Ο βραβευμένος Γάλλος συγγραφέας βρήκε έναν πολύ εύστοχο τρόπο να γράψει ένα έργο για την άνοια. Και ενώ μέσα από τον “Πατέρα” αναδεικνύονται οι εντάσεις και η διαταραχή ισορροπιών που προκαλεί η ασθένεια μεταξύ ενός ηλικιωμένου άνδρα και της κόρης του, το έργο λειτουργεί ευφυώς. Δεν αποτελεί μια οικογενειακή ιστορία (πολύ περισσότερο δεν αποτελεί μια μελοδραματική οικογενειακή ιστορία), αλλά μας βάζει μέσα στο μυαλό του ανοϊκού ήρωά του: ό,τι βλέπουμε επί σκηνής το παρακολουθούμε μέσα από τα δικά του μάτια.
Γι’ αυτό συμβαίνουν πράγματα που μας μπερδεύουν, σκηνές που επαναλαμβάνονται, διαφορετικοί ηθοποιοί που εμφανίζονται στους ρόλους των ίδιων προσώπων· μια σκηνική σπαζοκεφαλιά που ωθεί το θεατή στη συνεχή προσπάθεια να ενώσει τα κομμάτια ενός παζλ, όχι όμως από συγγραφικό “καπρίτσιο”, αλλά επειδή έτσι, σαν σκόρπια κομμάτια, σαν νησίδες σε μια απέραντη θάλασσα, είναι οι καταστάσεις, τα πρόσωπα, οι μνήμες στο μυαλό του Αντρέ.
Με εξαιρετική ευστοχία και ευαισθησία, μεταχειριζόμενος ακόμη και το χιούμορ, ο Ζελέρ παρουσιάζει τη διαδρομή ενός άνδρα, καθώς βυθίζεται σε έναν πηχτό χυλό που του αφαιρεί κομμάτια του μυαλού και της ίδιας του της ύπαρξης.
Η Ελένη Σκότη διάβασε το έργο με πραγματική οξυδέρκεια και αντίστοιχη ευαισθησία, τόνισε τις ισορροπίες και τις συναισθηματικές μεταβολές του, ανέδειξε το χιούμορ του και δεν επιχείρησε στιγμή να εκβιάσει το συναίσθημα. Η σκηνοθεσία της είναι “αόρατη” και γι’ αυτό τόσο σημαντική. Κατεξοχήν σκηνοθέτρια που εστιάζει στη δουλειά με τους ηθοποιούς, τους έδωσε το πεδίο για μετρημένες και βαθιά συγκινητικές ερμηνείες.
Η Ιωάννα Παππά συλλαμβάνει τόσο άμεσα τον πόνο της Αν, ρόλο που από γραφής βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού: είναι η κόρη του Αντρέ που διχάζεται μεταξύ της αγάπης για τον πατέρα της και του βάρους που της προσθέτει η φροντίδα του, και η Παππά βιώνει όλα αυτά τα αντιφατικά συναισθήματα μεταξύ αγάπης και ενοχής, ανάγκης για αποδέσμευση και συναισθηματικής εξάρτησης, χωρίς να ξεφεύγει στιγμή προς το εύκολο συναίσθημα.
Ο Αλέξανδρος Κωχ, η Λίλη Τσεσματζόγλου, ο Κωνσταντίνος Σειραδάκης και η Καλλιόπη Παναγιωτίδου ερμηνεύουν πολύ ωραία τους διπλούς ρόλους τους που εξυπηρετούν το συγγραφικό εύρημα, όμως η παράσταση δεν θα ήταν η ίδια χωρίς την παρουσία του Περικλή Μουστάκη: είναι σπαρακτικός, καθώς ερμηνεύει με διορατικότητα, εσωτερικότητα και υπόγειες αποχρώσεις έναν ισχυρό και γοητευτικό άνδρα που αντιλαμβάνεται –κι αυτό τον διαλύει– πως χάνει την αντίληψη του κόσμου και του ίδιου του του εαυτού· αποτυπώνεται ακόμη και στη φυσική του παρουσία, στο σώμα του που συρρικνώνεται όσο κυλάει η παράσταση. Τα σκηνικά του Γιώργου Χατζηνικολάου ανταποκρίνονται με επιτυχία στο ζητούμενο του έργου, καθώς πρωταγωνιστούν με τον τρόπο τους σε αυτή την διαδρομή της απώλειας.
Πηγή : athinorama.gr
