Το βραβευμένο έργο του Φούριο Μπορντόν ανεβαίνει από τον Οκτώβριο στη σκηνή υπό το σκηνοθετικό βλέμμα της Ρέινας Εσκενάζυ.
Ποια σχέση μπορεί να έχουν ο Μπαχ με τον Ντόναλντ Ντακ και ο Γκαίτε με τους Αδελφούς Καραμαζόφ; Φαινομενικά καμία. Ωστόσο, στο πολυβραβευμένο θεατρικό έργο του Φούριο Μπορντόν “Τα τελευταία φεγγάρια” που θα παρουσιάζεται από 20 Οκτωβρίου στο θέατρο Coronet, όλα συνδέονται αρμονικά στο πρόσωπο του ήρωα-πρωταγωνιστή, που κάνει μια βαθιά ενδοσκόπηση στο λυκόφως της ζωής του. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον Στέφανο Κυριακίδη, πλαισιωμένο από την Μαρία Παπαφωτίου και τον Δημήτρη Λιακόπουλο, ενώ την σκηνοθεσία υπογράφει η Ρέινα Εσκενάζυ.
Άλλοτε γοητευτικός καθηγητής που συγκέντρωνε πάνω του όλα τα βλέμματα, τώρα υπερήλικας παππούς, απομονωμένος στο σπίτι του γιου του, ετοιμάζει τη βαλίτσα του υπό τους ήχους της “Μεγάλης Λειτουργίας” του Μπαχ. Σύντομα θα μετοικήσει σε έναν οίκο ευγηρίας γιατί τα εγγόνια του μεγαλώνουν και δεν υπάρχει πλέον χώρος γι’ αυτόν.
Τη μουσική έχει αναλάβει η Ελντίνα Παπαναστασίου, τη σκηνογραφία ο Ντέιβιντ Νεγρίν και τους φωτισμούς η Μελίνα Μάσχα. Τη μετάφραση του έργου, που ανακηρύχθηκε θεατρικό κείμενο της χρονιάς στην Ιταλία το 1993, ενώ αποτέλεσε το ρέκβιεμ του μεγάλου ηθοποιού Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, ο οποίος υποδύθηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο τη σεζόν 1995-1996 σαρώνοντας τα θεατρικά βραβεία, υπογράφει η Έλενα Μουνδρούβαλη.
Είναι η ώρα του αποχωρισμού και του τελικού απολογισμού. Συνοδοιπόροι σε αυτό το τελευταίο ταξίδι, το φωτογραφικό άλμπουμ της ζωής του, τα κόμικς που αγαπούσε να διαβάζει από μικρός και οι μνήμες. Φορτωμένος με το βάρος όσων ειπώθηκαν και κυρίως όσων δεν ειπώθηκαν, άλλοτε πικρός και είρωνας, άλλοτε στοργικός και τρυφερός, μοιράζεται τα αληθινά του συναισθήματα μόνο με το “φάντασμα” της λατρεμένης του γυναίκας που χάθηκε νωρίς.
“Ακούς μουσική, σκέφτεσαι, κάθε τόσο διαβάζεις… Σου φτάνει; Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος όταν γερνάς… Φοβάσαι τον θάνατο; Ο θάνατος είναι ένα τίποτα. Κάποτε πίστευες στην χρησιμότητα των λέξεων… Κάποτε ήξερα σε ποιον να τις λέω. Είναι ο κόσμος που σιγά-σιγά εξαφανίζεται… Πρώτα οι άνθρωποι… Μετά οι ιδέες… Μένουν μόνο οι μνήμες”. Αυτά είναι ορισμένα από τα ζητήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος ο θεατής παρακολουθώντας τον ήρωα-πρωταγωνιστή να παίρνει όλο και περισσότερο απόσταση από τους αγαπημένους του, αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό. Ισορροπώντας ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση, το κωμικό αυτό δράμα μας θυμίζει ότι η νεότητα μένει πάντα φωλιασμένη μέσα στην ανθρώπινη ψυχή, ανεξάρτητα από το χρόνια που μετρά το σώμα.
H Ρέινα Εσκενάζυ σημειώνει :
Στην κοινωνία μας όλοι κυνηγούν τη νεότητα, όλοι πολεμούν τα σημάδια της γήρανσης, όλοι θέλουν να αποτρέψουν τον θάνατο. Τα γηρατειά είναι κάτι για το οποίο κάποιος πρέπει να ντρέπεται;
Σε αυτόν τον κόσμο που χαρακτηρίζεται από αχαλίνωτο εγωισμό, από τη λατρεία του εαυτού, από την συνεχή αυτοπροβολή, από τη νιότη -με κάθε κόστος,- το να είσαι γέρος σημαίνει να αποκλείεσαι.
Αλλά τα γηρατειά, αντίθετα, είναι προνόμιο. Είναι η στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου που κάθεται στην άκρη του ρέματος του χρόνου και παρακολουθεί, παρατηρεί, θυμάται, αναπολεί και ονειρεύεται. Ένας άνθρωπος μοναχικός, κουρασμένος, στερημένος από το μέλλον του που το μόνο που του απομένει είναι η χαρά του παρόντος…
Η προπώληση ξεκίνησε. Προμηθευτείτε τα εισιτήριά σας στο www.more.com
Πηγή : athinorama.gr
