέτοντας μια αμίμητη φιλμογραφία. Στο ντοκιμαντέρ “Made in England: The Films of Powell and Pressburger” (Ντέιβιντ Χίντον), μια παραγωγή του θρυλικού Μάρτιν Σκορσέζε που κρατά επίσης χρέη αφηγητή, το έργο των Πάουελ και Πρεσμπέργκερ επανεκτιμάται σε όλο του το μεγαλείο με αγνό σινεφιλικό δέος. Εκτός αυτού, στο φεστιβάλ θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το σπανίως παιζόμενο μελόδραμα “I Know Where I’m Going!” (1945), όπου ο θυελλώδης καιρός σκοτεινιάζει μια ρομαντική σχέση η οποία βρίσκεται σε τέλμα.
Ελληνικό σινεμά 2.0
Το σταθερά δημοφιλές εθνικό διαγωνιστικό τμήμα μικρού μήκους “Ελληνικές Μικρές Ιστορίες” σημείωσε ρεκόρ συμμετοχών ξεπερνώντας τις 370 υποβολές, με 46 εξ αυτών να διεκδικούν εντέλει τα βραβεία. Ανάμεσά τους ο “Γκέκας” (Δημήτρης Μουτσιάκας), που μόλις πριν από λίγες εβδομάδες απέσπασε τον Χρυσό Διόνυσο στη Δράμα, το απενοχοποιημένα φαν heist movie “ποπ” (Λίνα Κουντουρά), η ποιητική “Μεγαλύτερη Μέρα του Κόσμου” (Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος) με πρωταγωνιστή το σκηνοθέτη Μάριο Μπανούσι (“Goodbye, Lindita”) και η τρυφερή “Άσκοπη Μετακίνηση” (Νικολέτα Λεούση).
80s και βρετανικά
Στο απόγειο της νεοφιλελεύθερης θατσερικής ηγεμονίας της δεκαετία του ’80, οι Άγγλοι κινηματογραφιστές παρήγαγαν ένα σώμα ταινιών που μέχρι σήμερα επηρεάζουν τους συμπατριώτες τους και όχι μόνο. Στο σχετικό αφιέρωμα βρίσκουμε τίτλους εικονοκλαστικούς, όπως το “Draughtsman’s Contract” (Πίτερ Γκρίναγουεϊ, 1982), ξεκαρδιστικούς σαν το cult “Ο Φίλος μου και Εγώ” (Μπρους Ρόμπινσον, 1987), περιπετειώδεις σαν το “Βρώμικο Σαββατοκύριακο” (Τζον Μακένζι, 1980), αλλά και σπαρακτικούς όπως το “Distant Voices, Still Lives” (1988), το ντεμπούτο του Τέρενς Ντέιβις που παραμένει μέχρι σήμερα ένα κομψοτέχνημα.
Mogwai fear satan
Είναι δυνατόν να γράψεις για τις Νύχτες Πρεμιέρας χωρίς να αναφερθείς στην ενότητα “Μουσική & Φιλμ”; Όχι βέβαια… Από τις φετινές επιλογές, λοιπόν, ξεχωρίζουμε το “Mogwai: If the Stars Had a Sound” (Άντονι Κρουκ), ένα πορτρέτο, όπως προδίδει ο τίτλος, της ομώνυμης post rock μπάντας από τη Σκωτία. Ή αλλιώς ενός εκ των πιο τίμιων σχημάτων των τελευταίων δεκαετιών που υπήρξε καθοριστικό στην εδραίωση και τη διάδοση ενός υπέροχου, ήχου ο οποίος δεν είχε ανάγκη από λόγια για να “μιλήσει” στο κοινό. Έπειτα, οι λάτρεις της britpop κλείνουν ήδη εισιτήρια για το “Blur: To the End” (Τόμπι Λ.), το οποίο χρονογραφεί την τελευταία επανένωση του συγκροτήματος, οι μερακλήδες δεν χάνουν το “Devo” (Κρις Σμιθ) και οι πιο… ακαδημαϊκοί οφείλουν να δώσουν το “παρών” στο “Eno” (Γκάρι Χούστγουιτ) το οποίο, λέει, είναι γυρισμένο έτσι ώστε οι θεάσεις να μη μοιάζουν μεταξύ τους…
Ρέιφ Φάινς εναντίον Στάνλεϊ Τούτσι
Ο Γερμανός σκηνοθέτης Έντουαρντ Μπέργκερ, ο οποίος από του πουθενά βρέθηκε να “σηκώνει” τέσσερα βραβεία Όσκαρ με το πολεμικό “Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο” (2022), αυτήν τη φορά έχει μπροστά από την κάμερά του δύο κορυφαίους ηθοποιούς. Στο “Conclave”, ο Ρέιφ Φάινς υποδύεται έναν καρδινάλιο που αναλαμβάνει τη διεκπεραίωση μιας από τις πιο αγχώδεις πολιτικές διαδικασίες, αυτή της ανεύρεσης του επόμενου πάπα. Ο ιερέας θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια συνωμοσία –ανάμεσα στους συνωμότες και ο Στάνλεϊ Τούτσι–, η οποία απειλεί να γκρεμίσει τα ίδια τα θεμέλια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Από τη μεριά του, το ρόλο του σκηνοθέτη-πρωταγωνιστή υιοθετεί ο Τζέσι Άιζενμπεργκ για τις ανάγκες του “A Real Pain”. Απέναντι στον σταρ του “Succession” Κίεραν Κάλκιν, οι δυο ηθοποιοί ενσαρκώνουν τα αταίριαστα ξαδέρφια που καλούνται να τα βρουν ταξιδεύοντας για να συναντήσουν τη γιαγιά τους.
Ακίρα επί 13
Ένα αφιέρωμα το οποίο επιθυμούσε εδώ και χρόνια να υλοποιήσει το φεστιβάλ παίρνει σάρκα και οστά. Ο λόγος, φυσικά, για τη ρετροσπεκτίβα στον Ακίρα Κουροσάβα, τον άνθρωπο που έβαλε την Ιαπωνία στον κινηματογραφικό χάρτη και ψυχογράφησε όπως κανείς άλλος την ανθρώπινη κατάσταση. Στο πρόγραμμα βρίσκονται δεκατρείς ταινίες-σταθμοί του σκηνοθέτη, από το καθηλωτικό “Ρασομόν” (1950) μέχρι τα εντυπωσιακά “Όνειρα” (1990), αλλά και σπανιότεροι τίτλοι όπως το “Οι Κακοί Κοιμούνται Ήσυχα” (1960) και ο “Κοκκινογένης” (1965). Περιττό να πούμε ότι όποιος θέλει να αποκαλείται σινεφίλ πρέπει να πάει στο αφιέρωμα, σωστά;
Όλα για τον Πέδρο
Αυλαία της επετειακής διοργάνωσης θα πέσει με το νέο εγχείρημα του Πέδρο Αλμοδόβαρ και κατά πάσα πιθανότητα με αρκετά δάκρυα. Το βραβευμένο με Χρυσό Λιοντάρι “Room Next Door” διερευνά τη διέξοδο της ευθανασίας μέσα από τη σχέση δύο φιλενάδων, οι οποίες παρότι δούλευαν στο ίδιο περιοδικό, επανενώνονται ύστερα από πολλά χρόνια. Στους κεντρικούς ρόλους, οι μοναδικές Τίλντα Σουίντον και Τζούλιαν Μουρ.
Από το Sundance στο Slamdance
Σημειώστε δύο ταινίες Ελλήνων δημιουργών που συζητήθηκαν τον τελευταίο χρόνο, αλλά δεν είχαμε ακόμα την ευκαιρία να τις ανακαλύψουμε. Από τη μία, η Δάφνη Ματζιαράκη συν-σκηνοθετεί με τον Πιτ Μουρίνι το μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ “The Battle for Laikipia” που έκανε πρεμιέρα στο Sundance. Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την πραγματικότητα την οποία βιώνουν οι αυτόχθονες κτηνοτρόφοι και οι λευκοί γαιοκτήμονες στην περιοχή Λαϊκίπια στη Βόρειο Κένυα, σε μια απόπερια να αναδειχθούν οι διαχρονικές κοινωνικές εντάσεις με φόντο τη σημερινή κλιματική αλλαγή. Θυμίζουμε πως η Ματζιαράκη έχει υπάρξει υποψήφια για Όσκαρ ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με την ταινία “4.1 Miles” (2017). Από την άλλη, o Αντώνης Τσώνης ευτύχησε να δει το ντεμπούτο του “Brando with a Glass Eye” να κάνει πρεμιέρα στο σημαντικό φεστιβάλ Slamdance, ένα φιλμ που θέλει το Γιάννη Νιάρο και τον Κώστα Νίκουλι να οργανώνουν ένοπλη ληστεία για να εκπληρώσουν τα όνειρά τους.
“Oddity” θα πει horror με μεράκι
Σε μια χρονιά που νομίζεις ότι κάθε δεύτερη εβδομάδα “σκάει” και ένα καινούριο horror διαμαντάκι, τελευταία έντονες συζητήσεις για τους οπαδούς του είδους έχει ξεσηκώσει το “Oddity” (Ντάμιαν ΜακΚάρθι). Κεντρική ηρωίδα είναι μια πνευματίστρια, μέντιουμ κοινώς, η οποία επιστρέφει στον τόπο όπου δολοφονήθηκε η αδερφή της για να χρησιμοποιήσει τις ικανότητές της και να ανακαλύψει την αλήθεια για το θάνατό της. Λέτε να γίνει καμιά βλακεία εκεί;
Ο Κίλιαν Μέρφι επιστρέφει στην Ιρλανδία
Αμέσως μετά το “Οπενχάιμερ” που του “έφερε” το Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου, ο Κίλιαν Μέρφι στράφηκε σε κάτι ολότελα διαφορετικό πρωταγωνιστώντας στο βαθιά υποβλητικό “Small Things Like These”. Δηλαδή, τη μεταφορά του ομώνυμου, καταπληκτικού, βιβλίου της Ιρλανδής συγγραφέως Κλερ Κίγκαν που κυκλοφορεί στα ελληνικά με τον τίτλο “Μικρά πράγματα σαν κι αυτά” (εκδ. Μεταίχμιο). Η υπόθεση τοποθετείται στην Ιρλανδία του 1985 κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, όπου ένας προμηθευτής κάρβουνου έρχεται αντιμέτωπος με μια σκοτεινή πραγματικότητα όταν παραδίδει παραγγελία σε ένα μοναστήρι. Τη σκηνοθεσία κρατά ο Τιμ Μίλαντς (“Peaky Blinders”), ενώ στους πρωταγωνιστές βρίσκουμε επίσης τους Έιλιν Γουόλς, Μισέλ Φάρλεϊ και Έμιλι Γουότσον.
“No Other Land” όπως Παλαιστίνη
Το ντοκιμαντέρ που βραβεύτηκε στο φετινό φεστιβάλ Βερολίνου, μιλά για την απροσδόκητη φιλία ανάμεσα σε ένα Παλαιστίνιο ακτιβιστή και έναν Ισραηλινό δημοσιογράφο, οι οποίοι καταγράφουν σε συνεργασία με μια διακοινοτική κολεκτίβα τη συστηματική κατοχή και καταστροφή της Δυτικής Όχθης λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος του περασμένου Οκτωβρίου. Η καίρια προβολή του “No Other Land” έρχεται την ώρα που η γενοκτονία των Παλαιστινίων συνεχίζεται αμείωτη, σχεδόν ένα χρόνο μετά την εισβολή των ισραηλινών δυνάμεων.
Για Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, εδώ
Ο άρχων του body horror επέστρεψε στις Κάννες το Μάιο με το “The Shrouds”, ένα θρίλερ τρόμου πάνω στο “να βλέπεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα να αποσυντίθενται σε πραγματικό χρόνο”, όπως το περιγράφει ο ίδιος. Μία από τις πλέον προσωπικές ταινίες του, στην οποία πρωταγωνιστούν ο αγαπημένος του Βενσάν Κασέλ και η Ντάιαν Κρούγκερ σε τρεις διαφορετικούς ρόλους.
Οι Νύχτες πάνε μουσείο
Στο πλαίσιο της έκθεσης “Cindy Sherman at Cycladic: Πρώιμα έργα” και σε συνεργασία με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το φεστιβάλ παρουσιάζει τα “Cycladic Screenings”, όπου προβάλλονται δύο ταινίες που επέλεξε η ίδια η θρυλική φωτογράφος Σίντι Σέρμαν. Πρόκειται για τα φιλμ “The Naked Kiss” (Σάμιουελ Φούλερ, 1960) και το αταξινόμητο “Beyond the Valley of the Dolls” (Ρας Μέγιερ, 1970).
Βρείτε οπωσδήποτε 215 λεπτά
Στο φεστιβάλ Βενετίας πολλοί τίτλοι απασχόλησαν τους παρευρισκόμενους, λίγοι όμως όσο το “Brutalist” του Μπρέιντι Κόρμπετ (“Vox Lux”, “Η Γέννηση ενός Ηγέτη”) το οποίο, μάλιστα, απέσπασε τα βραβεία σκηνοθεσίας και κριτικών. Ο λόγος, βέβαια, δεν περιορίστηκε τη διάρκεια που αγγίζει τις τρεισήμισι ώρες, αλλά στην καθαυτό αφήγηση του Κόρμπετ. Πρωταγωνιστές είναι ο οσκαρικός Έιντριεν Μπρόντι και η Φελίσιτι Τζόουνς που ενσαρκώνουν έναν οραματιστή αρχιτέκτονα και τη σύζυγό του, αντίστοιχα, οι οποίοι διαφεύγουν της μεταπολεμικής Ευρώπης στις ΗΠΑ για να φτιάξουν από την αρχή τις ζωές τους. Εκεί, όμως, τα δεδομένα ανατρέπονται εξ ολοκλήρου, όταν κάνει την εμφάνισή του ένας μυστηριώδης όσο και πλούσιος πελάτης.
Νύχτες πάρτι
Το φεστιβάλ αποκτά μια άτυπη βάση, καθώς στο μπαρ Στέπα της Ασκληπιού οι κάτοχοι εισιτηρίου ημέρας ή κάρτας διαρκείας θα μπορούν να απολαύσουν ένα ποτό (Jameson) δωρεάν ή να έχουν έκπτωση (20%) σε όποιο ποτό επιθυμούν. Δεν το λες κι άσχημο… Κατά τα άλλα, τα πάρτι φέτος έχουν ως εξής: στη στοά του Άστορ (3/10) γιορτάζει την έναρξή του το τμήμα των ελληνικών μικρού μήκους, στο Χοροστάσιο (5/10) τραγουδάμε “Lust for Life” με αφορμή την επετειακή προβολή του “Trainspotting”, στις 10/10 πάμε Death Disco για τον εορτασμό του τμήματος “Μουσική & Φιλμ” και το Σάββατο 12/10 στο Ρομάντσο μαζευόμαστε για να πούμε χρόνια πολλά στις Νύχτες Πρεμιέρας.
Πηγή : athinorama.gr
