Είστε αγχωμένος με το τσαλακωμένο σας πουκάμισο ή σκοπεύετε να κάνετε έμβλημα την ατημελησία σας; Υπάρχουν τρόποι για να ξεφύγετε από το δίλημμα. Ο Γιώργος Κωνσταντινίδης προτείνει κάποιους.
Τά ‘χετε φορτώσει στην καλοκαιρινή αποσκευή πορτοκαλί χρώματος, αλλά ζείτε με την αγωνία για το σε τι κατάσταση θα βγούνε από κει μέσα μόλις ξεπακετάρετε την πραμάτεια πάνω στο κρεβάτι από σουηδικό ξύλο του θερινού ενδιαιτήματος. Θά ‘στε κομψοί και του κουτιού, όπως σας κακόμαθε η μαμά σας;
Για τα βαρετά άτομα όπως του λόγου σας, υπάρχουν καλά νέα, αφού κυκλοφορούν πια πουκάμισα από 100% βαμβάκι που δεν χρειάζονται σιδέρωμα και χαρίζουν ακριβώς την ίδια αίσθηση. Ακόμα και ποπλίνες υψηλής ποιότητας ή σερζ πολυτελείας.
Άλλη καλή, εργένικη και βολική λύση (η δική μου) είναι να τα βγάλετε αμέσως απ’ το πλυντήριο και να τα κρεμάσετε να στεγνώσουν φυσικά σε ξύλινη φαρδιά κρεμάστρα χωρίς να τα βγάλετε στα μανταλάκια. Με τον τρόπο αυτό, το ρούχο θα στρώσει ωραιότατα και θ’ αναπνέει καλύτερα καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Όταν η βάρδια θά ‘χει τελειώσει, σε περίπτωση που δεν έχετε ξεκουμπιστεί από το κλείνον άστυ, εκεί που τα πουκάμισα των συναδέλφων σας θά ‘χουν γίνει μούτι, το δικό σας θά ‘ναι ρευστό, ελεύθερο κι ωραίο. Και να ξέρετε ότι τα ασιδέρωτα πουκάμισα προβάλλουν μεγαλύτερες αντιστάσεις και το πλύσιμο τα τσακίζει λιγότερο.
Έτερη μαγκιά είναι να κάνετε τα πουκάμισά σας μπόγο όντας ελαφρώς υγρά. Άμα τη αφίξει σας, τα κρεμάτε στο μπάνιο την ώρα που παίρνετε το ντουσάκι σας. Ως δια μαγείας, οι ζάρες θα έχουν εξαφανιστεί. Το ίδιο κόλπο μπορείτε να κάνετε για τα ελαφρά μάλλινα σακάκια σας και τις μεταξωτές σας γραβάτες.
Ωστόσο, τα non-iron πουκάμισα χρονολογούνται από την εποχή του Αϊζενχάουερ, μαζί με τις αντικολλητικές κατσαρόλες και το προμαγειρεμένο φαγητό. Δεν χρειάζονται σιδέρωμα και είναι μια εφεύρεση της Brooks Brothers του 1953. Όσο και να εξελίχθηκαν έκτοτε, δεν παύουν με τον καιρό να λειώνουν, ιδίως στους αγκώνες. Χώρια ότι είναι πιο άκαμπτα. Χώρια ότι μας έχει πιάσει το οικολογικό μας, αφού έχουν ποτιστεί με φορμαλδεΰδη
Προσωπικά, αγαπάω το look «ξεθαμμένος από τον τάφο του Τουταγχαμών». Δηλαδή το παίζω νεγκλιζέ. Το τσαλακωμένο πουκάμισο είναι το έμβλημα αυτού που αποκαλούμε «ηρωικό σικ». Ιδίως το λινό. Το φοράνε δανδήδες με απεριποίητα νύχια που φροντίζουν να το συνοδεύουν με εξίσου ασιδέρωτα κοστούμια και φάτσα που, όπως έλεγε ο Spender (ευχαριστώ Χάρη Βλαβιανέ) «μοιάζει με γαμήλια τούρτα που έχει μείνει έξω στη βροχή».
Στο πέρασμά του σκορπάει έναν άνεμο ρομαντισμού από εποχές ταραγμένες και βίαιες, όταν οι άντρες-πειρατές προχωρούσαν με το σπαθί στο χέρι. Παρέα μουσικοί και ποιητές και ζωγράφοι που αρέσκονται στις φουριόζικες νότες του σαξοφώνου.
Φέρνουν στο νου τα ανασκολοπισμένα μαλλιά του Ρεμπώ και το στραβοχυμένο παπιγιόν του ή την αχαλίνωτη αλητεία του Αντονέν Αρτώ. Μια τσιγγάνικη αισθητική ελευθερίας, την οποία συχνά λιμπιζόμαστε να υιοθετήσουμε. Ιδίως το καλοκαίρι. Στο κάτω-κάτω, οι πωλήσεις ατμοσίδερων, έπεσαν πέρυσι 10%.
Πηγή: andro.gr
