Καθαρό σινεμά, γεμάτο απλότητα και εκπλήξεις. Κανείς δεν το ξέρει καλύτερα από τον 72χρονο Πέδρο Αλμοδόβαρ, ρηξικέλευθο μοντερνιστή, ο οποίος ταινία την ταινία εξελίχτηκε μέσα στα χρόνια σε έναν απόλυτα ώριμο δημιουργό με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Κινηματογραφικά σοφός πλέον, το πρώην τρομερό παιδί της Movida Madrileña δοκίμασε τα πάντα, και από το «Όλα για τη Μητέρα μου» και μετά πέρασε από κόσκινο τις εξάρσεις, τις αμφισβητήσεις και τα πάθη του. Κράτησε τον σκληρό πυρήνα των θεματικών που τον καθόρισαν και ενσωμάτωσε το απόλυτα προσωπικό ύφος του σε μια παλιομοδίτικα στέρεα και διαχρονικά γοητευτική σκηνοθετική φόρμα.
Την ίδια συνταγή ακολουθεί και στις «Παράλληλες Μητέρες», στο κέντρο των οποίων στέκεται μια χαρακτηριστικά αλμοδοβαρική φιγούρα. Η φωτογράφος Γιάνις, κορίτσι της επαρχίας με μαδριλένικη καριέρα, η οποία πείθει τον ανθρωπολόγο Αρτούρο να ασχοληθεί με την περίπτωση του άγνωστου τάφου του παππού της, θύμα των φαλαγγιτών στον εμφύλιο. Το αίτημά της προωθείται στις αρμόδιες υπηρεσίες και η σχέση της με τον (παντρεμένο) Αρτούρο τής χαρίζει ένα κοριτσάκι, το οποίο αποφασίζει να μεγαλώσει μόνη. Το ίδιο και η νεαρότατη Άνα, κόρη μιας αυτάρεσκης και φιλόδοξης ηθοποιού, με την οποία θα γνωριστούν στο μαιευτήριο. Θα πέσουν όμως η μια πάνω στην άλλη αρκετούς μήνες αργότερα, όταν η Γιάνις έχει αρχίσει να έχει αμφιβολίες για το αν είναι πραγματικά εκείνη η μητέρα του κοριτσιού που μεγαλώνει.
Όπως στις περισσότερες ταινίες του με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα που μαζεύει τα κομμάτια της και ξαναφτιάχνει το μέλλον της βρίσκοντας τον αληθινό εαυτό της, κι εδώ το πρώτο και βασικό μέλημα του Αλμοδόβαρ είναι να φιλοτεχνήσει ένα συναρπαστικό θηλυκό πορτρέτο. Να αναδείξει, όπως στο «Μια Ζωή Ταλαιπωρία», το «Γύρνα Πίσω», τη «Χουλιέτα» και τόσες άλλες ταινίες, τις αφανείς ηρωίδες ενός ανδροκρατούμενου κόσμου (η κουζίνα ως χώρος δημιουργίας-εξουσίας τους), χαρίζοντας έναν –ακόμα– ρόλο ζωής στην εύθραυστη Πενέλοπε Κρουζ, η οποία απέσπασε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας.
Μόνο που η συγκινητική πορεία της προς την αυτογνωσία περνά μέσα από τις έννοιες της μητρότητας και της οικογένειας, οι οποίες αλλάζουν διαρκώς μπροστά στα μάτια της σχήμα και νόημα, αναγκάζοντάς την να αναρωτηθεί για την πραγματική, ουσιαστική φύση τους. Και πόσο όλα αυτά συνδέονται με το δίκαιο του αίματος που μας παρακινεί ή την ιστορική μνήμη που καθορίζει την κοινωνική συνείδηση και τις αξίες μας; Ο Αλμοδόβαρ παραλληλίζει, φέρνει σε αντιπαράθεση και τελικά συνδυάζει αριστουργηματικά όλα τα μεγάλα και μικρά διλήμματα τα οποία αποτελούν τον προσωπικό και συλλογικό μας Γολγοθά, αμπαλαρισμένα με την κομψή συσκευασία ενός μοντέρνου, συγκινητικού και τρυφερού μελοδράματος.
Ισπανία, Γαλλία. 2021. Διάρκεια: 120΄. Διανομή: ODEON.
Πηγή: athinorama.gr
